Κραυγή εις την ν

 του Σπύρου Λέκκα

Τη Δευτέρα με απολύσανε από τη δουλειά μου μετά από 5 μήνες!

Η αιτιολόγηση της απόλυσής μου σύμφωνα με τον προϊστάμενό μου ήταν ότι δεν ήμουν παραγωγικός. Είναι ο ίδιος προϊστάμενος που πριν 2 μήνες μου έλεγε πως είναι πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου κι από την προσαρμογή μου στην εταιρεία.

Δεν ήμουν παραγωγικός παρά το γεγονός ότι το 8ωρο έχει καταλυθεί προ πολλού στην συγκεκριμένη εταιρεία και στην καλύτερη περίπτωση να σχόλαγα στις 7 το απόγευμα για να αποφύγω να με στραβοκοιτάξουν.

Δεν ήμουν παραγωγικός γιατί -όπως μου ανέφερε- εκτός από το “επίσημο” διάλειμμα για 2 τσιγάρα στη 1 η ώρα το μεσημέρι, έκανα άλλο ένα 20λεπτο διάλειμμα στις 4 για να φάω.

Δεν ήμουν παραγωγικός γιατί κάθε 2,5 με 3 ώρες σηκωνόμουν από την θέση μου κι έκανα μια βόλτα στον διάδρομο για να ξεπιαστεί η μέση μου και να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό μου από τη δουλειά.

Δεν ήμουν παραγωγικός, γιατί έπινα πολύ νερό και χρειαζόταν να σηκώνομαι 2 και 3 φορές στο 10ωρο για να πάω στην τουαλέτα.

Δεν ήμουν παραγωγικός, γιατί όταν κόλλαγε κάποιες φορές το μυαλό μου (προγραμματιστής γαρ) γράφοντας κώδικα, ρώταγα τη συνάδελφο που καθόταν στα 2 μέτρα από μένα μήπως μπορεί να με βοηθήσει και της έκοβα τον ειρμό με αποτέλεσμα να μην είναι κι αυτή παραγωγική.

Δεν ήμουν παραγωγικός, γιατί ήθελα να αναπτύξω μία κοινωνική σχέση με τους συναδέλφους μου, να τους λέω μια καλημέρα, να τους χαιρετάω και να λέμε και καμία σαχλαμάρα να γελάσει λίγο το χειλάκι μας.

Τη Δευτέρα με απολύσανε από τη δουλειά μου και δεν μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα.

Δεν στενοχωρήθηκα, γιατί από την πρώτη μέρα που έπιασα δουλειά συνάντησα ένα κλίμα άρρωστο σε ολόκληρη την εταιρεία. Οι εργαζόμενοι τρομοκρατημένοι, να με κοιτούν με καχυποψία. “Ποιος είναι ο καινούριος ενώ καθημερινά μας απολύουν?” Άνθρωποι τρομαγμένοι, με την πλάτη στον τοίχο, να φοβούνται την ίδια τη σκιά τους και να μην φέρνουν οποιαδήποτε αντίρρηση στις παράλογες απαιτήσεις των διευθυντάδων.

Δεν στενοχωρήθηκα γιατί η εταιρεία κι ακόμη περισσότερο το τμήμα της μηχανογράφησης που εργαζόμουν, από πλευράς οργάνωσης και διοικητικής δομής ήταν στηριγμένα στο κλασσικό, απολυταρχικό και σάπιο νεοελληνικό μοντέλο. Ένας διευθυντής που βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση επειδή έχει τα “κονέ” με την εργοδοσία, έχει βάλει ως προϊστάμενο έναν θρασύδειλο ανθρωπάκο που το παίζει νταής με τους υπαλλήλους και τους άλλους συναδέλφους χρησιμοποιώντας την αγοραία γλώσσα του ψευτόμαγκα, αλλά κάθεται σούζα σαν πιστό σκυλί και μιλάει στον πληθυντικό στον επί 12 χρόνια διευθυντή του.

Τη Δευτέρα με απολύσανε από τη δουλειά μου κι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση.

Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, γιατί δεν θα βρεθώ ξανά στον ίδιο εργασιακό χώρο με κάποιους (ευτυχώς λίγους) ανθρώπους που πιστεύουν και διακηρύττουν ότι είναι πολύ άξιοι και δουλεύουν πολύ μόνο και μόνο από το γεγονός ότι μένουν πολλές ώρες στην εταιρεία, άσχετο αν τις περισσότερες από αυτές τις ώρες κάνουν βόλτες στα γραφεία “κολλητών” και καπνίζουν στη λούφα στις τουαλέτες σαν σχολιαρόπαιδα που φοβούνται να αντιμετωπίσουν την τιμωρία των καθηγητών.

Ένιωσα ανακούφιση, γιατί δεν υπήρχε η δυνατότητα παραγωγικής συνεργασίας με ανθρώπους που πιστεύουν πως ο υφιστάμενός τους είναι δούλος τους και έχει υποχρέωση να εκτελεί εντολές ό,τι ώρα του ζητηθεί χωρίς να ερωτηθεί αν μπορεί να κάτσει μέχρι αργά.

Ένιωσα ανακούφιση, γιατί δεν θα ξαναλάβω mail που να λέει: “Εδώ μέσα εγώ έχω την ευθύνη και εγώ αποφασίζω πως θα γίνονται τα πράγματα. Αυτό το τελευταίο δέξου το δογματικά” ή “αν με ξαναγράψεις στα αρχίδια σου θα τεθεί θέμα συνεργασίας.”

Ένιωσα ανακούφιση, γιατί δεν θα ξανανιώσω το σφίξιμο στο στομάχι την ώρα που μπαίνω στο κτίριο της εταιρείας.

Τη Δευτέρα με απολύσανε από τη δουλειά μου κι ένιωσα θλίψη για τους συναδέλφους μου.

Ένιωσα θλίψη, γιατί νιώθουν κι αυτοί όπως ένιωθα κι εγώ σε καθημερινή βάση.

Ένιωσα θλίψη, γιατί φοβούνται πάρα πολύ κι απλά προσμένουν στωικά πότε θα έρθει η ώρα τους.

Ένιωσα θλίψη, γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο δίνεις χώρο στο θηρίο τόσο αυτό αποθρασύνεται.

Ένιωσα θλίψη, γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ αδύναμους στο να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.

 

Τη Δευτέρα με απολύσανε από τη δουλειά μου κι ένιωσα υπερηφάνεια.

Ένιωσα υπερηφάνεια, γιατί συνειδητοποίησα ότι είμαι πολύ πιο πλούσιος από τον όποιο “διευθυντή” και “προϊστάμενο” έχει συρθεί στο χώμα για να έχει τη θεσούλα του.

Ένιωσα υπερηφάνεια, γιατί δεν έκανα καμία έκπτωση στις αξίες και στα πιστεύω μου προκειμένου να ικανοποιήσω τις ορέξεις των προαναφερθέντων “διευθυντών” και “προϊσταμένων”.

Ένιωσα υπερηφάνεια, γιατί εγώ θα ζήσω ως άνθρωπος κι όχι ως ερπετό.

Ένιωσα υπερηφάνεια, γιατί απολύθηκα επειδή προσπάθησα να δώσω στους συναδέλφους μου να καταλάβουν ότι μπορούμε να αντισταθούμε αν οργανωθούμε και γίνουμε μία γροθιά. Αν μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα επιχειρησιακό σωματείο, αν πάψουμε να πιστεύουμε ότι ο καθένας μόνος του μπορεί να σταθεί. Αν πιστέψουμε στις δυνάμεις μας κι αν πάψουμε να πιστεύουμε στην παντοδυναμία τους. Είναι δυνατοί, δεν είναι ανίκητοι.

Ένιωσα υπερηφάνεια, γιατί απλά έκανα τα αφεντικά να φοβηθούν λίγο και τους συναδέλφους να προβληματιστούν.

ΥΓ: Αφορμή για τη συγγραφή του κειμένου μου έδωσε το γράμμα του Σταμάτη Γιαννουλάκη που απολύθηκε από την Olympic Handling επειδή θέλησε ν’ απεργήσει (http://genikhapergia.blogspot.gr/2012/11/blog-post_1526.html).

Παίρνω την οργή του και την υψώνω στο τετράγωνο για να δείξω και σ’ αυτόν και σε όλους τους υπόλοιπους ανέργους ή εν δυνάμη ανέργους, πως είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί, είμαστε άνθρωποι και πάνω απ’ όλα πως έχουμε δίκαιο!!

Υψώνω την οργή του στο τετράγωνο και την παραδίδω για να υψωθεί εις την νιοστή, να γίνει ποτάμι και να τους πνίξει όλους αυτούς που έχουν διαλύσει τη ζωή μας και ξεσκίζουν τα δικαιώματά μας.

Πιάστε το γαϊτανάκι και πάμε!!

 http://www.inprecor.gr/index.php/archives/226614