Στις λίστες της διαφθοράς και της υψηλής φοροδιαφυγής στρέφεται η κυβέρνηση, επιχειρώντας να ανοίξει την πολιτική ατζέντα πέραν του Μνημονίου και να αποκαλύψει τις «ανάρμοστες» σχέσεις προσώπων του παλαιού πολιτικού συστήματος με τις διαδρομές του μαύρου χρήματος.
Πάγος στην αξιολόγηση, βάλτωμα του ασφαλιστικού και του φορολογικού, και μια μακρά κόντρα με το ΔΝΤ (και για το ΔΝΤ) χωρίς να ανοίγει το κεφάλαιο του χρέους: Είναι η παγίδα του «ελληνικού βάλτου», το νέο σενάριο με το οποίο φλερτάρουν οι σκληρές φράξιες των πιστωτών και διευκολύνει ιδιαιτέρως – εάν δεν υπαγορεύεται και απ’ αυτήν – την ατζέντα Σόιμπλε.
Η αλλαγή του χρόνου δημιουργεί πάντα μια αναθεωρητική διάθεση. Κάτι μας καλεί να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και μας προτρέπει ν’ αλλάξουμε. Αλλά δεν είν’ εύκολο. Αρνήσεις, μεταθέσεις, αποσιωπήσεις κι όλα τα καλά των μηχανισμών αμύνης του «εγώ» περιφρουρούν το αλάθητο και την αυθεντία μας.
Το κοινωνικό και πολιτικό τίμημα του ασφαλιστικού ζυγίζει ήδη η κυβέρνηση μπαίνοντας στην πιο μεγάλη αναμέτρηση του τρίτου Μνημονίου – μια αναμέτρηση, που μπορεί να διαμορφώσει και να σφραγίσει τις μεσοπρόθεσμες εξελίξεις σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Η συναίνεση έληξε πριν αρχίσει, ο – δύσβατος – δρόμος του τρίτου Μνημονίου γίνεται εξαιρετικά μοναχικός για την κυβέρνηση, κι ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει ως άμυνα τη διμέτωπη επίθεση: Ενώπιον μιας απρόβλεπτης μάχης για το ασφαλιστικό κι ενός βαθιά κουρασμένου εκλογικού σώματος, ο πρωθυπουργός πετά ταυτόχρονα το γάντι στη διαπλοκή και το παλιό πολιτικό σύστημα, ποντάρει στην συσπείρωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας κι επιχειρεί να κάψει τα σενάρια της… δεύτερης αριστερής παρένθεσης.
Πολιτική στήριξη από την αντιπολίτευση ναι, αλλαγή κυβέρνησης όχι. Στο Μέγαρο Μαξίμου απορρίπτουν το ενδεχόμενο συγκρότησης οικουμενικής κυβέρνησης, το οποίο υποστηρίζουν από τον Ευ. Βενιζέλο μέχρι τον Β. Λεβέντη και από εκπροσώπους των πιστωτών μέχρι παράγοντες της επιχειρηματικής ελίτ. 
Με δύο μικρές αλλά στρατηγικές του νίκες στις αποσκευές του και με ανοιχτό μπροστά του τον επόμενο μεγάλο πόλεμο, ο Αλέξης Τσίπρας οδεύει σήμερα στη σύνοδο κορυφής της Μάλτας - μια σύνοδο, στην οποία αναπόφευκτα θα συναντηθούν ξανά προσφυγικό και Μνημόνιο.
Ένα βαλλόμενο ηθικό πλεονέκτημα, τρεις μνημονιακές νάρκες με ασφαλιστικό, φορολογικό και κόκκινα δάνεια κι ένα νέο - αντιμνημονιακό μέτωπο – θολό, διστακτικό και μη πειστικό ακόμη – διαμορφώνουν το πολιτικό τοπίο μετά την ψήφιση της πρώτης δέσμης των προαπαιτούμενων στη Βουλή.
Σε νέα εποχή και νέα πολιτική πραγματικότητα δοκιμάζονται από σήμερα κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ με την, έμπρακτη πλέον, εφαρμογή του Μνημονίου και την έναρξη της διαδικασίας επανίδρυσης του κόμματος.
Είναι ευδιάκριτοι οι λόγοι που η Ν.Δ., στην προεκλογική «ενημέρωση» των πολιτών, επιμένει στο ιδεολόγημα της συνεργασίας. Ο πρώτος, και βασικός, είναι ότι δεν πιστεύουν ότι μπορούν να κερδίσουν τις εκλογές. Το ποσοστό που «παίρνουν» στις εικονικές δημοσκοπήσεις ξέρουν ότι είναι το μεγαλύτερο που θα μπορούσαν, ιδεωδώς, να πάρουν. Δεν φθάνει για να κερδίσουν. Θέλουν, όμως, έστω και αυτό το ποσοστό! 
