Καράβια, αλήτες
Ευγενία Λουπάκη
Το παραμύθι είναι παλιό: "Πού να το πιάσεις, ρε, το καράβι να το φορολογήσεις; Κάνει μια έτσι, ρε, το καράβι και φεύγει! Το παίρνει ο εφοπλιστής, ρε, και το πάει σ' άλλη σημαία! Και τι θα γίνει ο κόσμος που δουλεύει στα βαπόρια, ρε, τι θα γίνει η χώρα χωρίς συνάλλαγμα;".
Παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι, των δολαρίων και της δραχμής, και ήλθον οι χρόνοι του ευρώ και της εξαφάνισης του Έλληνα ναυτικού που γυρίζει τις εφτά θάλασσες για να φέρει συνάλλαγμα στη χώρα και γιαπωνέζικα κουρδιστά παιχνίδια στα παιδιά του. Η Αλεξάνδρα Λαδικού δεν περιμένει δακρυσμένη τον καπετάνιο Μάνο Κατράκη και στα ναυπηγεία μείνανε μόνο σκουριασμένα χέρια. Αλλά το παραμύθι της μεγάλης "ελληνικής" ναυτιλίας είναι πάντα ζωντανό και πειστικό, διότι οι εφοπλιστές ανθούν και θάλλουν και παραγγέλνουν θηριώδη πλοία σε θηριώδη ξένα ναυπηγεία.