«Αν ήταν άλλος λαός...»

«Αν ήταν άλλος λαός...»

Του Παντελη Μπουκαλα

Μπορεί να το είπε απλώς από την αγωνία του να καθιερωθεί σαν δελφίνος και επειδή χρειάζεται εντυπωσιακές ατάκες που θα του προσφέρουν λίγα λεπτά δημοσιότητας. Μπορεί όσα είπε να έχουν το ίδιο βαθύ νόημα με όσα έλεγε όταν υπούργευε στην Προστασία του Πολίτη, ότι δηλαδή είναι και αυτός ένας αντιεξουσιαστής στην εξουσία, ακριβώς όπως ήταν ο αγαπημένος τότε πρόεδρός του κ. Παπανδρέου. Εν πάση περιπτώσει, ο κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, υπουργός της Ανάπτυξης τώρα, με ομολογουμένως θεαματικές επιδόσεις, και πλέον οργισμένος αντιπαπανδρεϊκός, κήρυξε ότι, με τόσα που γίνονται εις βάρος των Ελλήνων, «θα είχε γίνει επανάσταση αν ήταν άλλος λαός, άλλη κοινωνία, άλλοι πολίτες, ιδιαίτερα μάλιστα αν επρόκειτο για άλλον δυτικοευρωπαϊκό λαό». Και μείναμε με την απορία όλοι, ή τέλος πάντων όσοι εξακολουθούμε μαζοχιστικά να δίνουμε σημασία σε τέτοιας λογής πυροτεχνήματα: Ηταν άραγε ψόγος για τον ελληνικό λαό ο υπουργικός λόγος ή έπαινος; Ηταν ο χρησμός του κ. Χρυσοχοΐδη καταδίκη ή εγκώμιο για όλους εμάς που απαρτίζουμε τον λαό; Μας επιβράβευε άραγε ο υπουργός για την αυτοσυγκράτηση, τη σύνεση και τη μετριοπάθειά μας, που δεν μας επέτρεψαν να «τους πάρουμε με τις πέτρες», όπως είχε προφητεύσει ο πρώην αγαπημένος του πρόεδρος; ΄Η μήπως, αντιεξουσιαστής αυτός καθώς είπαμε και κρυφομπακουνικός, μας επιτιμούσε για τη μειωμένη επαναστατικότητά μας, για τον μικροαστικό ωχαδερφισμό και την ανεπίτρεπτη υπομονή μας, στην οποία ορισμένοι αυτόκλητοι εθνοψυχίατροι αποδίδουν αρρωστημένο περιεχόμενο, ισχυριζόμενοι ότι πρόκειται για καταφανή ομολογία συνενοχής;

 

«Αλλος λαός» δεν είμαστε, ούτε και θα μπορούσαμε να είμαστε· αυτή είναι η ιστορία μας, η μνήμη μας, ο τόπος μας και ο πόνος για τον τόπο μας, οι αντοχές, οι βλέψεις, τα μικροόνειρά μας. Και σαν λαός, σαν κοινότητα συγκροτούμενη από ομάδες με διαφορές συχνά ισχυρότερες από τις ομοιότητες, δεν φερόμαστε μονότροπα, σαν να πρωταγωνιστούμε σε φιλμ αφελούς μανιχαϊστικού σεναρίου. Και την οργή μας λοιπόν για μέτρα που ακόμα και οι ίδιοι οι εισηγητές τους τα κατακρίνουν πια για την αναποτελεσματική βαρβαρότητά τους την έχουμε εκδηλώσει με ποικίλους τρόπους και σε βάθος χρόνου (έστω και αν η αγανάκτηση αυτή χλευάζεται από αντιπρόεδρους και λοιπούς αυθέντες), αλλά και αξιοσημείωτη αντοχή δείξαμε απέναντι στον γλυκερό πειρασμό μιας «επανάστασης» όπως καταχρηστικά την εννοεί ο κ. Χρυσοχοΐδης: της «επανάστασης» που θα έφερε την ετικέτα «τα κάναμε λαμπόγυαλο» ή, περισσότερο βιβλικότροπα, «τα κάναμε γης Μαδιάμ».

Η αντοχή αυτή ούτε σαν ανοχή πρέπει να εκληφθεί ούτε σαν συνενοχή. Είναι απλώς μία επιπλέον απόδειξη ότι ο λαός, ακόμα και αν δείχνει να βρίσκεται σε κάποια σύγχυση και παρά τις εσωτερικές του αντιπαλότητες, παραμένει ωριμότερος και πιο υπεύθυνος από τους ποιμένες του και τους μπιστικούς τους, οι οποίοι ωστόσο εξακολουθούν να τον αντιμετωπίζουν σαν άλογο ποίμνιο που εύκολα το διαβουκολεί κανείς.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_20/12/2011_1297147