Ο Καμύ έγραφε ότι δεν υπάρχει πιο ποταπό αίσθημα εχθρότητας από αυτήν που αισθάνεται κάποιος προς κάποιον που αντιστέκεται σε κάτι στο οποίο ο ίδιος έχει υποκύψει. Ο συγγραφέας, όταν έγραφε αυτές τις αράδες, θα μπορούσε να έχει στο μυαλό του τους κυβερνητικούς ρήτορες και τους μιντιακούς συνοδοιπόρους τους, όταν αναφέρονται σε οποιονδήποτε αντιστέκεται στη μνημονιακή ισοπέδωση. Αυτό, φέρ' ειπείν, λένε όταν αναφέρονται στο ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων του ιδιωτικού τομέα αντιπαραθέτοντάς τους στους δημόσιους υπάλληλους, λες και δεν είναι οι ίδιοι οι μνημονιακοί οι πολιτικοί εκπρόσωποι της "επιχειρηματικότητας που απολύει", αλλά είναι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο που τρώνε τις δουλειές των συναδέλφων τους του ιδιωτικού τομέα.

Την ίδια ακριβώς στάση, αυτήν της εχθρότητας σε όποιον αντιστέκεται, βλέπουμε και στην περίπτωση της νέας τυπικής αλλά όχι της ουσιαστικής χρεοκοπίας της Αργεντινής. Ακούγοντας κάποιος κυβερνητικούς και παπαγαλάκια, μένει με την εντύπωση ότι η Ελλάδα είναι χώρα - πιστωτής και όχι χρεώστης. Δύσκολα τα funds - όρνεα που κυνηγάνε την Αργεντινή θα μπορούσαν να βρουν πιο ένθερμους υποστηρικτές από τους εγχώριους απολογητές των αγορών στην πιο απεχθή μορφή τους. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι ακόμα και οι εταίροι και πιστωτές της Ελλάδας στέκονται κριτικά απέναντι στην εξέλιξη στη λατινοαμερικανική χώρα.
Τη ρητορική αυτή, που είναι μείγμα κοινωνικού αυτοματισμού και πολιτικού χατζηαβατισμού, τη συναντά κανείς στην πιο κακοήθη μορφή της όταν η συζήτηση πάει σε πρόσφυγες και μετανάστες, όπως τις ημέρες αυτές που κυριαρχεί το διπλό άγος Φαρμακονήσι - Μανωλάδα. Αυτό που κάνουν οι ρήτορες της υποτέλειας είναι να δείχνουν στους καθημαγμένους από την πολιτική των αφεντικών τους πολίτες αυτής της χώρας έναν βολικό εχθρό - αποδιοπομπαίο τράγο, για να του φορτώσουν τα κρίματά τους. Θεωρούν ότι η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει στη λογική "σκύβω το κεφάλι στις προσβολές του αφεντικού και ξεσπάω στη γυναίκα και στα παιδιά μου". Οι τύποι αυτοί, δηλαδή, προσπαθούν να καταστρέψουν, εκτός από την οικονομία και την κοινωνική συνοχή, και τον ίδιο τον ηθικό πυρήνα της κοινωνίας.