ΖΗΤΟΥΜΕ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ (ΚΑΙ ΑΠΟ) ΟΣΕΣ ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΣ
Ούτε
παιδεία ούτε εκπαίδευση
Global View – Νώντας Κούκας
Ολοένα
και ολούθε, πάρα πολύ καιρό τώρα, ραγίζει η καρδιά μας καθώς
τριβελίζουν τα αφτιά μας οι δύο μόνιμες κλάψες της ελληνικής φυλής: Από
τη μια μεριά, πάμπολλοι τεχνικοί και τεχνοκράτες της λεγόμενης
εκπαίδευσης [«παιδαγωγικοί σύμβουλοι, φιλόλογοι,
γλωσσολόγοι-γλωσσαμύντορες, ερευνητές της εκπαίδευσης (sic),
ανησυχούντες δημοσιογράφοι» κ.ά.], που φρίττουν και διαρρηγνύουν τα
ιμάτιά τους μπροστά στην επάρατη «γλωσσοπενία των παιδιών μας». Από
κοντά βέβαια, και ο θλιβερός χορός των – ίσως δικαιολογημένα – ανήσυχων
γονέων-κηδεμόνων και των διαφόρων συλλόγων τους.
Από
την άλλη πλευρά, η άλλη μόνιμη κλάψα: «είναι δυνατόν νέοι με τριάντα
και σαράντα πτυχία ο καθένας, χώρια τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά
τους, να μην έχουν στον ήλιο μοίρα;», αναρωτιούνται οι διάφοροι
τηλεφωστήρες των ΜΜΕ. Να λοιπόν πώς προκύπτει-από το συμπίλημα αυτών των
δύο οδυρμών-το λεγόμενο «πρόβλημα παιδείας-εκπαίδευσης».
Κοντολογίς,
μας λένε δηλαδή ότι, εάν αποκατασταθεί το γλωσσικό έλλειμμα, η
πληροφορία από ειδική γίνει γενική και συνδεθεί με το όλον (είδατε,
μάθανε και λογική, τώρα τελευταία) και αξιωθούν τα απαξιωμένα
χαρτιά-τίτλοι τότε, ως δια μαγείας τάχα, θα λάμψει η μόρφωση, η γνώση, η
παιδεία…συγκλονιστικό, ε;...Έτσι
λοιπόν, η εξουσία αποφάσισε να μορφωθούν οι μάζες στα «νέα σχολεία».
Πολλοί επιστήμονες μαζεύτηκαν για πολλούς μήνες τώρα, μαζί με τους
αρμόδιους φορείς, και ο καθένας πρότεινε τις δικές του «παιδαγωγικές και
διδακτικές μεθόδους» (κυρίως βέβαια, προς καταξίωσή του), που θα έκανε
την παιδεία να ανανήψει και να σηκώσει κεφάλι πάραυτα.
Αποφασίστηκε
λοιπόν, πώς οι παλιές διδακτικές μέθοδοι (που βέβαια ήταν αόρατες,
άοσμες και ανύπαρκτες) έπρεπε να αντικατασταθούν, γιατί, λέει, τα παιδιά
είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν…(θέλουν μάλλον το «Λόλα, να το μήλο»
της Α δημοτικού του…1821). Γι’ αυτό και τα «νέα βιβλία», που μόλις
πρόσφατα έχουν γραφτεί-και των οποίων το κύριο θέμα τους ήταν το
«χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου»-έπρεπε να αποσυρθούν και να
γραφτούν καινούρια, των οποίων το θέμα, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι
«ο ταχυδρόμος χτυπάει δυο φορές…».
Με
λίγα λόγια θα γραφτούν βιβλία με ολοκαίνουρια εξώφυλλα, σύγχρονες
διδακτικές μεθοδολογίες, που θα αρμόζουν στους άρτια επιμορφωμένους
σημερινούς δασκάλους μας όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων.
Στην τελική;
Βιβλία που θα συνθέτουν παιδαγωγικές και διδακτικές μεθόδους του 1935 με
εκείνες του 2035. Επιστημονικό δε φαίνεται-αν και λίγο μπερδεμένο;
Πάντως δεν ανησυχούμε γιατί το ΑΣΕΠ θα καθαρίσει και πάλι…
Τώρα,
για να σοβαρευτούμε, τα ερωτήματα είναι δύο και μοναδικά. Πρέπει λέει
οι εκπαιδευτικοί να επιμορφωθούν.
Αλλά, ερώτημα ( i ): από ποιους; Και
ερώτημα (ii): για να επιμορφωθεί κάποιος πρέπει πρώτα να έχει μορφωθεί∙
δεν θέτω κάτι ΕΠΙ αν δεν υπάρχει ΥΠΟ – ο νοών νοείτω. Εκτός βέβαια αν
μιλάμε μόνο για τις τεχνικές και τεχνολογικές ικανότητες-δεξιότητες, που
εκεί τα πράγματα είναι όντως διαφορετικά. Εάν όμως μιλάμε για τις
γνωσιακές-θεωρησιακές-επιστημολογικές δεξιότητες και για τις
φιλοσοφικοπαιδαγωγικές και κοινωνιολογικές ικανότητες, όλοι βέβαια
καταλαβαίνουμε ότι κολυμπάμε δίχως σωσίβια και βάρκες στον ωκεανό…
Δυστυχώς
(ή ευτυχώς) δεν υπάρχει ικανός αριθμός διαφωτισμένων επιμορφωτών τόσο
σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, που τόσο ανάγκη έχει η εποχή μας. Η
λεγόμενη επιστημονική κοινότητα δεν είναι τίποτε άλλο, στην συντριπτική
πλειονότητά της, παρά καριερίστες «επιστήμονες» που απλώς ανταλλάσσουν
μεταξύ τους – στην καλύτερη περίπτωση – άχρηστες γνώσεις και – στη
χειρότερη περίπτωση – φιλοφρονήσεις και αλληλοπιστοποιήσεις τίτλων. Και
όλα αυτά τα ονομάζουν «επιστημονικά συνέδρια ή συμπόσια». Εννοείται, ότι
υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις.
Έτσι
λοιπόν, το μόνο που απομένει είναι η αυτο-οργάνωση της κοινωνίας,
τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην πρόσληψη «από τα κάτω» των γνήσιων
μονάδων Πληροφορίας. Γνωσιακές μονάδες, που θα συστήσουν επιτέλους το
πρόπλασμα για τη θεωρία της κοινωνικής συνείδησης. Τούτη θα
αντικαταστήσει τις παρωχημένες έννοιες της εξουσιαστικής
παιδείας-εκπαίδευσης. Εμπρός λοιπόν για πολλούς αλματικούς χώρους
Αυτομόρφωσης.
Επιμύθιο:
Ούτε
παιδεία ούτε εκπαίδευση. Και αυτό το εννοούμε κυριολεκτικά. Κατά
συνέπεια, η οποιαδήποτε «γνώση» – που ενδεχομένως παραχθεί σε
οποιονδήποτε αλματικό χώρο (λιπ σκουλ) – δεν μπορεί να αφορά στην τυπική
εκπαίδευση και στους συμπαρομαρτούντες τίτλους της. Θα είναι στον
αντίποδα τόσο της έννοιας της κλασικής «μάθησης» όσο και στην έννοια του
κλασικού δασκάλου.
Τέλος Κύκλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου