Οι αριθμοί αντί των γραμμάτων

Οι αριθμοί αντί των γραμμάτων

Του Παντελή Μπουκάλα

Οσοι συνηθίζουν να καταγγέλλουν το πολιτικό-κυβερνητικό σύστημα για ασυνέπεια οφείλουν να ομολογήσουν ότι σε έναν τουλάχιστον τομέα είναι συνεπέστατο: στην ονοματοδοσία των σχεδίων του. Χάρη στην ακένωτη πηγή της αρχαίας κληρονομιάς, έχουμε την ευχέρεια να αγλαΐζουμε και το παραμικρό παράγωγο της σκέψης ή της δράσης μας φορτώνοντάς του ένα βαρύ όνομα. Στα ήδη γνωστά (Τειρεσίες, Ξενοκράτες, Ηφαιστοι κ.ο.κ.) προστέθηκε πρόσφατα η «Αθηνά», σαν τιμητικό όνομα της πολλοστής ανακαταδιαρρύθμισης της εκπαίδευσης, και η «Θέτις», σαν ευφημισμός των επιχειρήσεων με τις οποίες σκουπίζεται το αθηναϊκό κέντρο, ενόψει εαρινού τουρισμού, από τους τοξικοεξαρτημένους, που αντιμετωπίζονται σαν προς βίαιη περισυλλογή περιτρίμματα

Από τη στιγμή που ιδιαζόντως κυνικά ονομάστηκε «Ξένιος Δίας» η σαρωτική επιχείρηση που προσβάλλει κατάφωρα μια διπλή κληρονομιά φιλοξενίας (αρχαιοελληνική και χριστιανική), για την οποία κατά τα λοιπά αδίκως επαιρόμαστε, λογικό ήταν να αποδοθεί το όνομα της σοφής Αθηνάς στο σχέδιο «αναμόρφωσης» της Παιδείας, μολονότι ουδέν το σοφόν διακρίνεται στις πρόνοιες και τις επιλογές του. Και αυτό δεν το λένε αποκλειστικά οι «καθ’ έξιν αντιπολιτευόμενοι». Το υπογραμμίζουν, σε όλους τους τόνους, αφενός ορισμένοι εκ των συμπολιτευομένων και τύποις συγκυβερνώντων και αφετέρου η ίδια η προς αναδιαμόρφωση ακαδημαϊκή κοινότητα, στις ποικίλες εκφάνσεις της: καθηγητές, φοιτητές, σπουδαστές…

Είδαμε λοιπόν, χάρη και στον βαθύ σχεδιασμό, να αποκτά νέο περιεχόμενο το ευαγγελικώς γνωστό, για τη δεξιά που δεν γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά της. Με ρητή τη διαφοροποίηση και του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, οφείλουμε πλέον να λέμε ότι δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί ούτε η κεντροαριστερά της ούτε η αριστερά της. Και με δεδομένη την ασυμφωνία αντιλήψεων και αρμοδιοτήτων ανάμεσα στον υπουργό Παιδείας και τον αναπληρωτή του, δικαιολογείται και η εκδοχή «δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η δεξιά της». Αλλά αυτό δεν είναι υποχρεωτικό να το θεωρήσουμε κακό. Αν το καλοεξετάσουμε, μπορούμε να το μετρήσουμε σαν απόδειξη της συνέπειας με την οποία πολιτεύονται οι κυβερνήσεις μας: της συνέπειάς τους ως προς την ανεπαρκή μελέτη των προβλημάτων και την έλλειψη συντονισμού (ή και απλής «καλημέρας») μεταξύ των λεγομένων συναρμοδίων. 

Οσο άσκεπτη (επιστημονικά και κοινωνικά) υπήρξε η εμφύτευση πανεπιστημιακών μονάδων ανά την Ελλάδα, άλλο τόσο άσκεπτα (και, φευ, εν ονόματι πάντοτε της σοφότατης Αθηνάς) προγραμματίζεται η εκρίζωσή τους. Με τους αριθμούς να πρυτανεύουν, εκτοπίζοντας τα γράμματα. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η μειωτική αντιμετώπιση των ανθρωπιστικών σπουδών, σαν να πρόκειται για αχρείαστη «αντιπαραγωγική» πολυτέλεια. Τρίτο πάγιο γνώρισμα της ελληνικής πολιτείας, που το βλέπουμε να θριαμβεύει και τώρα, είναι ο μικροκομματισμός και ο τοπικισμός της, ένας γεωγραφικά εννοούμενος νεποτισμός. Ενώ υποτίθεται ότι το κύριο είναι ο οικονόμος εξορθολογισμός, αίφνης, όπως καταγγέλλει και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό της Αθήνας, «όλα τα Τμήματα Κλασικής Φιλολογίας υφίστανται μείωση, εκτός από το Τμήμα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου». Την ίδια στιγμή κατηγορούνται σαν τοπικιστές όλοι οι διαμαρτυρόμενοι. 

Δάσκαλε που δίδασκες...

 http://www.kathimerini.gr/