Στο στόχαστρο μιας δοτής ταξικής Δικαιοσύνης

Κυβέρνηση και αιρετή Τοπική Αυτοδιοίκηση

Στο στόχαστρο μιας δοτής ταξικής Δικαιοσύνης

Κωστόπουλος Τρύφωνας

Pablo Picasso,  1914-15 

(Still Life with Compote and Glass)

"Αν θέλουμε να μείνουν όλα όπως είναι, τότε πρέπει όλα να αλλάξουν" Τζουζέπε Λαμπεντούζα 

Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας έχει κυριολεκτικά αναστατώσει ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Άλλωστε, με την αλλαγή κυβέρνησης στην Ελλάδα απαιτούνται από μετακλητούς υπαλλήλους μέχρι την πλήρωση Διοικητικών Συμβουλίων και Οργανισμών περίπου 30.000 στελέχη. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 60.000 στελέχη από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είτε βρέθηκαν ή κινδυνεύουν να βρεθούν στην «ανεργία». Όλο αυτό το κατεστημένο έχει πάθει στην κυριολεξία βέρτιγκο. Φωνασκεί με περίσσεια υποκρισία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του δέθηκαν με τις καρέκλες και τα υπογράφουν όλα. Κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Αισθάνονται σαν το ψάρι έξω από το νερό. Κατέχουν την εξουσία από καταβολής νεοελληνικού κράτους. Όλοι τους θέλουν εξουσία και χρήμα. Σαν βδέλλες απομυζούσαν τον ιδρώτα του ελληνικού λαού. Ο ΣΥΡΙΖΑ προς ώρας τούς χαλά τα σχέδια. Όλο αυτό το στελεχικό δυναμικό έχει σημάνει γενικό προσκλητήριο για την επάνοδό του στις μόνιμες καρέκλες, τις οποίες προς στιγμή ο ελληνικός λαός, με την ψήφο του, τους έχει στερήσει.

Οι ρόλοι έχουν καταμεριστεί πλήρως. Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με στημένα γκάλοπ. Το μεγαλύτερο ανέκδοτο είναι να διαβάζει κάποιος ένα γκάλοπ για την εκλογική δύναμη των κομμάτων στην Ελλάδα. Θέτουμε το ερώτημα. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων εφαρμόζουν τις επιστημονικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται διεθνώς; Γιατί στη Γερμανία οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν επακριβώς το αποτέλεσμα των εκλογών; Γίνονται επιστημονικά γκάλοπ ή πρόκειται για άθλια προπαγάνδα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Αλήθεια, με τόσες κραυγαλέες αποκλίσεις στο πρόσφατο παρελθόν, δεν υπάρχει κάποιος εισαγγελέας να παρέμβει;

Πράγματι τώρα σειρά έχει η ταξική Δικαιοσύνη. Το Συμβούλιο της Επικράτειας στις 13.1.2017 έβγαλε αντισυνταγματικό τον Νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. Έκτοτε δεν συμβαίνει τίποτε. Όπως λέει ο λαός, «και με την άδεια της αστυνομίας», θα συμπληρώναμε εμείς και της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης, τα κανάλια εκπέμπουν ελεύθερα στους ελληνικούς αιθέρες παρανόμως και καθυβρίζουν τον νεότερο σε ηλικία πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα.

Η Δικαιοσύνη και πάλι ξαναχτυπά μέσα στην καρδιά της τουριστικής περιόδου με την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, κρίνοντας ότι οι παρατάσεις των συμβάσεων στους δήμους είναι αντισυνταγματικές. Μάλιστα, κύριοι δικαστές. Δεν σας απασχολεί ποιος θα μαζέψει τα σκουπίδια; Και οι υπάλληλοι καθαριότητας στον Καιάδα; Κύριοι δικαστές. Το άρθρο 22 του συντάγματος δεν αναφέρει ρητά «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος»; Το Μισθοδικείο, όμως, και το Ελεγκτικό Συνέδριο έκριναν ότι οι περικοπές των μισθών των δικαστών είναι αντισυνταγματικές. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αλήθεια, μπορεί κάποιος δικαστής να απευθυνθεί σε μια συγκέντρωση απολυμένων υπαλλήλων καθαριότητας και να αναλύσει διεξοδικά αυτές τις δύο αντικρουόμενες αποφάσεις τής «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης;

Εδώ θέλω να θέσω ένα καίριο ερώτημα για τον τρόπο εκλογής της ελληνικής Δικαιοσύνης. Τις εξετάσεις εισαγωγής στο δικαστικό σώμα της οργανώνει η ίδια η Δικαιοσύνη. Υπάρχουν γραπτές και προφορικές εξετάσεις. Γιατί δεν υπάρχει και εδώ κάποια Ανεξάρτητη Αρχή; Μα, για να γίνεις υπάλληλος στην υπηρεσία καθαριότητας σε έναν δήμο, πρέπει να μπεις μέσω ΑΣΕΠ. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις και στο ζήτημα επιλογής των δικαστών. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, τη μητρόπολη του καπιταλισμού, οι δικαστές, οι εισαγγελείς και οι αρχηγοί της αστυνομίας εκλέγονται από τους ψηφοφόρους. Ο λαός έχει γνώμη για τον δικαστή ο οποίος καλείται να αποφασίσει για το μέλλον το δικό του αλλά και του έθνους. Οι θέσεις προκηρύσσονται και οι πολίτες επιλέγουν τους δικαστές και με αυτή την έννοια το σώμα των δικαστών ανανεώνεται αλλά και οι δικαστές είναι αναγκασμένοι εκ των πραγμάτων να προσαρμόζονται στο πνεύμα της εποχής τους. Ποτέ ένας δικαστής στη Νέα Υόρκη δεν θα βγάλει απόφαση απολύοντας υπαλλήλους καθαριότητας και γεμίζοντας τη μεγαλούπολη με βουνά σκουπίδια. Απλά, δεν θα μπορούσε ποτέ να επανεκλεγεί δικαστής στη Νέα Υόρκη.

Επίσης, πολλά πρέπει να αλλάξουν άμεσα στον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σε όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με εξαίρεση την Ελλάδα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση απορροφά ένα πολύ μεγάλο μέρος των κρατικών δαπανών. Για παράδειγμα, η αυτοδιοίκηση στη Δανία δαπανά συνολικά το 37,6% του ΑΕΠ και το 64,3% των δημοσίων δαπανών, κατέχοντας τον υψηλότερο βαθμό οικονομικής αποκέντρωσης σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ακριβώς στον αντίποδα βρίσκεται η Ελλάδα, όπου συνολικά η Τοπική Αυτοδιοίκηση δαπανά μόλις το 2,8% του ΑΕΠ και συγκεντρώνει το 5,6% των δημοσίων δαπανών, καταλαμβάνοντας την τελευταία θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Να σημειώσουμε ότι τα κράτη - μέλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 28 δαπανούν κατά μέσο όρο το 17% του ΑΕΠ ή το 33,6% των δημοσίων δαπανών μέσω των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Πρόκειται για πολύ σημαντικά στατιστικά στοιχεία για την πολιτική αποκέντρωσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Είναι δυνατό να μην μπορούν οι δήμοι να προσλαμβάνουν από μόνοι τους το προσωπικό το οποίο κρίνουν αναγκαίο για τις ανάγκες των δημοτών; Για παράδειγμα, οι δημότες καταβάλουμε μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ στους δήμους τα ανταποδοτικά τέλη καθαριότητας. Οι δήμαρχοι, όμως, αδυνατούν να ανταποδώσουν στους δημότες αυτή την υπηρεσία γιατί βάσει νόμου δεν δύνανται να προσλάβουν υπάλληλους καθαριότητας. Οι υπάλληλοι καθαριότητας, για να προσληφθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση βάσει νόμου, είναι υποχρεωμένοι να δώσουν εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ (Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού).

Στην Ελλάδα, λοιπόν, ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, συγκρινόμενος με τα κράτη - μέλη της Ένωσης, είναι ουσιαστικά ένας πολιτικός και οικονομικός νάνος. Με αυτή την έννοια προβάλλει ο αναντικατάστατος ρόλος του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ίσως σε αυτό το σημείο να συγκεντρώνονται όλα τα άνθη του κακού για τη Δημόσια Διοίκηση και την κακοδαιμονία της χώρας μας. Ο συγκεντρωτισμός ενός υδροκέφαλου κράτος με προμετωπίδα τα υπουργεία αναπαρήγαγε μέχρι το 2015 ένα απεχθές σύστημα πελατειακών σχέσεων, οικονομικών σκανδάλων, διαφθοράς και φθοράς συνειδήσεων. Οι διοικούντες μέχρι την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση φρόντισαν να μην υπάρχει αυτοδιοικητικός έλεγχος στις δημόσιες δαπάνες και όλα να γίνονται εν κρυπτώ και παραβύστω. Αποτέλεσμα να ρίξουν τη χώρα στα βράχια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, τώρα που αγόρασε πολιτικό χρόνο με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, να τα αλλάξει όλα. Στη Διοίκηση, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη Δικαιοσύνη, παντού. Το παλιό αντιστέκεται και είναι έμπειρο. Με δεξιοτεχνία και με προνοητικότητα να τα αλλάξουμε όλα. Τίποτα δεν είναι τόσο σταθερό όσο η αλλαγή.

* Ο Τρύφωνας Κωστόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

http://www.avgi.gr