Οι "επίορκοι"
του Νάσιου Τσιούρα
Ξαφνικά, εκεί που όλοι αρνούνται να μειώσουν το δημόσιο τομέα, εκεί όπου οι απολύσεις αποτελούν ταμπού, βρέθηκε το εξιλαστήριο θύμα: οι «επίορκοι». Είναι τόσο διεφθαρμένη η δημόσια διοίκηση, είναι τόσο πολλοί οι «επίορκοι», που με την άμεση απόλυσή τους ο δημόσιος τομέας θα αποσυμφορηθεί – όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά. Δεν χρειάζεται να εξετάσουμε ποιες δημόσιες υπηρεσίες έχουν αντικείμενο που δεν προσφέρει τίποτε στον πολίτη. Δεν χρειάζεται να επανεξετάσουμε το ρόλο του κράτους. Το κράτος θα μειωθεί αποφασιστικά και ουσιαστικά, θα «καθαρίσει», αν απολυθούν αυτοί: οι «επίορκοι».
Φοβερός τρόπος αποφυγής ευθυνών. Φοβερός τρόπος να αποφύγουν τα κόμματα που κυβερνούν να απαντήσουν, ακόμα και τώρα που το μέλλον της χώρας κρίνεται, σε ένα θεμελιώδες ερώτημα: τι κράτος θέλουμε. Να αναλάβουν τις κυβερνητικές ευθύνες και να προχωρήσουν σε ουσιαστικές, οργανωμένες μεταρρυθμίσεις. Η εύκολη λύση: να αφήσουν τα πράγματα όπως τα βρήκαν, δείχνοντας όπως ότι έχει σπάσει ένα κακό σπυρί στη δημόσια διοίκηση: οι «επίορκοι».
Τι σημαίνει επίορκος δημόσιος υπάλληλος; Αυτός που έχει παραβεί τον όρκο του, σύμφωνα με τον οποίο θα σέβεται το Σύνταγμα και τη νομοθεσία και θα εκτελεί τιμίως και ευσυνειδήτως τα καθήκοντά του. Πώς διαπιστώνεται εάν κάποιος υπάλληλος έχει παραβεί τα παραπάνω; Από τα πειθαρχικά όργανα της δημόσιας διοίκησης. Ποια είναι τα όργανα αυτά; Μέχρι πρότινος ήσαν τα υπηρεσιακά συμβούλια, στα οποία συμμετείχαν κατά πλειοψηφία 2/3 δημόσιοι υπάλληλοι και, μάλιστα, οι περισσότεροι εκλεγμένοι από τους συναδέλφους τους, δηλαδή ουσιαστικά εκπρόσωποι των συνδικαλιστών. Με τις πρόσφατες νομοθετικές αλλαγές ορίζονται πλέον διαφορετικά Πειθαρχικά Συμβούλια, αλλά αυτά δεν έχουν αρχίσει ακόμη να λειτουργούν. Επίσης, ενδέχεται σε περιπτώσεις πειθαρχικών παραβάσεων, που είναι ταυτοχρόνως και ποινικές παραβάσεις, να έχουν εκδοθεί καταδικαστικές αποφάσεις από ποινικά δικαστήρια.
Όμως ως τώρα ο πειθαρχικός έλεγχος της διοικητικής μηχανής δεν λειτουργούσε. Αποτελούσε πεδίο συναλλαγών με τα συνδικάτα του δημοσίου, τα οποία ουσιαστικά συνδιοικούσαν τους οργανισμούς τους. Ευάριθμες περιπτώσεις, τόσο χτυπητές που δεν θα μπορούσαν να συγκαλυφθούν, οδήγησαν σε πειθαρχικές κυρώσεις – ελάχιστες σε παύση ή έκπτωση από την υπαλληλική ιδιότητα. Έτσι, οι «επίορκοι» με τη βούλα των αρμοδίων οργάνων είναι, σήμερα που μιλάμε, ελάχιστοι. Και η απόλυσή τους δεν μπορεί να αποσυμφορήσει το δημόσιο τομέα στο βαθμό που θα επεδίωκαν οι κυβερνητικοί εταίροι. Ναυάγιο, επομένως, η μείωση του δημοσίου τομέα με την απόλυση των «επιόρκων».
Αλλά ο Έλληνας είναι πονηρός. Σιγά μην αφήναμε μια τεχνική λεπτομέρεια να μας νικήσει. Αφού οι επίορκοι με τη βούλα δεν μας αρκούν, αλλάζουμε τη βούλα. Ο ν. 4093/2012 (έγκριση τρίτου μνημονίου) προβλέπει ότι τίθενται σε υποχρεωτική αργία όλοι, όσοι έχουν στερηθεί την ελευθερία τους με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, είτε πρωτοβάθμια είτε δευτεροβάθμια, ή ένταλμα προσωρινής κράτησης. Το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης έχει εκδώσει εγκύκλιο που λέει (επικαλούμενο μάλιστα και γραμματική ερμηνεία του νόμου!) ότι η φράση «έχουν στερηθεί την ελευθερία τους» δεν σημαίνει ότι έχουν μπει φυλακή, αλλά ότι έχουν καταδικασθεί σε ποινή στερητική της ελευθερίας, αδιάφορο αν αυτή έχει ανασταλεί ή μετατραπεί σε χρηματική.
Έτσι, «επίορκος» δεν είναι πλέον όποιος έχει παραβεί τα καθήκοντα προς την υπηρεσία. «Επίορκος» είναι όποιος καταδικασθεί ακόμη και σε μία ημέρα φυλάκιση για αδικήματα ακόμη και εντελώς άσχετα με την υπηρεσία. Όποιος καταδικασθεί σε εξύβριση, επί παραδείγματι, είναι επίορκος, σύμφωνα με τον νέο, πολιτικό ορισμό, ανάξιος για τη θέση του δημοσίου υπαλλήλου. Είναι αυτός που πληρώνεται άδικα από τον ελληνικό λαό. Είναι το μίασμα που κρατά τη δημόσια διοίκηση πίσω, που αποτρέπει τις ξένες επενδύσεις, που κρατά την οικονομία καθηλωμένη.
Έτσι, δεν χρειάζεται να απαιτήσει η κυβέρνηση από τα κανονικά πειθαρχικά να κάνουν τη δουλειά τους. Δεν απαιτείται να αναλάβει, ως πολιτική προϊσταμένη της δημόσιας διοίκησης, τις ευθύνες της. Αρκεί βρεθεί ένας άμοιρος δικαστής, που δικάζει για θέματα άσχετα με την υπηρεσία, και ας πέσει σ' αυτόν το βάρος της υποχρεωτικής αργίας και της μείωσης του δημόσιου τομέα. Και η κυβέρνηση, ως Πόντιος Πιλάτος, θα νίπτει τας χείρας της, ελπίζοντας να ικανοποιήσει την τρόικα και να αποφύγει την μήνιν των συνδικάτων. Επειδή ούτε τα συνδικάτα του δημοσίου διανοούνται να μπουν στο διάλογο για την ουσιαστική μεταρρύθμιση, η οποία θα τους αποστερήσει από την πλειοψηφία των αθέμιτων προνομίων τους. Ας την πληρώσουν, λοιπόν, οι «επίορκοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου