Μακεδονία μου, την Κυριακή θα λείπω
Άκης Σακισλόγλου
Σου γράφω να σου πω ότι δεν θα πάω την Κυριακή στο συλλαλητήριο για την ελληνικότητά σου. Δεν θα είμαι ανάμεσα σε αυτούς που θα κυματίζουν ακτινωτούς ήλιους και ελληνικές σημαίες και φυσικά δε θα είμαι κάτω από την εξέδρα αυτών που θα μιλήσουν.
Δεν είναι ότι έχω άλλα στο μυαλό μου ή δεν πιστεύω πως είναι θέμα σοβαρό αυτό που συζητούν πολιτικοί και διπλωμάτες τον τελευταίο καιρό. Αντίθετα, είναι νομίζω τόσο σοβαρά όλα αυτά που δεν αντέχω να τα χειρίζονται οι συγκεκριμένοι άνθρωποι με τους συγκεκριμένους τρόπους. Ίσως, μέχρι εκεί να πηγαίνει το μυαλό τους. Ίσως να σε αγαπούν πολύ και να φτάνουν σε παράφορες αποφάσεις. Έφτασα, όμως, στα 43. Δεν έχω περιθώριο πια να είμαι με ανθρώπους που δεν με εκφράζουν, να ακούω απόψεις που δεν με βρίσκουν σύμφωνο και να επιτρέπω η χώρα μου να μπαίνει σε νέο κύκλο εσωστρέφειας σχεδόν 30 χρόνια μετά τον πρώτο, για το ίδιο θέμα.
Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο, Μακεδονία μου. Δεν αντέχω την υποκρισία των πολιτικών που για να «αλιεύσουν» ψήφους θα είναι εκεί ενώ τα κόμματά τους είναι υπέρ της «σύνθετης ονομασίας» για το διπλανό μας κράτος. Δεν αντέχω τους «μένουμε Ελληνόψυχοι κι ορθόδοξοι», δεν αντέχω όσους γουστάρουν τους στρατούς, με πιάνει κάτι με όσους πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αν είναι κάποιου ο Αλέξανδρος τότε είναι δικός σου, όχι δικός μας.
Κανένα «Σκοπιανό» δε λύνεται με συλλαλητήρια, Μακεδονία μου. Τα κάναμε κάποτε και γίναμε πιο γραφικοί από το Πήλιο. Φωνάζαμε «Makedonia is Greek» και νόμιζαν οι Βέλγοι πως θέλουμε να μπούμε να πάρουμε τα Σκόπια. Ήταν άλλες και οι εποχές, κάναμε τον απολογισμό μας, αλλάξαμε στρατηγική. Και τώρα πίσω ολοταχώς! Γιατί; Έχω κάνει πολλά λάθη. Έχω μάθει να μην τα επαναλαμβάνω. Κάποιοι θέλουν να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Ας το κάνουν. Όχι με μένα μαζί αλλά με μένα απέναντι.
Ονειρεύομαι πολλά για σένα Μακεδονία μου, πατρίδα μου
Ονειρεύομαι να γίνεις πάλι «προορισμός». Να θέλουν να έρχονται να ζήσουν εδώ ξένοι άνθρωποι κι όχι να φεύγουν τα δικά σου παιδιά, όπως συμβαίνει δεκαετίες τώρα. Μου έλεγε χθες ένας φίλος μουσικός ότι μήνα με τον μήνα όλο και περισσότεροι Τούρκοι ζωγράφοι, τραγουδιστές, επιστήμονες, έρχονται για μόνιμη εγκατάσταση στη Θεσσαλονίκη. Δεν αντέχουν τη δικτατορία του Ερντογάν. Έρχονται εδώ να ανασάνουν. Αυτό θέλω να γίνεις, πατρίδα μου. Μια πατρίδα για τους ξένους κι ένας σίγουρος τόπος για τα δικά μας παιδιά. Να έρθουν και Εβραίοι και Τούρκοι κι όσοι άλλοι επιθυμούν και να κάνουμε τη νύμφη του Θερμαϊκού πολυπολιτισμική, όπως ήταν για αιώνες.
Θέλω να μην ζητούν οι Φλωρινιώτες λιγνιτωρυχεία. Να μην λένε «προτιμούμε να πεθάνουμε από καρκίνο παρά από τη φτώχεια». Το ίδιο και για τις Σκουριές, Μακεδονία μου. Θέλω τους ανθρώπους να αγαπούν τον τόπο τους και να μην τον θυσιάζουν για την εργασία και το χρήμα.
Ήμουν μικρός όταν βρέθηκα πρώτη φορά στον κάμπο σου, Μακεδονία μου. Κερασιές, ροδακινιές, μηλιές, βαμβάκια κι όλου του κόσμου τα καλά. Ονειρεύομαι, Μακεδονία μου, να μην θάβουν οι αγρότες τη σοδειά τους. Να μην πρέπει να κλείσουν τους δρόμους για να βρούνε το δίκιο τους. Να μην φεύγουν στα Σκόπια για καζίνο, γυναίκες, φτηνή βενζίνη και οδοντίατρο. Δεν επεκτείνομαι σε αυτό το τελευταίο. Καταλαβαίνω την ανάγκη του κόσμου αλλά πόσο υποκριτικό είναι από τη μια να πηγαίνεις δίπλα για όλα αυτά κι από την άλλη να λες «η Μακεδονία είναι μόνο δική μας».
Δεν θα πάω στο συλλαλητήριο, Μακεδονία μου. Το ένστικτο μου λέει πως περισσότερο κινδυνεύεις από αυτούς που σε υπερασπίζονται παρά από τους βόρειους γείτονές μας. Το ΑΕΠ της χώρας τους μαζί με της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, της Σερβίας, είναι μικρότερο από το ΑΕΠ της Ελλαδίτσας μετά από 8 χρόνια μνημονίων τα οποία υπέγραψαν και εφάρμοσαν όλοι αυτοί που τόσο σ’ αγαπάνε.
Ο απλός κόσμος σε αγαπάει, Μακεδονία μου. Το ξέρω, το βλέπω. Αλλά δε φτάνει, ούτε σημαίνει κάτι από μόνο του. Είναι κόσμος μπερδεμένος, φοβισμένος, λάθος ενημερωμένος για το πού πάμε, πού πάνε και οι ίδιοι ως πολίτες και άνθρωποι. Κι ενώ τους κατανοώ απεριόριστα, πρόσφατα άρχισα να μην τους εκτιμώ. Δεν μπορώ να εκτιμήσω κάποιον που λέει «κάτω τα ξερά σας από τη Μακεδονία» έχοντας ψηφίσει όλους αυτούς που μας έφεραν σήμερα εδώ να πηγαίνουμε σε διαπραγμάτευση με τη σημείωση πως έχουμε ήδη αποδεχτεί τον όρο Μακεδονία σε παλαιότερη συμφωνία μας. Δεν αντέχω όλους αυτούς που (δήθεν) ξέρουν τα πάντα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας αλλά αγνοούν ποια είναι η Στέλλα Δρούγου, η Χρυσούλα Σαατζόγλου – Παλιαδέλη, επιστήμονες που έδωσαν την ψυχή τους μαζί με τον Μανόλη Ανδρόνικο και τόσους ακόμα για να έχουμε αυτά τα τόσο τρανταχτά πειστήρια Μακεδονικότητας της περιοχής.
Δεν αντέχω άλλο αυτό το «αδικημένοι» Μακεδονία μου. Ολοι αυτοί που θα έρθουν την Κυριακή Μακεδονία μου, λατρεύουν τους Αμερικάνους. Τους πρώτους που αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομά σου. Αγαπούν τους Αμερικάνους και μισούν τους Σκοπιανούς. Το λες και παράνοια. Κι από κοντά θα είναι και τα παλικάρια με τα φουσκωμένα μπράτσα και τους αγκυλωτούς σταυρούς. Δεν θα πάρω Μακεδονία μου. Ευχαριστώ.
Θέλω να λυθεί το θέμα σου άμεσα, Μακεδονία μου. Με μια σύνθετη ονομασία. Μακεδονία τους φωνάζουν τους γείτονες ΟΛΟΙ. Καλό είναι να μπει κι ένας προσδιορισμός. Υπέρ μας είναι. Αν είναι τόσοι καλοί αυτοί οι πολιτικοί μας, να φροντίσουν να διατυπωθεί σωστά και να ξεκαθαριστεί ότι αμφισβήτηση συνόρων δεν τίθεται. Βλέψεις δεν υπάρχουν. Όχι πως ανησυχώ εγώ αλλά για «τον φόβο των Ιουδαίων». Κι ας συνεχίσουμε επιτέλους τις ζωές μας. Την δύσκολη δική μας και την ακόμα δυσκολότερη δική τους. Μια φτωχική χώρα που ψάχνει τον προσανατολισμό της, όπως κι εμείς. Που βλέπει τα παιδιά της να φεύγουν μακριά, όπως και εμείς.
Αν σε αγαπούν τόσο πολύ όλοι αυτοί, Μακεδονία μου, ας φροντίσουν να σε κάνουν πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Να ομορφύνουν κι άλλο τη Θεσσαλονίκη μας με έργα όπως το ΜΕΤΡΟ, η νέα παραλία, το λιμάνι. Ας φροντίσουν τις αεροπορικές και ακτοπλοϊκές συνδέσεις με άλλες χώρες. Να έρθει τουρισμός να δει τις ομορφιές μας, τους τάφους των αρχαίων Μακεδόνων, να αφήσει χρήματα, να ανασάνει ο κόσμος. Με μίσος δεν τρέφεται κανείς, μόνον ξεχνιέται. Με περηφάνια δεν σπούδασε κανείς τα παιδιά του, ούτε με πόλεμο. Μόνο με ειρήνη και με προκοπή μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί ώριμα και να κάνει πράξη τα όνειρά του.
Τόσοι Μακεδόνες υπουργοί και πρωθυπουργοί πέρασαν, Μακεδονία μου. Ολοι κοιτούσαν στην Αθήνα. Κι έχουν το θράσος σήμερα να μιλούν για «χρέος στην πατρίδα» όταν δεν έκαναν γι αυτήν ούτε τα ελάχιστα.
Γι αυτό σου λέω, Μακεδονία μου, την Κυριακή να μην με περιμένεις. Όσους θα δεις εκεί, τους νιώθω αδέλφια μου. Διαφωνούμε στον τρόπο, δεν είναι κακό. Κακό είναι που και πάλι θα έρθουν στην επιφάνεια πολιτικάντηδες που δεν αξίζουν. Θα χτιστούν πολιτικές, ακόμα και θρησκευτικές καριέρες. Μου προκαλούν απέχθεια όλα αυτά κι έτσι θα μείνω μακριά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου