Ο Ιούλιος που μας πληγώνει
Τάσος Παππάς
 |
| AP Photo/Geert Vanden Wijngaert |
Εχουν περάσει δύο χρόνια από τον Ιούλιο του 2015 και τα γεγονότα εκείνου του διαστήματος καθώς και οι ερμηνείες που δίνονται για τις προθέσεις των εμπλεκομένων εξακολουθούν να απασχολούν τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Φροντίζουν να την τροφοδοτούν οι πρωταγωνιστές με στοιχεία, μερικά εκ των οποίων επιβεβαιώνουν όσα πιστεύαμε ότι γίνονταν πίσω από κλειστές πόρτες στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.
Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μιλώντας προχτές σε δημοσιογράφους παραδέχτηκε ότι «το πιο δύσκολο θέμα που αντιμετώπισα στην πολιτική μου ζωή ήταν η Ελλάδα, όταν οι περισσότεροι πίεζαν για να βγει από την ευρωζώνη».
Δεν μας είπε ποιος ήταν ο ενορχηστρωτής αυτής της δουλεμένης στο παρασκήνιο επιχείρησης, αλλά όλοι ξέρουμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Αλλωστε, έσπευσε ο ίδιος ο… γάτος να φανερωθεί.
Στο ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε από το πρώτο κανάλι της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης ARD την Τετάρτη το βράδυ, ο Β. Σόιμπλε δήλωσε: «Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου -και εγώ- ήμασταν της άποψης ότι θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα αν αποφάσιζε έναν άλλον δρόμο. Αλλά η καγκελάριος είχε πάντα στο μυαλό της ότι πρέπει η Ευρώπη να παραμείνει ενωμένη».
Από την πλευρά της η κ. Μέρκελ σημείωσε: «Διακυβευόταν η σταθερότητα της ευρωζώνης, αλλά και το εάν εμείς με τη δική μας άποψη θα μπορούσαμε να επιβάλουμε ότι στήριξη και βοήθεια υπάρχουν μόνο όταν οι χώρες κάνουν μεταρρυθμίσεις».
Στο αφιέρωμα πήραν μέρος και άλλοι που γνώριζαν τι παιζόταν εκείνη την περίοδο.
Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (τότε υπουργός Οικονομίας) υποστήριξε πως «η αλήθεια είναι ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήθελε να ωθήσει τους Ελληνες έξω από την ευρωζώνη και ότι εμείς, με ενωμένες δυνάμεις, τον εμποδίσαμε. Ανησυχούσα πολύ ότι μετά οι αγορές θα στοιχημάτιζαν εναντίον της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και θα διαλύονταν όλα γύρω μας και ζήτησα από τη Μέρκελ να παρέμβει επειγόντως, διότι έπρεπε να σταματήσει τον Σόιμπλε. Και αυτό έκανε».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο υποψήφιος καγκελάριος, τότε πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς: «Φρόντισα να κρατήσω το θέμα της Ελλάδας στη δημοσιότητα καθώς προτιμώ τη διαφάνεια, ενώ ο κ. Σόιμπλε αγαπά τις αποφάσεις στα πίσω δωμάτια».
Αυτά είναι τα δεδομένα. Ή, αν θέλετε, αυτές είναι οι προσεγγίσεις μερικών κορυφαίων αξιωματούχων της Ευρώπης. Υπάρχει βεβαίως η θεωρία (έχει αρκετούς οπαδούς) που λέει ότι όσα έγιναν εις βάρος της Ελλάδας (ο όρος πραξικόπημα χρησιμοποιήθηκε ακόμη και από μη αριστερούς πολιτικούς και στοχαστές) ήταν ενταγμένα σ’ ένα σχέδιο που στόχο είχε να υποχρεώσει την ελληνική κυβέρνηση να δεχτεί το τρίτο μνημόνιο γιατί, αν αρνούνταν να συμβιβαστεί, θα κλονιζόταν η συνοχή της ευρωζώνης.
Οι οπαδοί αυτής της θεωρίας υποστηρίζουν πως έπρεπε η κυβέρνηση να προβάλει σθεναρή αντίσταση και οι δανειστές θα αναγκάζονταν να αναδιπλωθούν για να μη θέσουν σε κίνδυνο το ευρώ, κάτι που φοβούνταν, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις της Μέρκελ και του Γκάμπριελ.
Κατά την άποψή τους, οι διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στον Σόιμπλε με τους συμμάχους του και τη Μέρκελ, τον Ολάντ και το SPD δεν ήταν πραγματικές.
Λειτούργησαν σε πλήρη συνεννόηση με βάση τη λογική του κακού και του καλού μπάτσου, η ελληνική κυβέρνηση σαν αρχάρια τσίμπησε το δόλωμα, υποχώρησε, εγκατέλειψε τις θέσεις της, υποθήκευσε το μέλλον της Ελλάδας και προκάλεσε μεγάλη ζημιά στην υπόθεση της Αριστεράς και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Υποθέσεις εργασίας είναι αυτές. Τις συζητάμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, ωστόσο ουδείς είναι σε θέση να πει τι θα συνέβαινε αν ο Τσίπρας αποφάσιζε διαφορετικά.
Προηγούμενο δεν υπάρχει. Η περίπτωση της Ισλανδίας δεν προσφέρεται για σύγκριση - 300.000 κάτοικοι, δικό της νόμισμα.
Ο Αλ. Τσίπρας εκ των υστέρων, για να δικαιολογήσει τη στάση του, είπε ότι «αν έλεγα όχι, θα γινόμουν ήρωας για τρεις μέρες και μετά θα με κυνηγούσαν στους δρόμους».
Εχει αξία πάντως να θυμηθούμε τι έλεγαν κάποιοι διανοούμενοι υπεράνω υποψίας για ταύτιση με τον νεοφιλελευθερισμό:
«Η Ελλάδα ήταν μόνη της, δεν είχε πολλές επιλογές, γιατί είναι μια πολύ μικρή οικονομία, δεν είναι σε μεγάλο βαθμό οικονομία εξαγωγών και δεν θα ήταν αρκετά ισχυρή να αντέξει τις εξωτερικές πιέσεις» (Ν. Τσόμσκι, Jacobin, 11-12-2015).
«Αλίμονο, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τανκ με βιολέτες και φυσοκάλαμα»(Serge Halimi, διευθυντής Le Monde Diplomatique, από την «Αυγή», 13-9-2015).
Ο Βρετανός ιστορικός Τζεφ Ιλι ρωτήθηκε από την «Εποχή» (10-9-2017) αν μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση μέσα στην Ε.Ε. να ασκήσει αριστερή πολιτική.
Η απάντησή του ήταν «ναι», υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Αναφέρω αυτές που αφορούν τον διεθνή περίγυρο: «Οσο μεγαλύτερο είναι το εύρος της διεθνούς συνεργασίας, δηλαδή όσο ισχυρότερος είναι ο αλληλέγγυος-λειτουργικός διεθνισμός σε επίπεδο κινημάτων, κομμάτων, κυβερνήσεων, τόσο μεγαλύτερες είναι οι προοπτικές αποφυγής ακόμη μιας απογοητευτικής ήττας».
Υπήρχε κάτι απ’ όλα αυτά σε ευρωπαϊκό επίπεδο τον Ιούλιο του 2015;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου