Οι βυζαντινές καντρίλιες του κ. Μητσοτάκη

Οι βυζαντινές καντρίλιες του κ. Μητσοτάκη

Του Κλέαρχου Τσαουσίδη

jodi.graphics

Η οικογένεια Μπακογιάννη φτηνά τη γλίτωσε. Σε άλλες εποχές, π.χ. της λαμπρής βυζαντινής μας (;) Ιστορίας, ο πορφυρογέννητος διάδοχος δεν θα απέκλειε απλώς από τα δοτά δημόσια αξιώματα τη λοιπή επίσης πορφυρογέννητη οικογένεια (αδέρφια, ανίψια κ.λπ.) αλλά θα της χάριζε και την αιωνιότητα εις τόπους χλοερούς, εις τόπους αναπαύσεως... Όχι, δεν θα τους κόψει από τη Βουλή, το διευκρίνισε!

Ο παρ’ ημίν νεποτισμός έχει βαθιές ρίζες, τόσο βαθιές που είναι να καγχάζεις με την αφέλεια του Μητσοτάκη του Μικρού: γέννημα θρέμμα της οικογενειοκρατίας ο ίδιος, όπως και η αδερφή του και ο γιος της αδερφής του και άλλοι συγγενείς (π.χ. η ειδική στην αντιστοίχιση φτώχειας και χαζομάρας κ. Λυμπεράκη) είναι στην πολιτική χάρη στην απίστευτη πορεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη απ’ τα χαμηλά στα ψηλά και ίσως χάρη και στις τόσες χιλιάδες βαφτιστήρια και τους (άγνωστο πόσους) διορισμούς στο κακό Δημόσιο (ναι, αυτό που δήθεν μισεί ο επίγονος).

Ευτυχώς λοιπόν που σήμερα δεν έχουμε Καταλανούς, Σέρβους ή άλλης εθνικότητας άρχοντες, ευτυχώς τα ήθη ηρέμησαν (όσο κι αν προσπαθεί ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης) και η αποπομπή από την ονείρωξη μιας επικείμενης εξουσίας δεν συνεπάγεται και απότμηση της κεφαλής του επίφοβου συγγενούς. Η εποχή του θεοκρατικού Βυζάντιου, τότε που οι στενοί συγγενείς στέλνονταν να μονάσουν στον Άθω όπου υπήρχαν και κάτι τεράστιες καταβόθρες, παρήλθαν. Αυτά γίνονται τώρα στη Βόρεια Κορέα της δυναστείας των Κιμ, ίσως ξαναγίνουν στη Σαουδική Αραβία της δυναστείας των Σαούντ, αλλά όχι στην πολιτισμένη Ευρώπη, η οποία προτιμά τις βόμβες στα κεφάλια ανωνύμων, ενηλίκων τε και ανηλίκων, της μακρινής Μέσης Ανατολής.

Γιατί όμως έσπευσε ο Μητσοτάκης ο Μικρός να χαραμίσει την αδερφή του; Εντάξει, όλοι καταλάβαμε ποιος είναι ο πραγματικός στόχος, αλλά θα μπορούσε να το ρυθμίσει αυτό με μια συμφωνία, ότι δηλαδή ο προωθούμενος με νύχια και με δόντια ανιψιός και ήδη περιφερειάρχης Κώστας Μπακογιάννης δεν θα εμφανιστεί στην κεντρική πολιτική ζωή προτού ηττηθεί αυτός στις επόμενες εκλογές. Το παγωμένο εδώ και χρόνια χαμόγελο της μεγάλης αδερφής δεν πείθει για το ευπρόσδεκτο της απόφασης, ούτε βέβαια η υπενθύμιση ότι «έκοψε» τον Τζαβάρα Β’, άρα τρίχες κατσαρές...

Έχω την αίσθηση ότι η εξαγγελία του κ. Μητσοτάκη «βλέπει» και προς άλλες πλευρές: για παράδειγμα, η σταδιακή επανεμφάνιση σε δημόσιες εκδηλώσεις του Κώστα Καραμανλή και η τάχαμου ενθουσιώδης υποδοχή του από τις μετρημένες εδώ και καιρό δυνάμεις, η συνεχής παρουσία του άλλου ανιψιού Καραμανλή, η επιτυχία της κ. Γεννηματά να γίνει αρχηγός και στο Ποτάμι, πράγματα δηλαδή φυσικά και αναμενόμενα στη στημένη πολιτική ζωή της Δεξιάς και των παραφυάδων της, ανησυχούν τον προσωρινό αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας ακριβώς διότι η ανεπάρκειά του είναι όχι μόνον εμφανής αλλά και επικίνδυνη για την παράταξή του και τις εξαρτήσεις της από συγκεκριμένα κέντρα του εξωτερικού. Είναι σαν να έδιωχνε ο Γεώργιος Παπανδρέου τους Βρετανούς από την Αθήνα στις 3 Δεκεμβρίου του 1944!

Μήπως λοιπόν διαισθάνεται ο Μητσοτάκης ο Μικρός ότι η διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, και μάλιστα σε ένα όχι και τόσο εχθρικό ευρωπαϊκό περιβάλλον όπως το 2015, καίει τις δικές του μετοχές;

Όταν ζητάς εκλογές προτού κλείσει χρόνο η νέα κυβέρνηση επειδή έγινες αρχηγός με σκαλωμαρία, όταν το παραμύθι της αριστερής παρένθεσης δεν πείθει πλέον ούτε την κ. Κεφαλογιάννη (αυτή θα είναι υποψήφια;), όταν το κουμάντο στο κόμμα το κάνει ο αεικίνητος εμμονικός αντιπρόεδρος, όταν οι παραδοσιακοί φίλοι από την Εσπερία σε αφήνουν στον προθάλαμο να μιλάς με δευτεροκλασάτους παράγοντες, όταν η μόνη σου ελπίδα είναι τα χυδαία ψέματα που εξαπολύουν καθημερινά από τα ΜΜΕ τους υπόδικοι και μπαταξήδες, ε, κάτι πια μυρίζει.

Το δικομματικό σύστημα, που από τη δοτή απελευθέρωση της Ελλάδας είχε ως πρώτιστη πολιτική επιλογή την πρόσδεση κάθε δύναμης σε μια από τις τότε μεγάλες δυνάμεις, έχει ήδη καταρρεύσει.

Πλέον έχουμε δυο κόσμους: από τη μια τον ΣΥΡΙΖΑ με τους συμμάχους του (ΑΝ.ΕΛΛ., Οικολόγους) και από την άλλη αγεφύρωτη πλευρά όλους τους πρώην «ιδιοκτήτες» της χώρας. Δυστυχώς κοντά στους παραδοσιακούς αφεντάδες, κοτζαμπάσηδες και δεσποτάδες, έχουμε και κάτι ιμιτασιόν σοσιαλιστές που ψάχνουν ταυτότητα, κεντρώους προστάτες της παράδοσης (υποτέλειας) και τους πούρους αριστερούς που χάνοντας το ακροατήριό τους καταντούν δεκανίκια της συντήρησης. Για τη Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη Β’, συναρχηγό του Άδωνι Γεωργιάδη, ούτε η σφαγή αμνών ούτε το άθροισμα αυτών των σφραγίδων αρκεί.

* το γραφικό του Jo Di

http://www.avgi.gr