Αν ένα θέμα έχει εισέλθει με ένταση στο δημόσιο συριζικό χώρο την τελευταία περίοδο είναι το περίφημο ζήτημα των συμμαχιών
Από το «κέντρο» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τούμπαλιν
Του Χρήστου Λάσκου
Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων και των ιστοσελίδων μας πληροφορούν πως μια μυστηριώδης ηγετική ομάδα έχει αποφασίσει εδώ και μερικούς μήνες τη στροφή προς το «κέντρο» δίνοντας εξετάσεις στα υποχρεωτικά μαθήματα της μετριοπάθειας, της προσαρμογής και της κυβερνησιμότητας, ενώ, από την άλλη, ένα τμήμα του κόμματος –κι αυτό δεν αφορά φαντασιόπληκτη «ειδησεογραφία»- επαναφέρει διαρκώς τη πολλαχώς και πολλαπλώς απορριφθείσα από συνέδρια, συνδιασκέψεις και συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων πρόταση της προνομιακής συνεργασίας με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο κακό πρέπει να πω πως αν ήταν μόνο η εξάντληση μας, που προκαλείται από την διαρκή επαναφορά λυμένων με τον πιο δημοκρατικό τρόπο ζητημάτων, θα μπορούσε να ζήσουμε μ’ αυτό. Το πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός πως, γι’ άλλη μια φορά, σε ένα κρίσιμο στρατηγικό ζήτημα, ο χώρος εμφανίζεται διχασμένος, ενώ δεν είναι διχασμένος. Αντίθετα, με συντριπτική πλειοψηφία η γραμμή έχει καθοριστεί κι αν οι σύντροφοι της μειοψηφίας ήταν όσο λενινιστές θεωρούν ότι είναι θα τη σεβόταν εμπράκτως λίγο περισσότερο. Κι έτσι ο αστικός τύπος θα βυσσοδομούσε λιγότερο.
Ας θυμίσουμε, λοιπόν, ποια είναι η γραμμή. Πατώντας πάνω στα λόγια της Διακήρυξής μας ξέρουμε πως «[ο] κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της σήψης, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς στηριγμένης σε μια πλατιά συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων». Ενώ, «[σ]ε ό,τι αφορά την ίδια την Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποσκοπεί στην ενίσχυσή της, τόσο μέσα από τη δική του ανασυγκρότηση και διεύρυνση προς άλλα τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς, των αριστερών σοσιαλιστών, του φεμινισμού και της ριζοσπαστικής οικολογίας, όσο και με το να επιμένει, παρά τα προβαλλόμενα εμπόδια, στην ενότητα στη δράση και στην πολιτική συμπαράταξη ολόκληρης της Αριστεράς».
Δεδομένου τώρα πως αυτή είναι η γραμμή, μέχρι το συνέδριο τουλάχιστον, είναι προφανές, κατά τη γνώμη μου, πως τα «ρεπορτάζ» αστοχούν. Καμιά «κίνηση προς το κέντρο» δεν συμβαίνει και καμιά «διάτρηση δημοσκοπικού ταβανιού δια της ευρύτητος» δεν επιδιώκεται. Εκτός και αν υπονοείται η ευρύτητα που διασφαλίζει πως θα επαναφέρουμε τους κατώτατους και τις συλλογικές συμβάσεις, θα ακυρώσουμε το μνημόνιο, θα επαναδιαπραγματευθούμε τη δανειακή σύμβαση με επιθετική πρόθεση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, θα περάσουμε τις τράπεζες σε δημόσια ιδιοκτησία με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, θα διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Θέλω να πω, δηλαδή, πως η απεύθυνση για την οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών δεν αφορά λέξεις και ονόματα, αλλά την ουσία της πολιτικής μας πρακτικής. Όσοι συμφωνούν πως θα πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι και όχι οι φτωχοί, ημεδαποί και μετανάστες, είναι τμήμα αυτής της συμμαχίας, όπως κι αν λέγονται. Γιατί, όπως κι αν λέγονται οι συμπράττοντες, το αποτέλεσμα είναι μια αριστερή αντιπολίτευση και, στο τέλος, μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Πιο της Αριστεράς δεν γίνεται, αν πληρείται ο όρος που τέθηκε περί πληρωμής των πλουσίων. Αν δεν πληρείται, αλλάζει το πράγμα. Αλλά, ας συμφωνήσουμε πως αυτό είναι το θέμα και όχι άλλα που φτιάχνουν θόρυβο και απαγορεύουν την ουσιώδη συζήτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου