Οι φασίστες της Βοστώνης
Ανθρώπινη φρικωδία στη Βοστώνη. Μα χειρότερο και από το έγκλημα είναι η χαρά κάποιων γι’ αυτό. Δεν αναφέρομαι στους Ταλιμπάν του Πακιστάν, αλλά στους εγχώριους «ταλιμπάν» που εξεδήλωσαν τη χαρά τους για το φονικό χτύπημα. Λες και υπάρχει καλός ή κακός θάνατος, καλή ή κακή βία. Ως εάν η ανθρώπινη ζωή να έχει άλλη αξία όταν είσαι Αφγανός, Παλαιστίνιος ή ένα οκτάχρονο παιδί από τις ΗΠΑ. Ε, λοιπόν, όσοι επιχαίρουν, ας μάθουν πως η βάρβαρη επίθεση ήταν έργο κατά πάσα πιθανότητα Αμερικανών φασιστών, όπως αυτοί που εκκολάπτουν οι αμερικανικοί θεσμοί και οι τελετουργίες σαν αυτή της «Hμέρας των πατριωτών».
Η επιλογή της 19ης Απριλίου δεν είναι τυχαία καθώς συμπίπτει με την πρώτη μάχη με τα βρετανικά στρατεύματα στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας(1775). Σε κάθε περίπτωση, ανάλογες βομβιστικές ενέργειες ή εμπρησμοί έχουν γίνει πολλές την ίδια ημερομηνία ή πολύ κοντά σ’ αυτή. Στις ΗΠΑ, επίσης, υπάρχει ιστορικό ακροδεξιάς τρομοκρατίας την τελευταία εικοσαετία. Μη λησμονούμε τη βομβιστική επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996, η οποία πραγματοποιήθηκε από Αμερικανούς φασίστες. Σημειωτέον ότι η ετήσια έκθεση Hatewatch του SPLC διαπίστωσε πολύ σημαντική αύξηση φασιστικών παραστρατιωτικών ομάδων, που αυτοαποκαλούνται «πατριωτικές» ομάδες.
Το 2008 υπήρχαν 149 τέτοιες ομάδες, ενώ το 2012 ο αριθμός τους έφθασε τις 1.360! Η έξαρση του φασιστικού φαινομένου στις ΗΠΑ έχει επισημανθεί από πολλούς. Ο Νόρμαν Μέηλερ, φερ’ ειπείν, έλεγε ότι «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα. Η κυβέρνηση ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»!
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς, σήμερα, και για την Ελλάδα αλλά και για πολλές άλλες χώρες, όπου αναπτύσσεται η μεταπολιτική του φόβου. Γιατί όλοι αυτοί –φορείς και άτομα- βασίζουν την πολιτική τους δράση στο φόβο. Ο φόβος και ο τρόμος γίνεται η κινητήρια αρχή της σύγχρονης πολιτικής: φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, τρομοκρατία μέσω νέων ιών κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνιστά πλέον την ουσία της πολιτικής και υπηρετείται το ίδιο καλά τόσο από τις αυθεντίες του κυνισμού όσο και από τις αυθεντίες της μανιχαϊκής ηθικής και της «καθαρότητας», που δημοκοπούν, κατασκευάζοντας σκιάχτρα. Τι προτείνουν όλοι αυτοί; Το μίσος.
Ο άνεργος και ο εξαθλιωμένος θα επανασυνθέσουν τον λόγω της ανεργίας και της μοναξιάς εαυτό τους μέσα από το μίσος. Ο φασίστας-απόκληρος θέλει όλοι να χρεοκοπήσουν σαν κι αυτόν, όλοι να χάσουν τις δουλειές τους, τα μαγαζιά τους. Την μισερή ιδεολογία του, όμως, την θέλει «καθαρή». Η οπτική του μίσους του είναι η καθαρότητα της φυλής, η υπεροχή της… ράτσας. Τι πρέπει να κάνουμε; Ποια είναι η απάντηση στο μίσος; Το έχουμε ξαναπεί, η ελπίδα βρίσκεται στην επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης και στον αγώνα για μια νέα σύνθεση: τη συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και τη ξενότητα, γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια και η φιλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου