Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι στατική. Ό,τι είναι στατικό πεθαίνει.
Το όλον ΣΥΡΙΖΑ
Του Δημήτρη Ραπίδη*
Σε αυτή την πρόταση μπορούμε να συνοψίσουμε τις εποικοδομητικές συζητήσεις και ζυμώσεις που έλαβαν χώρα το προηγούμενο διάστημα και κορυφώθηκαν με τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Υπήρξαν εντάσεις, υπήρξαν ανησυχίες, υπήρξαν ζητήματα που έπρεπε να συζητηθούν από κοντά. Και συζητήθηκαν με πάσα ειλικρίνεια, ωριμότητα και υγιή διάλογο. Η πολιτική απόφαση ψηφίσθηκε με μεγάλη πλειοψηφία.
Ο διάλογος όμως δεν σταματά εκεί. Γιατί; Γιατί εκείνο που συνεχίζει να τρομάζει το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας είναι το άγνωστο εκτός Ευρωζώνης. Μέγα λάθος: εκείνο που θα έπρεπε να τρομάζει είναι το γνωστό εντός Ευρωζώνης, και αυτό είναι η αποδεδειγμένα καταστροφική πολιτική λιτότητας. Αυτή την πολιτική που η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αποδεχθεί, έχοντας ηθική και εκλογική δέσμευση απέναντι στους πολίτες και ψηφοφόρους της.
Ένα τμήμα της κοινωνίας όμως δεν αντιλαμβάνεται αυτή την στάση γιατί είναι εγκλωβισμένο στην προπαγάνδα. Την προπαγάνδα που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά εκείνη που κρύβεται περίτεχνα κάτω από συγκεκριμένες λέξεις και φράσεις. Και εκπέμπεται από συγκεκριμένα δίκτυα ενημέρωσης στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Και στην περίπτωση αυτή όμως, ακόμα και αυτή η προπαγάνδα κινείται στη βάση της μη στατικής δημοκρατίας ή, καλύτερα, εντός των πλαισίων της ελεύθερης έκφρασης μιας δημοκρατικής πολιτείας. Αναπτύσσεται, μεταλλάσσεται, και τελικά αποκαλύπτεται και απογυμνώνεται.
Η κυβέρνηση έχει καταφέρει κάτι που οι προηγούμενες δεν είχαν καν διανοηθεί: να διαπραγματευτεί σκληρά και φανερά. Να αναπτύξει επί ίσοις όροις μια αξιόμαχη επικοινωνιακή στρατηγική, να καθυστερήσει προδιαγεγραμμένες αποφάσεις, να κατηγορηθεί για κωλυσιεργία και έλλειψη πλάνου, για παλινωδία. Όλα αυτά είναι στοιχεία διαπραγματευτικής λογικής και στρατηγικής, συντονισμένα, οργανωμένα, κινούμενα στο όριο εξάντλησης των δυνατοτήτων και των συσχετισμών που διαμορφώνονται. Οι εξελίξεις στην Ισπανία και το αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών –με ορίζοντα τις βουλευτικές εκλογές του χειμώνα- έρχονται να ενισχύσουν την στάση της κυβέρνησης εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Η (συνεχής) πίεση των ΗΠΑ προς τις Βρυξέλλες για σύγκλιση και ορθολογική διαχείριση των προτάσεων της ελληνικής κυβέρνησης, επίσης κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.
Πολλοί κατηγορούν την κυβέρνηση ότι καταστρέφει και βυθίζει την οικονομία στην πλήρη παράλυση. Αυτό που κάνουν όμως πως δεν αντιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που ήθελαν εξπρές συμφωνία είναι πως η αποδοχή ενός νέου «πακέτου βοήθειας» με τους όρους των δανειστών θα ήταν εκείνο ακριβώς που θα είχε ήδη βυθίσει, τώρα που μιλάμε, ακόμη βαθύτερα την ελληνική οικονομία στο αδιέξοδο. Αν η κυβέρνηση είχε ήδη λάβει νέα μέτρα λιτότητας, τώρα που μιλάμε, θα αγανακτούσαμε και πάλι για άλλη μία κυβέρνηση που υποχώρησε ατάκτως και πρόδωσε τις προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας.
Οι διαφορετικές φωνές που ακούγονται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σημάδι δημοκρατίας. Βαθύτατα ριζωμένης δημοκρατίας που αντηχούσε και αντηχεί είτε στο 3% είτε στο 43%. Και αυτή η δημοκρατία είναι εκείνη που κρατάει και συνεχίζει να κρατάει ζωντανό το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την κρίσιμη ώρα για όλους μας. Εκείνους τουλάχιστον που θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον, δημοκρατικό, ελεύθερο και δημιουργικό για την κοινωνία μας.
*Ο Δημήτρης Ραπίδης είναι Πολιτικός Αναλυτής και Επικοινωνιολόγος, Πρόεδρος του διεθνούς κέντρου ερευνών και πολιτικής Bridging Europe (bridgingeurope.net). Twitter: @rapidis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου