Παλιά μου τέχνη...
Του Παντελή Μπουκάλα
Οπως και να το πει κανείς, τέχνασμα, κόλπο, τρικάκι, κουτοπονηριά, πρόκειται για μια στρεψοδικία που δεν της λείπουν ποτέ οι χρήστες. Τώρα με την ΕΡΤ λ.χ., όσοι την είχαν προγράψει έτσι κι αλλιώς, φρονώντας ότι παρεμποδίζει το μέγα μεταρρυθμιστικό σχέδιο, και όσοι είχαν θεωρητικοποιήσει από ετών (και στο μέτρο των δυνατοτήτων τους) την ανάγκη να κλείσει το «τέρας», καταφέρονται με το εξής ωραίο επιχείρημα εναντίον όσων καταδίκασαν το αποσβολωτικά βίαιο «μαύρο»: Ωστε, λοιπόν, μόνο και μόνο για να πάτε κόντρα στον τολμηρό πρωθυπουργό· μόνο και μόνο για να ανακόψετε τους αναδιαρθρωτικούς οραματισμούς του· μόνο και μόνο για να λερώσετε την εικόνα της χώρας πάνω που ξένοι και δικοί τη θαυμάζουν για την ωραιότητά της, εσείς, ελεεινοί και τρισάθλιοι, συμπαρατάσσεστε με τα λαμόγια της ΕΡΤ. Με τους βολεμένους και τους λυμεώνες.
Δεν χωράει φαίνεται στο μυαλό τους το εξής ενδεχόμενο: να είναι κάποιος υπέρ της ανοιχτής ΕΡΤ (δηλαδή υπέρ ενός δημόσιου αγαθού που, μολονότι διάγουμε εποχές αχαλίνωτης ιδιωτικοποίησης, ουδείς δικαιούται να το αντιμετωπίζει σαν οικογενειακό μπακάλικο που το κλείνει κατά το γούστο του), και ταυτόχρονα να είναι πολέμιος όσων τρύπωσαν στην ΕΡΤ με άδεια από το πράσινο ή το γαλάζιο κομματαρχείο, κι ύστερα είπαν το κινηματογραφικώς γνωστό «εγώ τώρα τρούπωσα»... Δεν αποδέχονται ότι μπορεί να συγκαταλέγεσαι στους σφοδρότερους επικριτές της ασφυκτικής εξάρτησης των κρατικών καναλιών από τους κομματικούς τσιφλικάδες και τους υψηλόμισθους μπιστικούς τους, και συγχρόνως να πιστεύεις ότι σε ένα σωρό πράγματα (αφιερώματα στα ιστορικά ορόσημα της χώρας, κάλυψη των τεχνών, έστω όλο και πιο περιορισμένη, ενδιαφέρον για την εκτός Αθηνών Ελλάδα και τον εκτός Ελλάδας κόσμο, και σίριαλ ακόμα), οι μετριότερες στιγμές της ΕΡΤ είναι σκαλιά πιο πάνω από τις ευτυχέστερες στιγμές των εμπορικών καναλιών.
Απλό το ερώτημα: από το πολύχρονο πρόγραμμα των ιδιωτικών διαύλων, πόσες ώρες θα άξιζε να φυλαχτούν ευλαβικά ώστε να συγκροτήσουν αρχείο και κάποτε να ξαναπροβληθούν, σαν τεκμήρια που δεν έχουν χάσει τη φρεσκάδα τους; Πόσες ώρες με πραγματικά ρεπορτάζ, ουσιώδη αφιερώματα και -έστω- σίριαλ που το σενάριό τους ξεπερνάει τις είκοσι σελίδες; Αρκετές. Αλλά όχι τόσες ώστε να τιμούν στ’ αλήθεια την εικοσαετή ύπαρξή τους.
Κι ωστόσο, η στρεψοδικία, στρεψοδικία: «Είστε κατά του μαύρου, άρα υπέρ της σπατάλης, της αδιαφάνειας, του κομματισμού»... Μάλιστα, μάλιστα, Περίπου με τον ίδιο σοφιστικό τρόπο είχαν χαρακτηριστεί «αντικειμενικά οπαδοί του Σαντάμ» όσοι τον βδελύσσονταν, αλλά ήταν αντίθετοι και σε μια «ηθική» δυτική εκστρατεία βασισμένη σε ανήθικα επιχειρήματα (τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής). Και ήταν βέβαια «αντικειμενικά υποστηρικτές του Μιλόσεβιτς» όσοι κατέκριναν τους ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς της Σερβίας. Οποία υποκειμενικότατη αντικειμενικότης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου