Περί παράπλευρων ωφελειών των διασπάσεων στην Αριστερά

Περί παράπλευρων ωφελειών των διασπάσεων στην Αριστερά

Γιώργος Παπασπυρόπουλος

...μια προτεινόμενη λύση για την ψηφοφορία της Τετάρτης*

Την ευθύνη πολλοί εμίσησαν, την καρέκλα ουδείς(λαϊκή παροιμία)

Την διάσπαση όλοι και όλες την απεύχονται - αλλά διασπάσεις γίνονται - η αρχή μιας τέτοιας διάσπασης ήταν η καταψήφιση της κυβέρνησης από 32+6+1 βουλευτές της με αφορμή την νέα συμφωνία/μνημόνιο με τους εταίρους. 

Αύριο Τετάρτη 22 Ιουλίου θα ξέρουμε εάν και θα ολοκληρωθεί αυτή η διάσπαση με την επανάληψη του ...ιστορικού "ψηφίζω Όχι στην συμφωνία, στηρίζω την κυβέρνηση"... - σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει επιστροφή: η διάσπαση προκαλείται από "οριστικές" πράξεις. Θα μπορούσαν οι της πλατφόρμας να τηρήσουν την πειθαρχία και να καλέσουν έκτακτο συνέδριο, ΚΕ, whatever... προτίμησαν όμως την "οριστική" πράξη αφήνοντας τον πρωθυπουργό ακάλυπτο και κάνοντας με την στάση τους την κυβέρνηση, κυβέρνηση μειοψηφίας και τον ΣΥΡΙΖΑ κομμάτια. Ας είναι... εκείνοι/ες αποφασίζουν.

Ας δούμε στο μεταξύ το ζήτημα από μιαν άλλη οπτική γωνία: είχαν και ωφέλειες οι διασπάσεις;

Το 1968 διασπάστηκε το ΚΚΕ - προέκυψε το ΚΚΕ εσ το οποίο ανανέωσε την Αριστερά, την έκανε δημοκρατική και ευρωπαϊκή.

Αργότερα διασπάστηκε το ΚΚΕ εσ και δημιουργήθηκε η ΕΑΡ - αυτό το γεγονός επέτρεψε μια νέα ενότητα στην Αριστερά με την δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (ΕΑΡ + ΚΚΕ) που έφερε την Αριστερά με ανανεωμένο λόγο στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.

Αμέσως μετά το 1990 διασπάστηκε ξανά το ΚΚΕ και το μισό μετακόμισε οριστικά στον Συνασπισμό που έφερε στα ίσα ανανεωτικούς (ΣΥΝ) και δογματικούς (ΚΚΕ) που από τότε (οι τελευταίοι) δεν ξανασυνήλθαν ποτέ.

Το 2010 διασπάστηκε ο Συνασπισμός (αποχώρηση ΔΗΜΑΡ) με αποτέλεσμα να επιταχυνθεί η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ που σε δυο χρόνια παραλίγο να γίνει κυβέρνηση και σε τέσσερα να φτάσει το 36% και να κυβερνήσει αυτήν την φορά.

Σήμερα δημιουργούνται αναπόφευκτα οι όροι για διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την καταψήφιση της κυβέρνησης από συριζαίους/ες βουλευτές της. Και αυτό προκαλεί αυτόματα εκλογές όπου για ακόμη μια φορά η κομματική διάσπαση θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις προς τα δυο αντιτιθέμενα πολιτικά σχέδια που πάλι παρουσιάζονται μέσα στην Αριστερά. Και είναι σίγουρο ότι θα ευνοηθεί η ενίσχυση της εφαρμογής όποιου από τα δυο σχέδια επιλέξει ο λαός. Το λες και απεγκλωβισμό από παραλυτικές ισορροπίες.

Γι αυτό συχνά η διάσπαση μπορεί να είναι -και πρέπει να είναι- η τελευταία επιλογή, αλλά ειδικά στην Αριστερά, συνήθως βγαίνει σε καλό των ...υπολοίπων, δλδ του λαού και των αναγκών του. Και επίσης κατά κανόνα συντρίβει εκείνον που την επιλέγει... :) 

Διαφωνεί κανείς;

υγ Εάν το 1946 είχε προκύψει διάσπαση μετά -και ενάντια- στην απόφαση Ζαχαριάδη για αποχή από τις εκλογές, ίσως είχαμε γλυτώσει τον εμφύλιο... η υποκριτική ενότητα δημιουργεί συνήθως παραλυτικές ισορροπίες, χρήσιμες μόνο για τους μηχανισμούς του κόμματος και όσα στελέχη ζουν από την πολιτική αλλά συχνά μοιραίες για την κοινωνία ειδικά όταν ο ρόλος της αριστεράς είναι καθοριστικός για το που θα πάει η χώρα - όπως σήμερα.

http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/