Το Συμβούλιο της Επικρατείας υποδύεται ρόλο Ιεράς Συνόδου
Νίκος Φίλης*
Όταν ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός συγκροτεί το σκεπτικό της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είναι λογικό οι πολίτες, ανεξάρτητα «σε ποιον Θεό πιστεύουν», να ανησυχούν. Η απόφαση του ΣτΕ είναι σκοταδιστική, αναχρονιστική, αντιπαιδαγωγική και προδίδει την απομάκρυνση από τη φιλελεύθερη νομολογία που είχε διαμορφώσει το Ανώτατο Δικαστήριο.
Παρερμηνεύει το Σύνταγμα, δογματίζοντας ότι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης προϋποθέτει να είναι το μάθημα των Θρησκευτικών ομολογιακό - κατηχητικό. Διαστρέφει την έννοια της «επικρατούσας θρησκείας», που, σύμφωνα με την κυριαρχούσα εδώ και έναν αιώνα άποψη της Συνταγματικής Επιστήμης, αποτυπώνει το πληθυσμιακό στοιχείο, ότι δηλαδή οι ορθόδοξοι αποτελούν πλειοψηφία, και δεν καθιερώνει τη διάκριση σε βάρος των άλλων θρησκειών.
Το ΣτΕ παρερμηνεύει ακόμη και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Με ικανοποίηση, βέβαια, είδα και εγώ, όπως όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, τη στέρεη νομική επιχειρηματολογία της μειοψηφίας των δικαστών. Ελπίζουμε να μην αφοριστούν ως αιρετικοί!
Αρνητική είναι, επίσης, η αντιπαιδαγωγική αξίωση, να καθορίζει το ΣτΕ την εκπαιδευτική πολιτική. Μας γυρίζει χρόνια πίσω, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, στη διοίκηση του Παρθεναγωγείου του Βόλου, όταν, με διώκτη τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος, στήθηκε εδώλιο στον Αλέξανδρο Δελμούζο για την επιχειρούμενη τότε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Να υποθέσουμε ότι και άλλα μεγάλα θέματα εκπαιδευτικών επιλογών, τα οποία αντίκεινται προς τις εκκλησιαστικές δοξασίες, όπως η θεωρία του Δαρβίνου, θα αχθούν ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου;
Η απόφαση του ΣτΕ, μόλις λίγες μέρες μετά την αθώωση του Αμβρόσιου, επιβεβαιώνει υπόγειες διαδρομές ανάμεσα σε τμήματα της Ιεραρχίας και κύκλους της Δικαιοσύνης.
Η συγκεκριμένη απόφαση δεν μπορεί να ακυρώσει τη διδασκαλία των νέων προγραμμάτων, τα οποία έχουν αγκαλιάσει οι μαθητές και οι καθηγητές, γιατί είναι σύγχρονα, απαντούν στις σημερινές αγωνίες και τα ενδιαφέροντα των νέων και μάλιστα με ελκυστικό παιδαγωγικά τρόπο. Και από αυτή την άποψη είναι σημαντική η διαβεβαίωση του υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου, ότι θα συνεχιστεί κανονικά η διδασκαλία του μαθήματος με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών. Προφανώς, μπορούν να βελτιωθούν, αλλά αυτό είναι αποκλειστική ευθύνη της πολιτείας.
Η Iεραρχία, η οποία τελικώς αναγκάσθηκε να συμφωνήσει με τα νέα προγράμματα, διατυπώνει την άποψή της επί δογματικών θεμάτων, αλλά δεν συναποφασίζει με το κράτος. Είναι περίεργο ότι το Ανώτατο Δικαστήριο υποδύεται ρόλο Ιεράς Συνόδου, διεκδικώντας μάλιστα, λες και συνομιλεί με τον Θεό, να αποφασίζει οριστικά και τελεσίδικα για την αγωγή των ελληνόπουλων.
Το θέμα αφορά στη λειτουργία των θεσμών και θυμίζει (καθώς το ξεχνούν ολοένα και περισσότεροι πολιτικοί) την ανάγκη να προωθηθεί στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση ο χωρισμός Εκκλησίας- Κράτους, ώστε να εκλείψουν αφορμές παρερμηνείας σε βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών και της δημοκρατικής τάξης.
Μιας δημοκρατικής τάξης μακριά από τα στερεότυπα και τις εξουσιαστικές νοοτροπίες της πολιτευόμενης Εκκλησίας και του θρησκευόμενου κράτους, που κατά κανόνα έχει οδηγήσει σε υποχωρήσεις της πολιτείας, ακόμη και στην αποπομπή υπουργών, εξελίξεις τις οποίες το «βαθύ κράτος» εξέλαβε ως πλήρη υπαναχώρηση, όπως σωστά επισημαίνετε κι εσείς ως εφημερίδα, στο χθεσινό κύριο άρθρο σας.
Πώς να σχολιάσουμε την ανακοίνωση της Ν.Δ.; Αποφεύγει να μιλήσει για την απόφαση και καταφεύγει σε φτηνό αντικυβερνητισμό, μετατοπιζόμενη προς την άκρα Δεξιά. Αλαλα τα χείλη των ασεβών…
Καθώς η χώρα μας πασχίζει να αφήσει πίσω τη μνημονιακή περιπέτεια, η κοινωνία μας πρέπει να βγει όρθια από την κρίση και με αναπτερωμένο το δημοκρατικό της φρόνημα. Ούτε φοβική ούτε φοβισμένη. Από την κρίση, που είναι και κρίση αξιών, θα βγούμε με μια δημοκρατική αναγέννηση στενά συνυφασμένη με μια κοινωνικά δίκαιη οικονομική ανάπτυξη.
Οχι με παλινδρόμηση στο «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», όπως ονειρεύονται οι λογής-λογής ακροδεξιοί με την εξ αντικειμένου ανοχή όσων υποδύονται τους επιτήδειους ουδέτερους. Κι αυτό το διπλό στοίχημα «Δημοκρατία - Ανάπτυξη για τους πολλούς» θα το κερδίσουμε, με απαραίτητη προϋπόθεση μια δημοκρατική και σύγχρονη εκπαίδευση, ένα σχολείο ισότητας και ποιότητας, δηλαδή με τη δημοκρατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που μέρος της είναι και η αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών.
Αισθάνομαι υπερήφανος που αυτή τη μάχη υπηρέτησα και από τη θέση του υπουργού Παιδείας, με πολλούς άξιους συνεργάτες, ανάμεσά τους διαπρεπείς θεολόγους και παιδαγωγούς στους οποίους οφείλεται η μεγάλη αλλαγή και ο εκσυγχρονισμός στο μάθημα των Θρησκευτικών. Τους ευχαριστώ.
* Βουλευτής Α' Αθήνας και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, τ. υπουργός Παιδείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου