Μικρή καθημερινή ιστορία
Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΖΟΚΑ*
Η μέρα γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από τη συγχορδία των media, της
κυβέρνησης και των συνοδοιπόρων να μας κάνουν λοβοτομή. Μάρτυρες μιας
πρωτοφανούς επιχείρησης κατατρομοκράτησης όλων μας. Δεν θα έχουμε
τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο. Θα βγάλουμε ουρίτσες και καρκίνους αν
δεν συμφωνήσουμε για τη δανειακή σύμβαση. Μετεωρίτες θα πέσουν στα
κεφάλια μας... ή υπογράφουμε τη δήλωση υποταγής ή γινόμαστε ζόμπι.
Και 'γω σέρνω από το ένα μέρος στο άλλο την παλιά βαλίτσα. Από το ένα στο άλλο τέλος. Προς μια μετρημένη, απέριττη ωριμότητα. Ή, για να το θέσω πιο σεμνά, προς ένα αδιέξοδο. που εξελίσσεται σιγά - σιγά μαζί μου. Ακόμα όμως αποστρέφομαι τις δηλώσεις υποταγής... και δεν μου αρέσουν πολύ αυτά περί ορθολογισμού και ρεαλισμού. Ακόμα πιστεύω ότι, για να καταφέρεις να κερδίσεις κάτι που έχει αξία, μερικές φορές χρειάζεται να επιδοθείς σε φαινομενικά μάταιες πράξεις.
Ίσως τα καταφέρω να μην κλείσει ο κύκλος αυτών των μάταιων πράξεων.
Πάνω στην ώρα το τηλέφωνο... ο Ανδρίκος, ένας παλιός φοιτητής μου.
-Κύριε καθηγητά, έρχομαι να σας δω και να σας φέρω ο ίδιος το βιβλίο που έγραψα...
Ο Ανδρέας ή ο Ανδρίκος, όπως τον φώναζα χρόνια πριν στο πανεπιστήμιο.
Ο Ανδρέας, γιος γνωστού και καλού δημοσιογράφου. Τότε ήταν φοιτητής του
Ιστορικού - Αρχαιολογικού Τμήματος. Εξαιρετικός φοιτητής... καλό παιδί
και γεμάτο όνειρα.
- Μ' αρέσει το δασκαλίκι, κύριε καθηγητά... Έτσι με προσφωνεί και σήμερα...
- Αυτό που θέλω είναι απλό... Να μάθω πολλά και να έχω τη δύναμη και
τη δυνατότητα να τα μεταφέρω στις επόμενες γενιές... στους νέους.
Και συνέχιζε γεμάτος ενθουσιασμό...
- Δεν είμαι τυχαία στη σχολή αυτή... ήταν επιλογή μου... θα με βοηθήσετε, κύριε καθηγητά;
-Βεβαίως, απαντούσα αμήχανα...
Δεν ήξερα καν πώς μπορούσα να βοηθήσω αυτό το παιδί... και το ήθελα
πολύ. Πέρασαν τα χρόνια... ο Ανδρίκος τελείωσε τη σχολή με άριστα... στη
συνέχεια προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές...
- Αποκτώ εφόδια, κύριε καθηγητά... θα γίνω σαν και σας...
-Όχι, μην γίνεις σαν και μένα...
Ήθελα να του φωνάξω... αλλά ούτε το ψιθύρισα... η αυταρέσκεια βλέπεις.
Ο Ανδρίκος συνέχισε... έκανε και διδακτορικό... πάντα με άριστα...
έκανε και postdoc... δηλαδή μεταδιδακτορικό. Αυτά που βρίσκουν δηλαδή
για να δικαιολογήσουν την ανεργία.
- Τι κάνεις; τον ρώτησα μόλις κάθισε στον καναπέ.
- Διδάσκεις; Θυμάμαι τη μεγάλη σου αγάπη.
- Όχι, κύριε καθηγητά...
- Σταμάτα το αυτό το κύριε καθηγητά... μ' εκνευρίζει... εξάλλου πέρασαν χρόνια, τώρα είμαστε συνάδελφοι... τον διέκοψα...
-Δεν μπορώ... το αισθάνομαι. Δεν διδάσκω λοιπόν. Δεν μπόρεσα. Βρήκα
μια δουλειά διοικητικού υπαλλήλου με σύμβαση. Έχω και ένα παιδάκι
βλέπετε. Τα φέρνω βόλτα... 650 ευρώ το μήνα... όμως τώρα λένε
ότι με την τρόικα θα με απολύσουν... δεν χωράμε λένε... περισσεύουμε...
είμαστε ένοχοι για την κατάσταση της πατρίδας μας. Λεηλάτησαν τα όνειρά
μου, κύριε καθηγητά... το μόνο που θέλω τώρα είναι να μπορώ να μεγαλώσω
το παιδάκι μου.
Σχεδόν παραλήρημα... Και γαμώτο είναι μόλις 32 χρόνων.
Λίγο αργότερα σηκώθηκε...
-Φεύγω... Περαστικά κύριε καθηγητά... θα ξαναπεράσω... σας αφήνω και
ένα βιβλίο που έγραψα για συντροφιά... ναι... ναι, με αφιέρωση.
Έμεινα αποσβολωμένος να σκέφτομαι... Εμείς που είμαστε κληρονόμοι
αυτής της στέρεας γης που σφυρηλατήθηκε από την Ιστορία. Σε πόλεις
κτισμένες πάνω σε άλλες πόλεις. Που πάντα πιστεύαμε ότι, όσες απ’ αυτές
και αν ερημωθούν από τους ανέμους που σαρώνουν τον χρόνο, πάντα θα
βρίσκουν άλλες από κάτω για να τους κρατούν ζωντανούς. Αν είναι τέτοια
τα κρατήματά μας... τότε γιατί στο διάολο φερόμαστε έτσι στους νέους;
Γιατί δεν στέλνουμε στο διάολο όλους αυτούς που μας λεηλατούν τις
ζωές και να επιδοθούμε σε φαινομενικά μάταιες πράξεις; Μήπως και
κερδίσουμε κάτι που έχει αξία...
*Ο Σπύρος Τζόκας είναι πρώην δήμαρχος Καισαριανής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου