Θα μπορούσαμε να είμαστε γεγονός;

Συντάκτης: Πέπη Ρηγοπούλου

Οι εξελίξεις είναι συγκλονιστικές: το υψηλόβαθμο στέλεχος των Βρυξελλών, κύριος Ντιπόν, δηλώνει ότι ενδεχόμενη αλλαγή στην Ελλάδα θα αναγκάσει τις αγορές να αναθεωρήσουν ενδεχομένως τη στάση τους. Ο πρώην επίτροπος Εναέριων Μεταφορών, κύριος Ντιράν, προσελήφθη ως διευθυντικό στέλεχος στο διεθνές κονσόρτσιουμ προστασίας της μετανάστευσης γκριζόμαυρων ορτυκιών. Ομάδα ανεξαρτήτων βουλευτών που επιθυμεί διακαώς να σώσει τη χώρα εκμυστηρεύεται ότι ανεξαρτήτως ιδεολογίας μπορεί τα μέλη της και να ψηφίσουν Πρόεδρο από την παρούσα Βουλή.

Υπάρχουν ωστόσο και κάποια άτομα -προφανώς πολιτικά ανώριμα- που πιστεύουν ότι τα σπουδαία και τα μεγάλα είναι αλλού. Με την παρουσία ή με την απουσία τους. Μιλάω για τον πλούτο εκείνον που χάνεται, σπαταλιέται, εξευτελίζεται και που είναι ο μόνος που θα μπορούσε να γεννήσει το πραγματικά διαφορετικό, το γεγονός εκείνο που θα ήταν συνταρακτικό από μόνο του και όχι χάρη στα όσα αναμασούν μονότονα και πληκτικά κάποιοι εντεταλμένοι στα μίντια. Μιλώ για τους ανθρώπους εκείνους που επιμένουν να σκέφτονται, να δημιουργούν, να δρουν, χωρίς να υποκύπτουν στην ανέχεια, στην απαξίωση, στον εξευτελισμό, στην κατασπατάληση του δυναμικού και της προσφοράς τους.

Στον νου μου έρχονται πρώτα οι νέοι. Υπερπροσοντούχοι άνεργοι, που τους μεγαλώσαμε με ελπίδες, με στοργή· που τους είδαμε να έχουν γίνει ικανοί να συνεχίσουν, να εξελίξουν και να αναβαθμίσουν ό,τι καλύτερο είχαμε ονειρευτεί. Τους νέους και τις νέες αυτές που θέλαμε να είναι η δημιουργική απάντηση στη φθορά και στον θάνατο. Αυτούς που αντέχουν να σπουδάζουν, μέσα και έξω από τους θεσμούς, να δημιουργούν, να αντιστέκονται, να αγαπούν. Και που τους βλέπουμε άνεργους, υποτιμημένους, να παίρνουν τον δρόμο του περιθωρίου, τον δρόμο της ξενιτιάς, να γίνονται οι καινούργιοι πρόσφυγες, οι καινούργιοι εξόριστοι έξω από τη χώρα τους ή μέσα στην ίδια τη χώρα τους. Ανθρωποι που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν όσα οι εξουσίες αυτού του κόσμου δεν θέλουν με τίποτα να δεχτούν και που αντιθέτως τα θεωρούν απειλή στα συμφέροντα και στην κατεστημένη τους μιζέρια.

Ο καπιταλισμός, έλεγε ο θείος Κάρολος, είναι όχι το σύστημα το οποίο κλέβει τον μόχθο του ανθρώπου αλλά εκείνο το οποίο τον εξευτελίζει και τον σπαταλά. Συγκλονιστικός ορισμός του καπιταλισμού, ακόμη και -ιδίως- στην εκδοχή του κρατικού καπιταλισμού, του οποίου η παρακμή και εν συνεχεία η πτώση επέτρεψαν την αποχαλίνωση της νεοφιλελεύθερης κτηνωδίας. Αλλά οι ορισμοί από μόνοι τους δεν συνιστούν και λύση. Αντιθέτως, μπορεί και να μην είναι παρά μια χλομή παρηγοριά για να μηρυκάζουμε το αδιέξοδό μας. Μια παρηγοριά για την οδυνηρή πορεία των γεγονότων όταν οι ίδιοι αδυνατούμε να είμαστε γεγονός.

Συγκλονιστικές, λοιπόν, θα μπορούσαν να είναι οι εξελίξεις αν η κοινωνία, η πολιτική κατάφερναν να δώσουν θετική διέξοδο σ’ αυτόν τον σπαταλημένο πλούτο που είναι η μόνη τους ελπίδα. Μια τέτοια κοινωνία, μια τέτοια πρόταση, θα ήταν πέρα από τις ταμπέλες, πραγματικά επαναστατική. Σε μια τέτοια κοινωνία θα μπορούσαμε να γίνουμε γεγονός.

 

FOTO Η μετανάστε:ση και η προσφυγιά... | Βλάσης Κανιάρης

http://www.efsyn.gr/