Μια νίκη με ταυτότητα

Μια νίκη με ταυτότητα

Βαγγέλης Καραγεώργος

EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Ο νόμος για την ταυτότητα φύλου στην πράξη αφορά ένα μικρό κλάσμα του πληθυσμού. Αυτό ίσως οδηγήσει κάποιους στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η ψήφισή του δεν αποτελεί κάποιο σπουδαίο πολιτικό επίτευγμα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Κατ’ αρχήν, η γκέι κοινότητα και τα διεμφυλικά άτομα το βίωσαν ως μια τεράστια νίκη, ως αποκατάσταση πολύχρονων αδικιών κι ως έναν καλό λόγο για να ελπίζουν ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στο μέλλον.

Η ψήφιση του νόμου, όμως, αποτελεί και σημαντική πολιτική νίκη που είναι ευκολότερο να την αντιληφθεί κάποιος αν αναλογιστεί πώς θα ήταν τα πράγματα αν στη Βουλή υπήρχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Η τυχόν καταψήφιση του νομοσχεδίου θα είχε συνέπεια σχεδόν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού όλων των κομμάτων να εξαγάγει το συμπέρασμα ότι η κατίσχυση έναντι της Εκκλησίας και των συντηρητικών μηχανισμών του βαθέος κράτους είναι αδύνατη.

Αυτό με τη σειρά του θα είχε αποτέλεσμα να περάσουν πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια για να ξαναπαρθεί κάποια πρωτοβουλία που δεν θα ήταν αρεστή στην Ιερά Σύνοδο και τους συντηρητικούς αυτούς μηχανισμούς. Όσο για τον χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, ούτε λόγος.

Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, τυχόν ήττα στη Βουλή θα είχε αποτέλεσμα να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι οι πολιτικές πρωτοβουλίες που άπτονται των προταγμάτων της Αριστεράς οδηγούν σε ήττα. Θα θεωρούνταν ότι το αξιακό φορτίο της Αριστεράς αντιστοιχεί σε ένα κόμμα του 3,5% και όχι σ’ ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση και όποια προσπάθεια πολιτικής παραβίασης αυτού του συλλογισμού οδηγεί αναπόφευκτα στην ήττα.

Είναι προφανές ότι αυτού του τύπου τα συμπεράσματα στο εσωκομματικό ισοζύγιο θα οδηγούσαν εύκολα στην υπερίσχυση όλων εκείνων που προτείνουν ως όραμα του ΣΥΡΙΖΑ από δω και πέρα τον «ρεαλισμό», τη μεγαλύτερη προσαρμογή στις μνημονιακές συνθήκες, οι οποίες κατ’ αυτούς δεν αφήνουν περιθώρια παράλληλης πολιτικής, ούτε καν στα ζητήματα που δεν άπτονται των στενών δημοσιονομικών περιθωρίων.

Τόσο η νίκη, που δημιούργησε κλίμα αισιοδοξίας στο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, αλλά κυρίως η πολιτική αντιπαράθεση στην πορεία προς αυτήν, είχαν και μία άλλη σημαντική παράπλευρη συνέπεια.

Για πρώτη φορά άνθρωποι απογοητευμένοι μετά την ήττα του καλοκαιριού του 2015, άνθρωποι, ακόμα ακόμα, εχθρικοί προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ένα μεγάλο κοινωνικό κλάσμα, που πολιτικά θα το περιγράφαμε καλύτερα αν λέγαμε πως είναι όλοι όσοι θεωρούν ότι με δεδομένη τη νεοφιλελεύθερης έμπνευσης μνημονιακή πολιτική δεν έχει καμία σημασία ποιο κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, και μάλιστα ένα τμήμα αυτών να πιστεύει ότι η κυβερνώσα Αριστερά βοηθάει στην εμπέδωση της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής, ε λοιπόν, όλο αυτό το κοινωνικό ακροατήριο για πρώτη φορά είδε φανερά και με μαζικούς όρους ότι η διαχωριστική Δεξιάς-Αριστεράς υφίσταται ακόμα, παρά το μνημονιακό περιβάλλον κι ότι κάνει διαφορά η Αριστερά να βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας.

Ακόμη, επειδή ο πρωθυπουργός πήρε επάνω του την αντιπαράθεση στο Κοινοβούλιο σε ένα τόσο δύσκολο θέμα, ήταν πολλοί αυτοί που, ενώ είχαν διακόψει τις σχέσεις μαζί του το 2015, στις αγορεύσεις του στη Βουλή αισθάνθηκαν να ταυτίζονται μαζί του, ότι ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε και εκ μέρους τους. Τόσο η τελευταία όσο και οι προηγούμενες διαπιστώσεις όταν «χωνευτούν» από την κοινωνία είναι βέβαιο ότι θα παίξουν τον ρόλο τους στις πολιτικές διεργασίες που έρχονται.

http://www.efsyn.gr