Ένα όργανον, ο «Αγών» και το σκοτειναυγίτικο παρόν
Παντελής Μπουκάλας
Πάει καιρός. Σφηνωμένος ανάμεσα στις στοίβες του ισόγειου παλαιοβιβλιοπωλείου, κάπου στην Ιπποκράτους, στα Εξάρχεια, και αφού είχα πρώτα μελετήσει τον ηλεκτρονικό κατάλογο των βιβλίων, αναζητούσα θησαυρούς: ξεχασμένες συλλογές δημοτικών τραγουδιών και «άσημα» λαογραφικά μελετήματα. Παλιά μανία, γόνιμη· διαμαντάκια βρίσκεις και στην πιο ταπεινή, απόκεντρη έκδοση. Κάποια στιγμή είδα με την άκρη του ματιού μου να σταματάει έξω μια μοτοσικλέτα της αστυνομίας. Ο οδηγός, ένστολος και ένοπλος, με όλα τα επιβλητικά αξεσουάρ, τη βόλεψε στο πεζοδρόμιο και μπήκε στο βιβλιοπωλείο. Του πήρε τρία λεπτά ώσπου να αποφασίσει να βγάλει το κράνος και να φανερώσει ένα παιδικό πρόσωπο. Σχεδόν αμούστακος και μάλλον ανώριμος, αν κρίνω από το γεγονός ότι άφησε τη μηχανή του αναμμένη, πρόσφορη σε κάθε πλακατζή της περιοχής, που θα μπορούσε απλώς να τη μετακινήσει πέντε στενά και να τρέχουν έπειτα όλες οι ειδικές δυνάμεις για να βρουν τον άθλιο απαγωγέα. Εδειχνε σαν να κάνει κάτι, αν όχι παράνομο, πάντως ασυνήθιστο γι’ αυτόν.