Εφαρμογή του διαίρει και βασίλευε στον σύγχρονο αραβικό μουσουλμανικό κόσμο

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΟΛΧΙΔΟΣ

Του Γιάννη Αλεξάκη 

Το φαινόμενο που τα (δυτικά) μέσα ενημέρωσης αποκαλούν «Αραβική Άνοιξη» εγώ το ονομάζω «Σύνδρομο της Κολχίδος», και να γιατί:

Όπως λέει ο μύθος της «Αργοναυτικής Εκστρατείας»[1] οι άθλοι που έπρεπε να εκτελέσει ο Ιάσωνας στην γη της Κολχίδος για να του δοθεί η άδεια από τον βασιλιά της χώρας Αιήτη να πάρει το Χρυσόμαλλο Δέρας, ήταν να ζέψει ένα ζευγάρι ταύρους που ξεφυσούσαν φωτιά (dronebulls θα τους λέγαμε σήμερα), να οργώσει μ’ αυτούς την γη,  και στην συνέχεια να σπείρει δόντια δράκου στο χωράφι που όργωσε.

Τον Ιάσωνα είχε ερωτευθεί η κόρη του βασιλιά, πριγκίπισσα-μάγισσα Μήδεια, και τον προστάτεψε από τις φλόγες που ρουθούνιζαν οι ταύροι αλείφοντας τον με λάδι που περιείχε κόκκινο κρόκο του Καυκάσου, που είχε κοκκινίσει από το αίμα του ημίθεου Προμηθέα που χυνόταν κάθε φορά που ο αετός του έτρωγε το συκώτι καθώς ήταν δεμένος στο βράχο. Όμως η Μήδεια ορμήνεψε τον Ιάσωνα και για το πώς να αντιμετωπίσει τους πολεμιστές που θα ξεφύτρωναν από το χωράφι που είχε σπείρει τους σπόρους-δόντια δράκου: αρκούσε  να ρίξει μια πέτρα ανάμεσα τους και αυτοί θα μάλωναν για το ποιος πέταξε την πέτρα και θα αλληλοεξοντώνονταν.

Αυτός είναι ο μύθος. Η αναλογίες των συμβολισμών έρχονται αυθόρμητα. Σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο γίνεται το ίδιο. Ρίχνουν «πέτρες» και τους βάζουν να αλληλοσφαγιάζονται. Η τελευταία κρίσιμη πέτρα που ρίχτηκε πρόσφατα είναι ο πύραυλος με τα χημικά που υποτίθεται ότι έριξε το καθεστώς Ασσαντ παρά το ότι ο στρατός του έχει κατατροπώσει τους λεγόμενους αντιστασιακούς και βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Πρέπει λοιπόν παρά την προφανή αναλήθεια να χρησιμοποιηθεί αυτό σαν δικαιολογία για να τους ρίξουν και άλλες «πέτρες» με πυραύλους τόμαχωκ και κρουζ από αμερικανικά πλοία για να συνεχισθεί και να γενικευθεί η σφαγή. Αυτό το ονομάζουν «Αραβική άνοιξη». Να λοιπόν που η άνοιξη θα κυριέψει και την Συρία! Ποιος έχει σειρά μετά από αυτήν; Το Ιράν;

Σχεδόν όλος ο Αραβικός Κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού και σε πολλές χώρες που δέχτηκαν την ευλογία της «δημοκρατίας» με στρατιωτικές επιδρομές από την Δύση η αλληλοεξολόθρευση είναι ένα καθημερινό φαινόμενο που κρατάει χρόνια, με πολλές δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες ακρωτηριασμένους κάθε μέρα. Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Λίβανος, Αίγυπτος, Συρία. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όταν μια χώρα πάει να ηρεμίσει η κατάσταση σκόπιμα αναμοχλεύεται. Έτσι ενώ οι «πολεμιστές» αλληλοσκοτώνονται, οι ιμπεριαλιστές παίρνουν το πετρέλαιο σε ευτελείς τιμές, βάζουν μάλιστα τους Άραβες να πληρώνουν τους λογαριασμούς για το κόστος των βομβαρδισμών και των επεμβάσεων, υπερχρεώνοντας τους και καθιστώντας τους έτσι δέσμιους χρέους, ένα είδος υποδούλωσης που και εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά. Όσο πιο πολύ θα επιμηκύνεται αυτή η κατάσταση τόσο θα ωφελούνται οι καπιταλιστές της Δύσης και οι σιωνιστές. Θα την κρατήσουν έτσι παρελκύοντας την όσο μπορούν. Αργότερα ενδεχομένως να χρησιμοποιήσουν έναν επι πλέον τεμαχισμό και κατακερματισμό του αραβικού κόσμου μοιράζοντας τον σε μικρά κρατίδια-προτεκτοράτα, έτσι ώστε να τον ελέγχουν καλύτερα. 
Θυμίζω στους αναγνώστες ότι ο πρώτος κατακερματισμός είχε γίνει τον προηγούμενο αιώνα όταν πρωθυπουργός της Αγγλίας ήταν ο εβραϊκής καταγωγής Ντισραέλι, τότε που οι Άγγλοι πήραν και την Κύπρο. Υπενθυμίζω επίσης ότι οι Άραβες όταν απελευθερώνονταν από την Οθωμανική αυτοκρατορία, επιδίωκαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο κράτος που θα συμπεριλάμβανε όλο το πρώην Οθωμανικό Αραβικό Χαλιφάτο, το Μαγκρέμπ και το Λεβάντε, δηλαδή την βόρεια Αφρική και την νοτιοδυτική Ασία, κάτι που παρά τον αγώνα που έδωσαν δεν το κατάφεραν (θυμηθείτε τον Λόρενς της Αραβίας) επειδή αυτό ήταν απόλυτα απαγορευμένο από τα συμφέροντα των Άγγλων και Γάλλων αποικιοκρατών, των νέων κυριάρχων του Χαλιφάτου της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά και από το σιωνιστικό σχέδιο δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ. Χρησιμοποίησαν λοιπόν οι τότε μεγάλες δυνάμεις το «διαίρει και βασίλευε» σε άκρατο βαθμό, όπως δείχνουν και οι ευθείες γραμμές των συνόρων.

Για να επιτύχουν σήμερα αυτό το «διαίρει και βασίλευε» χρησιμοποιούν όλες τις αντιθέσεις που είναι πρόσφορες. Οι αντιθέσεις αυτές χρησιμοποιούνται σαν μοχλοί επέμβασης και χειρισμού. Κυρίως χρησιμοποιούνται αντιθέσεις φυλετικές, εθνικές ή θρησκευτικές. Πολλές χώρες έχουν ήδη τριχοτομηθεί με την διόγκωση και την χρήση αυτών των αντιθέσεων (βλέπε Ιράκ χωρισμένο σε Κούρδους, Σουνίτες και Σιίτες). Οι θρησκευτικές αντιθέσεις μεταξύ αιρέσεων είναι ιδανικές για αυτόν τον σκοπό. Η διάκριση μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών αποδείχτηκε εξαιρετικά χρήσιμη. Οι Αμερικανοί ξεκίνησαν με την δημιουργία, τον εξοπλισμό και την αξιοποίηση της σουνιτικής Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν (εναντίων των Ρώσων στο Αφγανιστάν). Από ότι φαίνεται συνεχίζουν ακόμη να χρησιμοποιούν την Αλ Κάιντα, άλλωστε τους έχει δώσει το καλύτερο άλλοθι για την παγκόσμιας εμβέλειας επέμβαση που ονομάζουν πόλεμο εναντίον της «Τρομοκρατίας». Στην προκείμενη περίπτωση η Αλ Κάιντα χρησιμοποιείται εναντίον της σιίτικης - αλεβίτικης Συρίας αλλά και της σιίτικης Χεσμπολλάχ, της οργάνωσης με λαϊκή κοινωνική βάση που έχει ταπεινώσει το Ισραήλ.

Τέτοιες καταστροφικές για την συνοχή και την διατήρηση της Συρίας σουνιτικές δυνάμεις, υπό την μορφή ετερόκλητων ομάδων χρηματοδοτούνται και εξοπλίζονται με μεγάλες ποσότητες όπλων από την Δύση και το σουνιτικό Ισλάμ και βρίσκουν καταφύγιο στην γειτονική Τουρκία που θεώρει την μείωση της Συρίας ως κράτους μόνιμη γαιοστρατηγική της προτεραιότητα και αποτελεί για τον λόγο αυτόν τον πιο πρόθυμο εταίρο της Δύσης και του Ισραήλ. Για να βγάλει αυτές τις σουνιτικές δυνάμεις από την δεινή θέση στην οποία βρίσκονται, επειδή φαίνεται να έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα από τον στρατό της Συρίας, η Δύση, για να συντηρήσει την εξέγερση, ετοιμάζεται να καταφέρει καταστροφικά αεροπορικά πλήγματα σε βασικές στρατιωτικές και μη υποδομές της χώρας (πλήγματα που σαν γελοίοι παπαγάλοι πολλοί δημοσιογράφοι της δύσης αποκαλούν «χειρουργικές επεμβάσεις»). Όλα αυτά γίνονται στο όνομα της «δημοκρατίας», ενός όρου για την κατάχρηση του οποίου θα τρίζουν τα οστά των Αρχαίων Ελλήνων. Στόχος των επιδρομών δεν είναι η εγκαθίδρυση δημοκρατίας αλλά, για την περίπτωση της Συρίας, να δοθεί ένα καίριο πλήγμα στον άξονα Ιράν – Συρίας – Χεζμπολλάχ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι το καθεστώς Άσσαντ αποτελεί μια στυγνή δικτατορία, όπως όμως στυγνές δικτατορίες αποτελούν και τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα. Δυστυχώς και οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελούν επίδοξους εγκαθιδρυτές δικτατοριών μουσουλμανικού τύπου, όπως δείχνουν και οι αποτρόπαιες πράξεις που διαπράττουν. (Συνιστώ σε όσους το αντέχουν να δουν αποκεφαλισμούς στο διαδίκτυο για να καταλάβουν για τι πρόκειται)

Επίλογος
Το Χρυσόμαλλο Δέρας περίμενε ήρεμο, κρεμασμένο στο κλαδί του ιερού δένδρου από τότε που γδάρανε το κριάρι που το φόραγε πολλά χρόνια πριν.
Το ίδιο και το πετρέλαιο, περιμένει ακίνητο στους υπόγειους κοιτώνες του, εκατομμύρια χρόνια για να ‘ρθουν να το ρουφήξουν ανενδοίαστοι διψασμένοι ιμπεριαλιστές, σιωνιστές και άλλοι, που δωρίζουν σε αντάλλαγμα βόμβες και «δημοκρατία», αναμοχλεύοντας και καταστρέφοντας τα πάντα.  

 tvxs.gr/node/137016