Η επέλαση των ψυχοφαρμάκων
του Σέργιου Βοΐλα
–«Μα γιατί; Τι συνέβη;» ρώτησα τον διαχειριστή της πολυκατοικίας, «15 μήνες να βγάλετε κοινόχρηστα, πώς είναι δυνατόν;».
–«Έβγαζα, αλλά δεν τα μοίραζα» η σοκαριστική απάντηση.
Τότε πρόσεξα το καρφωμένο βλέμμα του, που είχε τη γυαλάδα ενός ανήμπορου και απροστάτευτου κουταβιού όταν σε κοιτάζει.
–«Δεν μπορούσα, απογοητεύτηκα, ντρεπόμουνα…» συνέχιζε να απολογείται με πράο και σίγουρο ύφος στην ήδη εξαγριωμένη και ανεξέλεγκτη συνέλευση της πολυκατοικίας. Και τότε διέκρινα στο βλέμμα του τον ελαφρύ πέπλο της κατάθλιψης που κάλυπτε πρώτα τα μάτια του, και κατόπιν το λόγο και τις κινήσεις του. Ο διαχειριστής, ο οποίος επί σειρά ετών υπήρξε άψογος στα καθήκοντά του, είχε απλώς καταρρεύσει. Ψυχολογικά.
Είχα επίσης χρόνια να μιλήσω σε κάποιον κοινό γνωστό.
–«Μην παραξενευτείς μ’ αυτά που θ’ ακούσεις» με συμβούλευσαν. «Δεν είναι καλά τελευταία, συμπεριφέρεται περίεργα».
Η ίδια ιστορία με παρόμοια αφήγηση. Κάποιο πρόβλημα, μια ευαισθησία, μια απώλεια, μια ρωγμή, ένα τσάκισμα… φάρμακα. Ladose για τη στεναχώρια, dogmatil για τις υστερίες, cipralex για την ένταση, zoloft για το άγχος, stilnox για όνειρα γλυκά και ασκανδάλιστα. Όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με τις φαρμακευτικές ουσίες και όλοι έχουμε την άποψή μας για αυτές, σαν τη Βασιλειάδου στην «κυρά μας τη μαμή».
Ήμασταν που ήμασταν ως λαός φαρμακολάγνοι, τώρα με τα ψυχοφάρμακα βρήκαμε τη γιατρειά μας. Μέσα από τη φαρμακευτική μεταψυχολογία των ημερών προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα στην καθημερινότητα. Απώλειες χρημάτων, ιδιοκτησίας, εργασιών, σχέσεων, ισορροπιών, εννοιών, ταυτοτήτων, στόχων, σκοπών, ιδεολογιών, προσώπων, πόσο να αντέξει ένα κορμί και μια ψυχή; Το «μαζί τα φάγαμε» έγινε «μαζί τα παίρνουμε»… τα χάπια.
Όλοι ψάχνουμε λύσεις και διεξόδους. Το καλοκαίρι που μας πέρασε άλλοι έγιναν αναχωρητές στις ερήμους του Αιγαίου, άλλοι παρέμειναν στις μεγαλουπόλεις για να ξαναβρούν το βηματισμό τους και να επαναπροσδιοριστούν, κι άλλοι αναζήτησαν τη βοήθεια των ειδικών.
Η μετάβασή μας από την πρότερη κατάσταση στη νέα πραγματικότητα είναι επώδυνη, ίσως λίγο περισσότερο απ’ ό,τι περιμέναμε. Η βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη απ’ όπου κι αν προέρχεται. Συνεδρίες, φαρμακευτικές αγωγές, ιατρική παρακολούθηση, όλα μπορούν να βοηθήσουν. Οι καιροί δεν σηκώνουν εγωισμούς και αλαζονικές συμπεριφορές. Το μάννα εξ ουρανού δεν είναι πια μια ακόμα υπερρεαλιστική βιβλική διήγηση, έχει πλέον αποκτήσει μορφή ιατρικών συμβουλών, σύνθεση φαρμακευτικών σκευασμάτων και γεύση δισκίων.
Κοίταξα το διαχειριστή στα μάτια. Ήθελα να του τα πω όλα αυτά, αλλά η συνέλευση απειλούσε με δικαστήρια και καταλογισμούς ευθυνών.
Ήταν φανερό ότι δεν τον άγγιζε καμία απειλή. Χαμήλωσα τον τόνο της φωνής μου, τον πλησίασα και σαν να μιλούσα σε δεκάχρονο του είπα: «Φίλε, έχεις πρόβλημα, διαχειρίσου το και εάν θέλεις βοήθεια, εδώ είμαστε». Αυτό ήθελε να ακούσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου