Ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤΟλιβιέ Μπλανσάρ είναι ο άνθρωπος που χρεώθηκε τον περίφημο «λάθος πολλαπλασιαστή» - κοινώς, την υποτίμηση των υφεσιακών επιπτώσεων της υπερβολικής δόσης λιτότητας που χορηγήθηκε στο ελληνικό δράμα.
Η διαπραγμάτευση έληξε, η… fast track διακυβέρνηση ξεκινά: Ο Αλέξης Τσίπρας δίνει σήμερα το μεσημέρι στο υπουργικό συμβούλιο το σύνθημα της πολιτικής επανεκκίνησης, οι υπουργοί έχουν – πλην ηχηρού πρωθυπουργικού αιφνιδιασμού – 100 ημέρες μπροστά τους για να επιδείξουν παραγωγικές και διαχειριστικές ικανότητες , και ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδείξει εμπράκτως ότι υπάρχει ελπίδα και μετά το τρίτο Μνημόνιο.
Στο νέο υπερταμείο θα υπαχθούν και οι ΔΕΚΟ και περίπου 70.000 ακίνητα του Δημοσίου, θα διοικείται από 5μελές συμβούλιο (τρία της Ελλάδας, δύο των θεσμών), θα αποφασίζει με πλειοψηφία 4 επί των 5, θα έχει διάρκεια ζωής 99 χρόνια. Γιατί (στα αλήθεια!..) κάποιοι ενοχλούνται; 
Οι πολιτικές αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί, μέτρα και προαπαιτούμενα έχουν κλειδώσει και θα ψηφιστούν έως την επόμενη Κυριακή και η συμφωνία με τους δανειστές θα κλείσει οριστικά στις 24 Μαίου. Το ζητούμενο όμως είναι αν θα κλείσει στη βάση του Plan A – όπως επιδιώκει η Αθήνα – ή του Plan B που «ζυμώνεται», εν είδει εφεδρείας ασφαλείας, τα τελευταία 24ωρα μεταξύ Βρυξελλών, Βερολίνου και Ουάσιγκτον.
Υπάρχουν δύο αναγνώσεις: Ότι η κυβέρνηση με την διαφαινόμενη ολοκλήρωση της αξιολόγησης κερδίζει πολιτικό χρόνο ενός περίπου έτους, δηλαδή μέχρι τον Απρίλιο του 2017 όταν με βάση τις εαρινές προβλέψεις της Κομισιόν θα κριθεί αν και πώς θα ενεργοποιηθεί ο αυτόματος μηχανισμός διόρθωσης δημοσιονομικών αποκλίσεων. 
Eνας συμβιβασμός εκατέρωθεν «μη ήττας», μια τυπική ευρωπαϊκή ανακωχή, κι ένα ακόμη ανοιχτό – έστω και κοινωνικά αιματηρό – πολιτικό στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα: Η χθεσινή «προσυμφωνία» με τους δανειστές στο Eurogroup δεν έφερε τη ριζοσπασπιστική υπέρβαση, διέσωσε όμως τον ζωτικό πολιτικό χώρο που είχαν ανάγκη αμφότερες οι πλευρές.
Λύση για το χρέος σε «ήπιο άξονα», ευνοϊκό συμβιβασμό για την Ελλάδα στο μέτωπο των πρόσθετων «προληπτικών» μέτρων και κλείσιμο της αξιολόγησης το αργότερο έως τα τέλη Μαΐου βλέπει η κυβέρνηση στα μηνύματα από την πλευρά των δανειστών – μηνύματα, στα οποία το Μαξίμου επιλέγει την αισιόδοξη ανάγνωση και θεωρεί ότι θα οδηγήσουν σε συμφωνία που θα υπερκαλύψει το πολιτικό κόστος από το νέο πακέτο των μνημονιακών μέτρων.
Το ΔΝΤ πυρπολεί (ξανά) τα ερείπια των λαθών του, η Μέρκελ πλειοδοτεί κρυπτόμενη και η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι ενώπιον ενός εκβιασμού με συντριπτικά άνισους όρους: Η χθεσινή εμπλοκή στην αξιολόγηση και το ναυάγιοτου έκτακτου Eurogroup οδηγεί την κυβέρνηση στην διακεκαυμένη ζώνη του Μαΐου χωρίς πολιτικό δίχτυ ασφαλείας, με τα κρατικά ταμεία να αδειάζουν, και με ορατή την απειλή επανάληψης του περσινού δράματος έστω και «εξ ατυχήματος».
Η αντικυβερνητική προπαγάνδα του παλιού καθεστώτος που οδήγησε τη χώρα στην οικονομική, κοινωνική και ηθική χρεωκοπία, στηρίζεται σε απίθανα τρυκ, χονδροειδείς ανακρίβειες, στερεοτυπικούς μύθους, ασύστολα ψεύδη και, στην καλύτερη περίπτωση, σε αστήρικτα επιχειρήματα.
Τα γεγονότα- που συνήθως οι περισσότεροι τα παραμερίζουμε βάζοντας στη θέση τους κλισέ-είναι αυτά που πρέπει να μας απασχολούν. Τι έχουμε λοιπόν μπροστά μας;
Το 2010 το ΔΝΤ έκανε το καταστατικό του απλό… κουρελόχαρτο για να «σώσει» τύποις την Ελλάδα και, κατ΄ουσία, τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Επί ημερών Ντομινίκ Στρος Καν, εισήγαγε την περίφημη ρήτρα «συστημικής εξαίρεσης», που του επέτρεψε να χρηματοδοτήσει το ελληνικό πρόγραμμα χωρίς να διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του χρέους – κοινώς, χωρίς να υπάρξει αναδιάρθρωση χρέους παράλληλα με τα βαθιά υφεσιακά μέτρα.
Ο Πολ Τόμσεν είναι ο «αρχιτέκτονας» δύο αδιέξοδων Μνημονίων και εκβιάζει διότι οι εργοδότες του δεν θέλουν να χρεωθούν και τρίτη αποτυχία. Έχει, δε, την πολυτέλεια να εκβιάζει εκ του ασφαλούς γιατί τα λεφτά δεν τα βάζει εκείνος αλλά οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι.
Με «κλειδωμένο» πλέον το πακέτο μέτρων των 5,4 δις ευρώ έως το 2018 και με δύο σενάρια στο τραπέζι για το επώδυνο deal με τους δανειστές μπαίνει η κυβέρνηση στην τελική ευθεία για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Το Βέλγιο, στην πρώτη ανάγνωση, μάλλον θα έμοιαζε ως η χώρα με τις λιγότερες πιθανότητες να γίνει κέντρο της εξτρεμιστικής βίας στην Ευρώπη. Όμως, κατά τον Guardian και τον αρθρογράφο Jason Burke, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις συγκεκριμένοι και ισχυροί λόγοι για τους οποίους το χθεσινό τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες δεν αποτελεί έκπληξη: 
Μια παράξενη σύμπτωση: Το σκοπιανό που έφερε την πτώση της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έγινε εικοσιτρία χρόνια μετά η αφορμή για τη στροφή του γιου του, ως προέδρου της ΝΔ, από το άνοιγμα στο κέντρο στην κολακεία της δεξιάς πτέρυγας του κόμματός του.
Το πρόβλημα της αγροτικής οικονομίας με νούμερα:
Τρεις πόλοι και τρεις διαφορετικές γραμμές πολιτικών και προσωπικών επιδιώξεων συγκρούονται στο μεγάλο πόκερ των δανειστών με την Ελλάδα, καταδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τα χάσματα στο μπλοκ των πιστωτών αλλά και τους κινδύνους για νέες παγίδες και ομηρίες.
Ο Σόιμπλε ξαναπαίρνει το όπλο του και η σκληρή γερμανική φράξια της Ευρώπης δείχνει ξανά την πόρτα του Grexit, σε μια συγκυρία που μόνον τυχαία και ανώδυνη δεν είναι για την Ελλάδα.
