Tα συσσίτια είναι σικ

Tα συσσίτια είναι σικ

Μαριάννα Τζιαντζή

Κάποτε πολλοί αγόραζαν το Αθηνόραμα ή έπαιρναν κάποιο έντυπο της κατηγορίας «free press» για να δουν σε ποιον κινηματογράφο ή ποια ταβέρνα θα πήγαιναν. Σήμερα πολλοί θα έπαιρναν το «Syssitio press» για να δουν ποια ενορία, ποιο κέντρο αστέγων, ποιος δήμος μοιράζει ζεστό φαγητό, τρόφιμα, ρούχα ή φάρμακα. Η εκκλησία, που δεν διαθέτει ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό από την τεράστια ακίνητη περιουσία της για τους φτωχούς, πρωτοστατεί στη διοργάνωση συσσιτίων, συχνά και με τη βοήθεια αλυσίδων σούπερ μάρκετ και μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου.

 

            Ακόμα και το πρωθυπουργικό ζεύγος πέρασε το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς στο κλειστό γυμναστήριο του Ρουφ, όπου ο Δήμος Αθηναίων οργάνωσε ένα «γεύμα αγάπης» για άστεγους και άπορους. Ατρόμητος ο κ. Παπαδήμος, δεν δίστασε να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους απόκληρους και να φάει μαζί τους, στέλνοντας σε όλη την Ελλάδα το μήνυμα ότι τα συσσίτια είναι σικ. Σικ δεν είναι βέβαια το να τρέφεσαι στα συσσίτια, αλλά το να τα καταδέχεσαι, τουλάχιστον τις ημέρες των γιορτών. Εξάλλου, εδώ και αιώνες οι κυρίες της πολύ καλής κοινωνίας επισκέπτονται κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα τις φυλακές, τα ορφανοτροφεία, τα γηροκομεία, δείχνοντας το φιλάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας.

            Στην Αμερική, στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, κάποιοι μιλούσαν για τις δυο «γραμμές». Η μία ήταν η «bread line», η ουρά για την παραλαβή μιας φραντζόλας ψωμί. Η άλλη ήταν η «piquet line», η διαρκώς κινούμενη γραμμή των διαδηλωτών με το πλακάτ στο χέρι, καθώς συχνά η νομοθεσία απαγόρευε τις στατικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, αλλά επέτρεπε την κυκλική, κατ’ άτομο πορεία. Η πρώτη ήταν η γραμμή της ντροπής, της φτώχειας και της ικεσίας, όμως η δεύτερη ήταν η γραμμή του αγώνα, της περηφάνιας και, ταυτόχρονα, ήταν η μόνη εγγύηση για την κατάργηση της πρώτης.

            Kυβέρνηση και τρόικα στραγγαλίζουν την κοινωνική πρόνοια και προβάλλουν το όραμα της εκκλησιαστικής και ιδιωτικής φιλανθρωπίας, βαφτίζοντάς την αλληλεγγύη. Μια αλληλεγγύη που δεν εκδηλώνεται στο πεδίο των αγώνων, αλλά της συντεταγμένης κακομοιριάς.

            Υπάρχουν, λοιπόν, καλύτερα συσσίτια και τα θέλουμε; Ή μήπως υπάρχει ζωή χωρίς συσσίτια, μια ζωή που αξίζει να τη θέλουμε;

(ΠΡΙΝ, “Το τέλος της αγοράς”, 7.1.2012)