ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…
Οι δημοσιολογούντες που μέσα από τα blog μας ή τα social media
υποστηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, είμαστε τριών
ειδών. Υπάρχουν οι bloggers που ήταν φίλα προσκείμενοι ή και μέλη του
ΣΥΡΙΖΑ και το έδειξαν από το πρώτο κείμενο που ανέβασαν στο blog τους,
οπότε η θέση τους ήταν ξεκάθαρη εδώ και καιρό. Δε χρειάζονταν τις
εκλογές για να δημοσιοποιήσουν την προτίμησή τους.Η δεύτερη ομάδα είναι οι bloggers που βλέποντας τα πράγματα να έχουν φτάσει πλέον στον ορισμό της πόλωσης, νιώθουν την ανάγκη να πάρουν θέση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η ομάδα στην οποία ανήκω και εγώ, χαρακτηρίζεται από μία ιδιότυπη σχιζοφρένεια. Ενώ μπορεί να γράψουμε 1000 λέξεις για τους λόγους που πρέπει να υποστηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ, στο τέλος του κειμένου νιώθουμε την ανάγκη να απολογηθούμε, να εξηγήσουμε, να σημειώσουμε, να διευκρινίσουμε ότι δεν ανήκουμε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ένας άλλος τρόπος είναι, στο τέλος του κειμένου όπου υποστηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, να βάλουμε μία παράγραφο όπου τα χώνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, τρελαίνοντας όποιον μας διαβάζει. Στα κείμενα κάποιων διακρίνεις μια ενοχικότητα. Είτε γιατί στηρίζοντας κάποιο κόμμα χάνεται η αντικειμενικότητά τους, είτε γιατί ενώ ιδεολογικά είναι στραμμένοι απέναντι σε αυτό το πολιτικό σύστημα και το στημένο πανηγύρι των εκλογών, ξαφνικά βρίσκονται να γίνονται μέρος του.
Προσωπικά, το πρόβλημά μου είναι ότι ενώ υπερασπίζομαι την αποχή από τις εκλογές, βρίσκομαι να προτείνω κόμμα για τις εκλογές, ως καλύτερη λύση. Η ουσία είναι ότι αν δεν κάνω γρήγορα ανακωχή με τη συνείδησή μου, θα αποκτήσω πρόβλημα ταυτότητας.
Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι γνωρίζω πολύ καλά γιατί θέλω να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές κι ότι οι λόγοι που θέλω να γίνει αυτό δεν έχουν καμία σχέση με πολιτικές ελπίδες. Θέλω να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι δεν αποτελεί λύση. Παρά το γεγονός ότι δεν πιστεύω σε «καλά» και «κακά» κόμματα. Όλα τα κόμματα είναι κακά. Θέλω να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι η ιστορία με τις συνιστώσες είναι τραγική.
Όμως θέλω να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί και μόνο που σκέφτομαι ότι μπορεί να κερδίσει η άλλη πλευρά, κρύος ιδρώτας τρέχει στη ραχοκοκαλιά μου. Φρικάρω με όλο αυτό το ανυπόληπτο φασιστολόι που ελέγχεται από τους τραπεζίτες.
Το χειρότερό μου όμως σε αυτή την ιστορία «προτιμώ τον ΣΥΡΙΖΑ από τους άλλους», είναι η τρίτη ομάδα bloggers που στηρίζουν ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ. Τους αποκαλώ «Μανδραβέληδες του Τσίπρα». Αυτοί ήδη δείχνουν ότι δεν έχουν καμία ενοχή να κάνουν την κωλοτούμπα τους, να φανούν Συριζικότεροι του ΣΥΡΙΖΑ και να δηλώσουν ότι βάζουν το χέρι τους στη φωτιά για τον «Αλέξη».
Είναι αυτοί που υπόσχονται τον παράδεισο στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές, που δικαιολογούν με περισσή ευκολία ΚΑΙ τη μονομερή καταγγελία του Μνημονίου ΚΑΙ την κατάργησή του ΚΑΙ τη διαπραγμάτευσή του ΚΑΙ την πιστή εφαρμογή του, αρκεί να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτοί που πρώτοι θα πουν «δε φταίει ο Αλέξης, αλλά οι γύρω του». Όπως κάποτε δεν έφταιγε ο «Καραμανλής, αλλά οι υπουργοί του». Όπως κάποτε φώναζαν «Γιώργο άλλαξέ τα όλα». Γι’ αυτούς, ανεξάρτητα από κομματική τοποθέτηση, ποτέ δε φταίει ο αρχηγός. Ο εκάστοτε αρχηγός. Ίσως επειδή… τον γνώρισαν από κοντά και μαγεύτηκαν.
Φοβάμαι ότι αυτοί κάτι περιμένουν. Κάπου ποντάρουν. Ελπίζουν σε ανταλλάγματα. Στα γνωστά ανταλλάγματα. Αν δεν κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές, δε θα μάθω ποτέ αν θα δοθούν ανταλλάγματα γι’ αυτού του είδους τη στήριξη που παρέχουν. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που θέλω να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές. Δε μου αρέσουν οι αμφιβολίες, όσο μικρές κι αν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου