Του Τάσου Κουράκη*
Όταν η χώρα μας βιώνει μια ανθρωπιστική κρίση με
επιταχυνόμενους ρυθμούς χειροτέρευσης, την καλπάζουσα ανεργία, τις
καθημερινές πλέον αυτοκτονίες και την πτωχοποίηση του συνόλου σχεδόν του
πληθυσμού, τότε το κοινωνικό αγαθό της Παιδείας όχι μόνον δεν μπαίνει
σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα άλλα οξυμένα προβλήματα, αλλά αποκτά
ακόμη μεγαλύτερη επικαιρότητα, με το αξιακό της φορτίο να καθίσταται
περισσότερο από ποτέ αναγκαίο για την επιβίωση του λαού, για την
ανόρθωσή του και την έξοδο από τη βαρβαρότητα που τον οδηγούν οι
μνημονικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Φτάνει να στηριχθεί στον εκπαιδευτικό που δοκιμάζεται ανηλεώς. Από
τον πρωτοδιόριστο δάσκαλο με τα εξακόσια κάτι ευρώ, ως τον καθηγητή
πανεπιστημίου που με τα συνεχή 12% απαξιώνεται ο ρόλος του και οι
σπουδές του.