Διακόσιες σαράντα χιλιάδες;
Εντάξει, διακόσιες σαράντα χιλιάδες. Αν είναι να πάρει τα πάνω του το ΠΑΣΟΚ και
ο νέος αρχηγός του, ούτε σκόντο θα κάνουμε ούτε τις μιζέριες θ’ αρχίσουμε. Και
πεντακόσιες χιλιάδες αν ήταν ανάγκη να φτάσουμε, για να αποβεί ισχυρότερο το
πολιτικό ψυχοτρόπο, και πάλι θα το δεχόμασταν. Αλλωστε μια οκταετία πριν είχαμε
αποδεχτεί ότι
ένα εκατομμύριο άνθρωποι βρήκαν την όρεξη να πάνε να επικυρώσουν
διά της ψήφου τους την προσφορά του δαχτυλιδιού από τον κ
. Σημίτη στον κ. Γ.
Παπανδρέου, να δώσουν δηλαδή τάχα αμεσοδημοκρατικό και λαϊκοσυμμετοχικό νόημα
σε μια πράξη συνηθισμένη σε βασίλεια και σε σόγια με γαλάζιο αίμα. Και μάλιστα,
για να είναι ακόμα πιο καμπανιστός ο τοτινός αριθμός, για να μείνει ανεξίτηλος
στη συλλογική μνήμη, μας είχαν πει θριαμβευτικά ότι οι ψηφίσαντες
ήταν ένα
εκατομμύριο συν - συν μερικές εκατοντάδες. Πώς διαβάζουμε στις πινακιδούλες
διαφόρων προϊόντων που εκτίθενται προς πώληση ότι κοστίζουν 299,90 ευρώ ή και
299,99, πάντως όχι στρογγυλό τρακοσάρι;
Δεν ήταν βέβαια εκατομμύριο το
2004. Οι μισοί το ήξεραν από τότε και οι υπόλοιποι το υποψιάζονταν. Και σιγά
σιγά άρχισε η φύρα. Κατεβήκαμε δειλά δειλά στις εννιακόσιες χιλιάδες, ύστερα
στις οχτακόσιες, προχθές η μπίλια έκατσε στις 770.000. Με τον ρυθμό αυτόν θα
μάθουμε την αλήθεια περί το 2050, όταν, ταυτόχρονα, θα πληροφορηθούμε ότι το
τωρινό διακοσοσαραντάρι ήταν λίγο πάνω - λίγο κάτω από το κατοστάρικο. Δικαίωμά
τους να δηλώνουν οτιδήποτε. Στο κάτω κάτω την αξία τους στη δημιουργική
λογιστική την έχουν αποδείξει. Και σιγά τώρα μη δώσει κανείς σημασία σε όσα
καταγγέλλει ο κ. Στέφανος Τζουμάκας για παρατυπίες κ.λπ.
Οσο στενοχωρήθηκε ο κ. Πούτιν για
όσα του καταλόγισαν στις προεδρικές εκλογές, άλλο τόσο θα στενοχωρηθεί ο κ.
Βενιζέλος από τις όποιες ενστάσεις για τον αριθμό των ψηφισάντων. Αλλωστε με το
97% και κάτι ψιλά πήρε πολύ πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από τον Ρώσο πρόεδρο, έχει
λοιπόν κάθε λόγο να καμαρώνει για τη σαρωτική νίκη του. Τόσο σαρωτική που
παρέσυρε και πέταξε στα άχρηστα ακόμα και το σύμβολο του ΠΑΣΟΚ, τον ήλιο, σε
οποιαδήποτε εκδοχή του, βαρύ, σοσιαλρεαλιστικό ή λάιτ, μεταμοντέρνο. Ενα σκέτο
«Αρχίζουμε» ήταν γραμμένο πίσω του. Ούτε ήλιος ούτε καν το όνομα του κόμματος.
Του λοιπού, ονόματα και συμβολισμοί εκπροσωπούνται και εμψυχώνονται αυθεντικά
μόνο από τον κ. Βενιζέλο. Λογικό είναι. Αν ήδη ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε βαφτίσει
«νέο ΠΑΣΟΚ» το ΠΑΣΟΚ, ο φρέσκος αρχηγός του δικαιούται να το πει «νέο νέο
ΠΑΣΟΚ», για να μην αφήσει μόνη της τη «νέα Νέα Δημοκρατία» σ’ αυτά τά παίγνια
που αγαπούν οι νεάζοντες. «Αρχίζουμε» λοιπόν από το μηδέν - λες και σβήνονται
εύκολα κοντά σαράντα χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε νέος
αρχηγός αυτοσυστήνεται σαν Μεσσίας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η παρθενογένεση
είναι εφικτή στην πολιτική. Εχει και η θαυματοποιία τα όριά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου