Ο ξαφνικός(;) θάνατος της Εκπαίδευσης με μια υπουργική εγκύκλιο.

Ο ξαφνικός(;) θάνατος της Εκπαίδευσης με μια υπουργική εγκύκλιο.

Του Στασινού Καββαδία

Στις 17/10 θα γίνει «η εκδίκαση της αίτησης ακυρότητας της εγκυκλίου Αρβανιτόπουλου που κατέθεσε η ΟΙΕΛΕ στο ΣτΕ θα πραγματοποιηθεί ένα μήνα νωρίτερα -στις 17 Οκτωβρίου αντί για τις 21 Νοεμβρίου που αρχικά είχε οριστεί. Η επίσπευση της εκδίκασης έγινε λόγω της «σπουδαιότητας της υπόθεσης»… (από την ανακοίνωση ΟΙΕΛΕ 6/9/13)

Η σπουδαιότητα του θέματος είναι δεδομένη καθώς η εγκύκλιος Αρβανιτόπουλου κατ’ ουσίαν καταργεί την ιδιωτική εκπαίδευση και τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, όχι αφομοιώνοντας τους από τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά ιδρύοντας στη θέση τους υβριδιακά ιδρύματα ποικίλου περιεχομένου και παροχών που εμπορεύονται την αγωνία γονιών και παιδιών από τη μια, και παρέχοντας το προϊόν που επιθυμούν οι έχοντες και κατέχοντες από την άλλη.

Η μεταμόρφωση της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε παζάρι εκπαιδευτικού προϊόντος για κάθε γούστο και κάθε βαλάντιο, επιχειρείται παράλληλα με τη μεθόδευση καταρράκωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και ύψωσης ταξικού φραγμού για την πρόσβαση στα ΑΕΙ.

Η ένταξη των ιδιωτικών εκπαιδευτικών από το Υπουργείο Παιδείας στο Υπουργείο Εργασίας μεταβάλλει την φύση των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, καθώς τους εντάσσει στο εργασιακό πλαίσιο, όπως ορίζεται από την εργατική νομοθεσία που αφορά στους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Και όπως συμβαίνει σε κάθε ιδιωτική επιχείρηση, έτσι και στα ιδιότυπα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα που θα προκύψουν στην περίπτωση που η εκδίκαση δεν καταδικάσει την περί ής ο λόγος εγκύκλιο, ο ιδιοκτήτης θα έχει τη δυνατότητα να προσλαμβάνει όποιους και όποιες επιθυμεί, είτε πληρούν προϋποθέσεις είτε όχι που σημαίνει ότι η ειδικότητα τα περιβόητα (ΠΕ) δεν θα καθορίζουν την δυνατότητα επιτέλεσης εκπαιδευτικού έργου ανάλογα με τις σπουδές και την ειδίκευση του εργαζομένου. Για να μην θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο εντάσσεται στη σφαίρα του φανταστικού, να θυμηθούμε τη δυνατότητα ανάθεσης διδακτικού και παιδαγωγικού έργου σε τάξεις του Δημοτικού σε αποφοίτους των Φιλοσοφικών και Μαθηματικών Σχολών, που κατά τεκμήριο δεν έχουν τα εφόδια για να χειριστούν παιδιά μικρών ηλικιών, και δεν έχουν το εύρος της μόρφωσης που απαιτεί το έργο του «δασκάλου»... και να θυμηθούμε το όργιο των αναθέσεων στα ανεξέλεγκτα τμήματα των Ι.Β., στα οποία οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί πλημελώς ελέγχονται για τα τυπικά τους προσόντα.

Και καθώς το νομοθετικό πλαίσιο που χτίζεται τείνει να εξομοιώσει τα ιδιωτικά «παρασχολεία» με τα φροντιστήρια, εντάσσοντάς τα στο Υπουργείο Εμπορίου, γίνεται αντιληπτό ότι τα προγράμματα σπουδών, καθώς δεν θα είναι υπό την επίβλεψη του Υπουργείο Παιδείας, θα είναι πλήρως απελευθερωμένα δίνοντας τη δυνατότητα να εκίθενται στους πάγκους του εκπαιδευτικού παζαριού  διαφοροποιημένα πακέτα σπουδών, ανάλογα με τις επιθυμίες, το βαλάντιο των πελατών και την κρίση των επιχειρηματιών. Αυτοί οι τελευταίοι δεν θα υποχρεούνται να φέρουν έστω και τύποις την ιδιότητα του εκπαιδευτικού, αλλά οποιοσδήποτε διαθέτει κεφάλαια θα έχει τη δυνατότητα να «ανοίξει» το δικό του μαγαζί-σχολείο που δεν θα  ελέγχεται για τις υποδομές και τις προδιαγραφές των εγκαταστάσεων, αλλά θα αδειοδοτείται με τη διαδικασία αδειοδότησης των καταστημάτων...

Τα «ειδικών αποστολών» σχολεία θα ξεπηδήσουν σα μανιτάρια: σχολεία παροχής φτηνού και εύκολου απολυτηρίου, σχολεία που θα υποκαταστήσουν τα υπό διωγμό σήμερα σχολεία ειδικής αγωγής και καλλιτεχνικής ή αθλητικής παιδείας θα πλασαριστούν ως λαχταριστό εμπόρευμα ποντάροντας στα αγωνία εκπλήρωσης ονείρων παιδιών και γονέων, σχολεία που θα παρέχουν εισητήριο στα πανεπιστήμια του εσωτερικού και εξωτερικού με προγράμματα όπως εκείνα του Ι.Β., των G.C.E. θα είναι κι αυτά εμπόρευμα στους πάγκους του εκπαιδευτικού παζαριού. Και το επόμενο βήμα της πολιτικής της δικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης, είναι η επισημοποίηση λειτουργίας των ιδιωτικών Πανεπιστημίων, φυτώριο των οποίων θα είναι τα «παρασχολεία» που σχεδιάζονται. Και το ενδιαφέρον θα είναι μεγάλο γιατί και το χρήμα θα είναι πολύ...

Κι οι οριζόμενοι ως εκπαιδευτικοί θα καλούνται με το «σ’ ευχαριστώ, ώ εταιρεία» στα χείλη να επιτελούν το διδακτικό έργο τους με αμοιβές  που καθορίζονται όπως σε κάθε φροντιστήριο –τρεις κι εξήντα μικτά κατ’ ελάχιστον αμείβονται οι καθηγητές ξένων γλωσσών στα φροντιστήρια βάσει της ισχύουσας συλλογικής σύμβασης-, με ωράριο κατά τη βούληση των εργοδοτών και με ανασφάλεια καθώς αυτομάτως θα επέλθει και η απελευθέρωση στις απολύσεις.

Στις 17/10 δεν επιχειρείται ο ξαφνικός(;) θανάτος της ιδιωτικής εκπαίδευσης, αλλά της Εκπαίδευσης στο σύνολό της, ευτελίζοντάς την και μετατρέποντάς την σε εμπόρευμα που στην καλύτερη περίπτωση να οφείλει να αναγράφει στο περιτύλιγμά της την άδεια καταλληλότητας όπως οι κονσέρβες και τα τρανσφόρμερς παιχνίδια.

 Η ακραία φιλελεύθερη πολιτική με μοναδικό οδηγό την κερδοσκοπία και την διάλυση των κοινωνικών θεσμών ξεκινάει από την εκπαίδευση: δεν είναι μακρυά η στιγμή που θα επιχειρηθεί να να ακολουθήσουν και τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος υπαγόμενα στο Υπουργείο Εμπορίου και οι νοσοκομειακοί γιατροί και νοσοκόμοι στο Υπουργείο Εργασίας...