Έχουνε μούτρα και μιλάνε..
Γιώργος Κυρίτσης
Μερικές φορές είναι να γελάει κανείς -ή να κλαίει- βλέποντας τους εκπροσώπους των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες, έφεραν τα Μνημόνια και χαιρέτισαν την ουσία των Μνημονίων ως ευλογία, να δείχνουν τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες, όπως έκανε προχθές στη Βουλή η κ. Μπακογιάννη, η οποία μάλιστα είχε συμβάλει με δηλώσεις της στη δημιουργία τραπεζικού πανικού κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.
Αυτό που έγινε με τις τράπεζες ήταν προδιαγεγραμμένο από την πρώτη μέρα του πρώτου Μνημονίου, ήταν στη βασική του συνθήκη που ακούει στο όνομα εσωτερική υποτίμηση. Πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι η πολιτική που είχε ως κύρια αιχμή τον περιορισμό των εισοδημάτων δεν θα αντανακλάτο απ' ευθείας και στις τράπεζες, όπως έγινε με την κατανάλωση, το επίπεδο ζωής κ.λπ. Όσοι λένε ότι οι τράπεζες ήταν λεβεντιά και τις κατέστρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν εξηγούν γιατί προχώρησαν σε ανακεφαλαιοποίηση - μαϊμού, χωρίς δηλαδή να αντιμετωπίσουν το θέμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Οι τράπεζες χρωστάνε καταθέσεις και έχουν λαμβάνειν από δάνεια. Η αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων με τρόπο συμβατό με την κοινωνική πραγματικότητα και ασύμβατο με τον αρπακτικό χαρακτήρα των αγοραίων λύσεων πρέπει να πιστωθεί στην κυβέρνηση.
Η αντίληψη που λέει γύρω γύρω κρίση και οι τράπεζες αλώβητες είναι τόσο άκυρη όσο το γύρω γύρω Σάββατο και στη μέση Κυριακή. Αν σε αυτή τη γενική παραδοχή προσθέσει κανείς τη συντονισμένη προσπάθεια των πιο σκληρών γερμανικών κύκλων, και των εδώ αντιπροσώπων τους, να αποτελειώσουν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα διά του στραγγαλισμού ρευστότητος, μπορεί να καταλάβει ότι το εγχείρημα της ανακεφαλαιοποίησης, υπό τις συνθήκες και την προθεσμία που έγινε, ήταν όσο επιτυχές μπορούσε να είναι. Τόσο, ώστε οι ίδιοι κύκλοι να έχουν απογοητευθεί με την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης, από την οποία δεν κέρδισαν αυτά που ήλπιζαν, και να το δείχνουν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι τα πράγματα πήγαν όπως τα επιθυμούσε η ελληνική κυβέρνηση. Δεν πήγαν όμως και όπως τα ήθελαν οι άλλοι και αυτό αποδεικνύεται από το ότι χρειάστηκε τελικά μόνον 5 και όχι 25 δισ. για την ανακεφαλαιοποίηση.
Αυτό που χρειάζεται επειγόντως η ελληνική οικονομία είναι να αποκτήσει τράπεζα ή τράπεζες που δεν θα θεωρούνται συστημικές και δεν θα διοικούνται από τον κ. Ντράγκι. Πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν είναι χαρακτηρισμένο ως "συστημικό" ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα, δεν υπάρχει λόγος αυτό να συμβαίνει στην Ελλάδα. Αντιθέτως, αποτελεί όρο για τον σχεδιασμό της ανάπτυξης και για την κοινωνική πρόοδο η ύπαρξη δημόσιας ή δημόσιων τραπεζών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου