Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ
«Δραματικό παράδειγμα εφαρμογής του δόγματος του σοκ, όπως το περιγράφει στο ομώνυμο βιβλίο της, χαρακτήρισε την Ελλάδα η καναδή δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν». Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω. Οι συνέπειες της εφαρμογής του δόγματος ήταν όντως δραματικές, όμως το παράδειγμα εφαρμογής ήταν και παραμένει το πλέον κωμικό παγκοσμίως.
Ήταν κωμικό εξ αρχής λόγω των ανθρώπων που κλήθηκαν να το εφαρμόσουν. Τι άλλο πέρα από την κοινώς ομολογουμένη βλακεία και ανικανότητα του Γιώργου Παπανδρέου θα μπορούσε να σοκάρει ένα λαό; Κι όμως δεν τον σόκαρε, γιατί τον ψήφισε, τον υπάκουσε και εν μέρει ακόμη τον αναπολεί.
Ας φτάσουμε όμως στο σήμερα. Αυτό το «σήμερα» όπου ΔΝΤ και Ε.Ε. για τους εντελώς δικούς τους λόγους και συμφέροντα μαλώνουν δημόσια σχετικά με το ποιος έκανε τα χειρότερα λάθη στη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα. Το πρώτο λάθος, βέβαια, είναι ότι αυτοί οι δύο κερδοσκοπικοί οργανισμοί μαλώνουν μόνο για τη «διαχείριση της κρίσης», κρύβοντας το σημαντικότερο, ότι δηλαδή αυτοί οι δύο τη δημιούργησαν.
Πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες του παραγωγικότατου και «σοβαρού» Βορρά έχουν ακόμη πιο βολικές συνθήκες για να ζήσουν μία κρίση ίδια ή και χειρότερη από της Ελλάδας, όμως κανένα ΔΝΤ και καμιά Ε.Ε. δεν το αποφασίζει να τις βάλει στη σέντρα. Η κρίση της Ελλάδας αποφασίστηκε να συμβεί. Γι’ αυτό, όμως, δε βλέπω κανέναν να μιλάει, οπότε θεωρώ ότι οι δύο κερδοσκοπικοί οργανισμοί συνεχίζουν να υπερασπίζονται την απόφασή τους.
Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε αναγνώριση άλλου λάθους είναι περιττή και ασήμαντη για τη συνέχεια. Η Ελλάδα βρίσκεται σε οικονομική τετραπληγία και τίποτε δε μπορεί να τη σώσει. Ούτε ένα «κούρεμα» γουλί. Η Ελλάδα πλέον δε μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί με την υπάρχουσα κατάσταση. Αν δεν αποφασίσει να μηδενίσει μόνη της το χρέος της, να βγει από την ευρωζώνη και να ξαναπαράγει ό,τι μπορεί με τα χέρια της, θα σαπίσει περιμένοντας την ανάπτυξη. Σαπίζει ήδη…
Η Ελλάδα δε θα το κάνει, όμως, επειδή ούτε πολιτικούς έχει, ούτε πολίτες. Ακόμη και ο μέχρι πρότινος ριζοσπαστικός ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα αναζητά το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, την «καλή πλευρά» της ευρωζώνης, τη θετική ανταπόκριση μιας επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Η παρουσία της αριστεράς στη βουλή, απλώς νομιμοποιεί το έγκλημα και αναγνωρίζει την υποταγή. Τίποτε άλλο.
Είναι πραγματικά ξεκαρδιστικό το σοκ. Όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δηλώνει σχετικά με τα λάθη του ΔΝΤ ότι «εάν διαβάσατε προσεκτικά αυτή την πολύ πρόσφατη έκθεση, θα θυμηθείτε πιθανώς ότι επεσήμανα, στην ουσία επέκρινα, αυτά που το ΔΝΤ καλεί λάθη, από την αρχή του δανειακού προγράμματος» τονίζοντας ουσιαστικά την αντι-μνημονική του στάση, ενώ είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του μνημονίου, πόσο σοβαρά μπορείς να τον πάρεις;
Και παρ’ όλα αυτά, έρχεται η αξιωματική αντιπολίτευση και του ζητά να παρουσιαστεί στη Βουλή και να απαντήσει στο «πώς θα αξιοποιήσει την παραδοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τη λάθος κατεύθυνση του πρώτου μνημονίου». Να απαντήσει στη Βουλή! Στη Βουλή της οποίας η πλειοψηφία ψήφισε άλλα τρία μνημόνια! Θεωρεί ότι η λύση στο πρόβλημα είναι να παρουσιαστεί ο πρωθυπουργός στη Βουλή! Μέχρι εκεί! (Θα τελειώσουν τα θαυμαστικά κάποια στιγμή).
Μα τι να πει ο Σαμαράς; Ό,τι είχε να πει, το είπε από τη Φινλανδία. «Δε μπαίνω στη μέση του καβγά ΔΝΤ-Ε.Ε.». Αυτός ένας απλός υπάλληλος είναι. Ένας εντολοδόχος. Ανήκει στο κατώτερο προσωπικό της βίλας. Το παιδί που κουβαλά τα μπαστούνια του γκολφ. Με το να τον καλεί η αντιπολίτευση να πάρει θέση για τα λάθη του ΔΝΤ, απλώς του δίνει κύρος. Τον μετατρέπει σε πρωταγωνιστή. Τον σώζει!!!
Δεν εκτίθεται η κυβέρνηση με αυτή την τακτική. Δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω εξευτελισμού της. Η αντιπολίτευση εκτίθεται. Κι αν υπ’ αυτές τις συνθήκες βγαίνει εκτεθειμένη η αντιπολίτευση, αν δείχνει ανίκανη να διαχειριστεί τις ευκαιρίες της, αν περιμένει «κάτι να συμβεί» από κάτω προς τα πάνω για να το εκμεταλλευτεί, τότε απλώς απογοητεύει γι’ ακόμη μια φορά.
Λυπάμαι την κυρία Ναόμι Κλάιν. Δυστυχώς, δε μπορούμε να φέρουμε την πραγματικότητα στα μέτρα της για να δικαιώσουμε μια άποψη ή το περιεχόμενο του βιβλίου της. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Είναι εκεί και μας βγάζει τη γλώσσα της. Μας κοροϊδεύει.
Αν ένας ολόκληρος λαός παραμένει σοκαρισμένος επί τρία ολόκληρα χρόνια από έναν Γιωργάκη Παπανδρέου που πέφτει από το ποδήλατο, έναν υστερικό και ιστορικά αποτυχημένο Βενιζέλο, έναν Κουβέλη σε μόνιμη καταστολή κι έναν Σαμαρά που φορά πάνες για τη συγκίνηση μπροστά στη Μέρκελ, τότε δε φταίνε τα μέτρα, αλλά η δυνατότητα αντίληψης και η δειλία του λαού.
Αγαπητή κυρία Κλάιν, αγαπητέ κύριε Τσίπρα, οι Έλληνες δε χρειάζονται άλλο χάιδεμα αυτιών. Αυτό τον έφαγε τόσα χρόνια. Αυτό τον κατέστρεψε. Αυτό τον έκανε μαμόθρεφτο και τον καθήλωσε στη μιζέρια του. Δοκιμάστε τη σκληρή αλήθεια. Βέβαια, υπάρχει η πιθανότητα να σας πάρει παραμάζωμα αν καταλάβει τι του συμβαίνει, όμως δεν πειράζει. Θα έχετε φανεί κάπου χρήσιμοι. Έχει την αξία του κι αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου