Ήταν όλοι στο Ποδηλατοδρόμιο. Πολύχρωμες σημαίες από κινήματα, συνδικαλιστικά σωματεία, συλλόγους και οργανώσεις από όλη την Ευρώπη. Πολλές γλώσσες, πολλά χρώματα, ένα αίτημα: μια δημοκρατική, κοινωνικά δίκαιη, οικολογική και φεμινιστική Ευρώπη. Ένα αίτημα που θα ακουστεί στη σημερινή κεντρική συγκέντρωση στο Μουσείο, στις 6 μ.μ.

Χθες το απόγευμα στο ΟΑΚΑ παρουσιάστηκε το Μανιφέστο της πρώτης Ευρωπαϊκής Αντισυνόδου. Όσοι βρέθηκαν χθες εκεί γνώριζαν -με αυτήν ακριβώς την πρόταση ξεκινάει το μανιφέστο- πως "η Ευρώπη στέκεται στην άκρη του γκρεμού αντικρίζοντας την άβυσσο" και όλοι μαζί ζήτησαν την ανατροπή της λιτότητας και διεκδίκησαν την αληθινή δημοκρατία.
Όπως γράφει και το μανιφέστο, ζήτησαν να τελειώνουν με τη σκλαβιά του χρέους, να οδηγηθούν προς μια οικολογική και κοινωνική Ευρώπη μέσα από την ανατροπή της λιτότητας, να κατοχυρωθούν δικαιώματα για όλους, είπαν "όχι στη φτώχεια και την επισφάλεια" και ζήτησαν να δημιουργηθεί δημοκρατική οικονομία: οι τράπεζες να τεθούν στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος. Είπαν "φτάνει πια!" και το εννοούσαν.
 

Τριακόσιες γυναίκες από δεκάδες οργανώσεις στη "φεμινιστική" συνέλευση

Στην αίθουσα 1 τον πρώτο λόγο είχαν οι γυναίκες. Τριακόσιες γυναίκες από περισσότερες από 20 χώρες συμμετείχαν χθες στη συνέλευση για τα φεμινιστικά κινήματα και τα γυναικεία δικαιώματα στην Ευρώπη της κρίσης. Μέσα σ' ένα άσπρο "κουτί", στο Ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ, γυναίκες από δεκάδες φεμινιστικές οργανώσεις και κάποιοι άντρες συζήτησαν για το "έμφυλο". "Είμαστε πολύ ευχαριστημένες από τη συμμετοχή" είπε η Σίσσυ Βωβού, συντονίστρια της συνέλευσης.
Συζητήθηκαν οι επιπτώσεις την κρίσης χρέους στις ζωές των γυναικών και βέβαια η βία, η οποία αυξάνεται όχι μόνο γιατί κλείνουν ή γιατί δεν υπάρχουν οι δομές στήριξης, αλλά -όπως επεσήμαναν πολλές ομιλήτριες- γιατί μέσα στην κοινωνία αυξάνεται η αίσθηση ότι η γυναίκα δεν έχει την αυτονομία του σώματός της. Ο καθένας μπορεί να τη χτυπήσει, να τη σκοτώσει, να τη βιάσει, την ώρα που χάνει ακόμη και αυτή "τη μερική αυτονομία που είχε κατακτήσει". Τρίτο θέμα συζήτησης η υγεία των γυναικών, που χειροτερεύει, με τις γυναίκες να μην είναι τελικά "κύριες του σώματός" τους.
Συμφώνησαν στις 8 Μαρτίου, Ημέρα της Γυναίκας, όλες μαζί, σε όλη την Ευρώπη, να ορθώσουν το ανάστημά τους και να μιλήσουν για την κρίση, ενώ την 28η Νοεμβρίου κανόνισαν να "δυναμώσουν" τις φωνές τους ενάντια στη βία και να ξεκινήσουν μια καμπάνια μακράς διαρκείας για τα θέματα της υγείας των γυναικών, οι οποίες "δεν μπορούν καν να πάνε να γεννήσουν αν δεν είναι ασφαλισμένες". Όλες τους είπαν πως νιώθουν "οργή" για τα φοβερά νομοθετήματα σχετικά με τα θέματα της υγείας των γυναικών.
Εντυπωσίασε η τοποθέτηση των γυναικών από τις Σκουριές. "Εμείς είμαστε οι γυναίκες που κάναμε τα κουλουράκια και τα χαλιά και τώρα παλεύουμε για κάτι άλλο" είπαν αυτές που συλλαμβάνονται και ψεκάζονται επειδή αγωνίζονται για το περιβάλλον που θα αφήσουν στα παιδιά τους.
Ρίγη προκάλεσε η τοποθέτηση της Κλικ από την Ένωση των Αφρικανών Γυναικών, η οποία είχε βρεθεί πριν από ένα χρόνο στη φυλακή. Η εργοδότρια της Κλικ της είπε: "Γιατί δεν πλένεσαι με χλωρίνη να ασπρίσεις;".
 

Μαζί με μαθητές και γονείς για μια καλύτερη Παιδεία

Στην αίθουσα 1 τον πρώτο λόγο είχαν οι εκπαιδευτικοί. Χαρακτήρισαν θετική τη διαμόρφωση του μανιφέστου από τα κάτω, τονίζοντας ότι αποτελεί ένα σημαντικό πρώτο βήμα για την αντίσταση στη διάλυση της δημόσιας παιδείας και την αναβάθμισή της. Πρόσθεσαν, ωστόσο, ότι σε μελλοντικές διακηρύξεις τα... bullets για την εκπαίδευση θα πρέπει να είναι αισθητά περισσότερα. «Η Παιδεία θα πρέπει να συμβαδίζει με την κοινωνία" υπογράμμισαν.
Η συζήτηση χωρίστηκε σε δύο σκέλη. Την καταστροφική ενιαία στρατηγική των τυφλών περικοπών που ακολούθησαν πιστά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την άνθηση των κινημάτων. Οι επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας έγιναν ορατές όσο ποτέ. Ελλείψεις σε προσωπικό, απουσία θέρμανσης, παιδιά που λιποθυμούν, αίθουσες με 30-40 μαθητές συνέθεσαν την εικόνα της πλειονότητας των σχολείων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ανάλογα προβλήματα και δυσκολίες έχουν καταγραφεί από δεκάδες οργανώσεις σε όλη την Ευρώπη. «Η συνταγή των Μνημονίων έχει αποτύχει παταγωδώς» συμφώνησαν καθηγητές και δάσκαλοι, που έθιξαν ακόμη την ανάπτυξη της ιδιωτικής εκπαιδευσης και τη χαρακτήρισαν «παθογένεια» που πρέπει να αντιμετωπιστεί και να προστατευτεί το δημόσιο αγαθό της μόρφωσης.
Η κατακλείδα της συνέλευσης γράφτηκε με την ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων για την πορεία και τον χαρακτήρα που πρέπει να έχουν τα κινήματα. Τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος θα πρέπει ν' αποτελέσουν μάθημα για το μέλλον, είπαν. Η άδοξη μεγάλη κινητοποίηση των καθηγητών στη χώρα μας την περίοδο των Πανελλαδικών ανέδειξε τη σημασία της συμμετοχής των γονέων στους αγώνες και τη βελτίωση της επικοινωνίας και συνδιαμόρφωση με τους μαθητές. «Να δώσουμε στα παιδιά μας την Παιδεία που τους αξίζει» υποσχέθηκαν.
 

Υγεία για όλους: άνεργους, εργαζόμενους και μετανάστες

Στην αίθουσα 3 τον πρώτο λόγο είχε η Υγεία. Στη συνέλευση "Η λιτότητα σκοτώνει: Η επίθεση στη δημόσια υγεία - διεκδικώντας το δικαίωμα στην Υγεία για όλους" γιατροί, εθελοντές, κινηματικοί συζήτησαν για τις επιπτώσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του Μνημονίου και της τρόικας στις χώρες του Νότου, αλλά και για τα αποτελέσματα των επιπτώσεων της λιτότητας στις χώρες του Βορρά. Άνθρωποι από όλη την Ευρώπη επικοινώνησαν και αντάλλαξαν πληροφορίες και εμπειρίες ώστε να προβάλουν τα βασικά αιτήματα για κοινούς αγώνες και αντιστάσεις. Τα αιτήματά τους, όπως είπε η συντονίστρια της συνέλευσης Έλενα Χατζημιχάλη, συμπυκνώνονται στο "Υγεία για όλους και πρόσβαση στην υγεία σε όλους".
Στη συνέλευση για την Υγεία ακούστηκαν διάφορα, παρουσιάστηκαν οι εμπειρίες της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και ολόκληρης της Ευρώπης. Κατατέθηκαν πολλές προτάσεις για τη δημιουργία δικτύων και κινημάτων για πανευρωπαϊκές και εθνικές δράσεις για να γίνει το "Υγεία για όλους" πραγματικότητα.
Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η παρουσίαση της εμπειρίας από τη δράση και τη λειτουργία των κοινωνικών ιατρείων στην Ελλάδα, καθώς οι ομιλητές από τις άλλες χώρες "βλέπουν στην πράξη το μέλλον τους". Άλλωστε η Υγεία είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης, που -όπως αναφέρθηκε- σιγά σιγά χάνουν την πρόσβαση στη δευτεροβάθμια περίθαλψη, αλλά και την πρωτοβάθμια, με το παράδειγμα των κοινωνικών ιατρείων, όπως έχουν συγκροτηθεί στην Ελλάδα, να αναδεικνύονται σε μέγιστο ζήτημα, καθώς δεν λειτουργούν μόνο με βάση τον εθελοντισμό, αλλά προσπαθούν έμπρακτα να δημιουργήσουν χώρους αντίστασης και διεκδικήσεων.