ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και άλλα δαιμόνια
του Χρήστου Λάσκου και του Ευκλείδη Τσακαλώτου
Είναι πολλές οι φορές, τα τελευταία
χρόνια, που το ΚΚΕ μας άφησε άφωνους με πράξεις και παραλείψεις του. Η
στάση του τον Δεκέμβρη του 2008 είναι, από αυτή την άποψη, εμβληματική.
Την ώρα που, ως πρελούδιο αυτών που έμελλε να ζήσουμε στην περίοδο της
κρίσης, ευρύτατα τμήματα της νεολαίας –και όχι μόνο– έβγαιναν στο δρόμο
και απείλησαν τους κυρίαρχους σε έκταση και με ένταση σχεδόν πρωτοφανή
ιστορικά, το ΚΚΕ είδε και κατήγγειλε… κουκουλοφόρους. Επιβεβαίωσε, τότε,
πόσο απέναντι βρίσκεται πάντοτε στα πραγματικά κινήματα, δηλαδή στα
κινήματα τα οποία δεν τα ελέγχει το ίδιο. Και, βέβαια, το σύστημα πολύ
χάρηκε τότε με την απομόνωση των… αριστεριστών. Σήμερα, μετά την
τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, η χαρά
και η «εκτίμηση» προσλαμβάνει ασύλληπτες διαστάσεις. Ο Αλέξης Παπαχελάς
ένιωσε την υποχρέωση να γράψει πόσο σοβαρή και συγκροτημένη υπήρξε η
γ.γ. του ΚΚΕ — σε αντίθεση με τον παλιοΣΥΡΙΖΑ, προφανώς.