«Το στοίχημα είναι οι πολλές, μικρές, καθημερινές επαναστάσεις»

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ

«Το στοίχημα είναι οι πολλές, μικρές, καθημερινές επαναστάσεις»

Της Μικέλας Χαρτουλάρη

Είναι η κορυφαία λογοτεχνική στιγμή της Μάρως Δούκα. Το «Ελα να πούμε ψέματα», το δέκατο πέμπτο βιβλίο στα σαράντα χρόνια της συγγραφικής πορείας της, είναι το μεγάλο μυθιστόρημα για την Αριστερά και για την Ελλάδα τού σήμερα, «ώς αύριον και ώς χθες». Ενα έργο 660 σελίδων που, όπως η ίδια σημειώνει στο οπισθόφυλλο, θα μπορούσε να διαβαστεί.

Πιο... Ψαριανός πεθαίνεις!

1/8/2012

Πιο... Ψαριανός πεθαίνεις!

 
Ο Λουκάς Σιδηρόπουλος του Facebook, κατά κόσμον Γρηγόρης Ψαριανός της (καθόλου) Δημοκρατικής (ούτε καν) Αριστεράς στην ίδια γραμμή με τον συνεταίρο του στη συγκυβέρνηση του Μνημονίου, Βαγγέλη Βενιζέλο, τα βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ... 


ΠΡΟΣΟΧΗ μη διαβάσετε τα σχόλια αν έχετε φάει...

Να αφοπλιστεί η Κρήτη!

 
τοίχο-τοίχο

Η Κρήτη είναι μια εμπόλεμη ζώνη. Επί μονίμου βάσεως.
2 στους 3 Κρητικούς έχουν όπλο και πολλοί εξ αυτών το κουβαλούν μαζί τους κιόλας στην καθημερινότητά τους.

Τους βλέπει ο καθένας καθημερινά. Να μπαίνουν στο σούπερμάρκετ με το όπλο στη ζώνη, να κάθονται να πιουν καφέ με το όπλο στη ζώνη, να οδηγούν με το όπλο στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου ή και στο πίσω κάθισμα του δικάμπινου Navara με τα φυμέ τζάμια (αυτό είναι το σύμβολο του "πέτσακα" τραμπούκου)...
Γιατί; Καλού-κακού, σου λέει... Μπορεί και να χρειαστεί...
Είτε για πλάκα είτε για γλέντι είτε για κυνήγι είτε για επίδειξη είτε για καβγά.
Κάπου θα χρειαστεί, διάολε...

Το κτήνος μέσα μου

Το κτήνος μέσα μου

του Σέργιου Βοΐλα

Τι είναι αυτό που σε διαφοροποιεί; Τι είναι αυτό που σε κάνει «άλλον» άνθρωπο; Τι σε μετουσιώνει από άνθρωπο σε κτήνος; Ποια είναι αυτή η λεπτή κόκκινη γραμμή, την οποία ένα καλό παιδί, ένας νοικοκύρης, ένας οικογενειάρχης ξεπερνά και περνά στην απέναντι πλευρά της βίας και της κτηνωδίας;

Κυκλοφόρησε το βίντεο από τις φυλακές της Νιγρίτας. Η κοινή γνώμη, υπό την επήρεια της παρηγορητικά θεραπευτικής επισκέψεως της ξένης ηγέτιδος, δεν θέλησε να διαταράξει την κλινική κατάσταση του μεγάλου ασθενούς, της κοινωνίας μας. Όπως ο ασθενών σοβαρά και μακροχρόνια δεν επιτρέπεται να έχει κακή ψυχολογία, έτσι και η ελληνική κοινωνία πρέπει να ασχολείται μόνο με τις χαρές μας! Για να πιάσει η χημειοθεραπεία..!

Μικροί, εκδικητικοί Θεοί

Μικροί, εκδικητικοί Θεοί

Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης
 Η αλληλουχία των θανάτων γνωστή. Ο Ίλι Καρέλι σκότωσε τον αρχιφύλακα Γιώργο Τσιρώνη και στη συνέχεια, κάποιοι, παρακινούμενοι προφανώς από τη δική τους αίσθηση περί δικαίου σκότωσαν τον Ίλι Καρέλι. Ελπίζω (αλλά δεν παίρνω και όρκο) ότι σύντομα θα τιμωρηθούν οι ένοχοι. Έτσι πρέπει να γίνει. Δεν πρόκειται περί ανούσιας πολιτικής ορθότητας. Πρόκειται για τον ουσιαστικό, ουσιαστικότατο διαχωρισμό του σοβαρού κράτους από τη ζούγκλα.

Οι δρόμοι της πείνας...

Ουρά χιλιάδων καταφρονεμένων στη Βαρβάκειο..

* "Μας κατάντησαν να ντρεπόμαστε που δεν μπορούμε να ζήσουμε": η κραυγή απελπισίας συνταξιούχων και ανέργων που στήθηκαν για ώρες στην ουρά στη Βαρβάκειο Αγορά για κρέας και ψωμί...

* "Τι να κάνεις όταν δεν έχεις να φας;", το αγωνιώδες ερώτημα - απάντηση στο κυβερνητικό: "έχουμε πλεόνασμα"...

* Μοιράστηκαν 2,5 τόνοι κρέας (από 1,5 που είχαν υπολογίσει): 3.000 μερίδες και πολλές σακούλες με ό,τι είχε μείνει άψητο...

O κλειστός αλλά όχι αγριεμένος κήπος του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ένα απόγευμα στο σπίτι του σημαντικού ποιητή της Θεσσαλονίκης.

O κλειστός αλλά όχι αγριεμένος κήπος του Ντίνου Χριστιανόπουλου  

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ 

Φωτ.: Σπύρος Στάβερης/ LIFO Πηγή: www.lifo.gr

Προτού καν παρκάρω στο ανηφορικό δρομάκι στις Σαράντα Εκκλησιές, άνοιξε το παράθυρό του, ακριβώς πάνω στον δρόμο, και με καλωσόρισε. Ο κύριος Ντίνος. Ένας από τους τελευταίους μεγάλους ποιητές της Ελλάδας. Ψιλόβρεχε και είχε ήδη τραταρισμένο γλυκό του κουταλιού και λεμονάδα. Κάθισε στο ίδιο και απαράλλαχτο γραφείο, με τα ξυσμένα μολύβια και τα τακτοποιημένα φυλλάδια, και άρχισε να αγορεύει.

Οι άστεγοι των Αθηνών (video)

Οι άστεγοι των Αθηνών 
 

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΤΖΑΒΕΛΛΑ

Κάτω από τη γέφυρα του Ρουφ, ο Αντρέας. 

Ζούσε στο διαμέρισμά του στο Περιστέρι και ήταν υπάλληλος του δήμου

Οδοιπορικό στα χαρτόκουτα της Αθήνας. Στα πεζοδρόμια, στις στοές, κάτω από τις γέφυρες και στα πάρκα, εκεί όπου σαν χελώνες χωρίς τα καβούκια τους ζουν οι περίπου 20.000 άστεγοι της πόλης

«Είμαι ακόμη εδώ γιατί συνέλληνες έσωσαν την οικογένειά μου»

Στις 27 Ιανουαρίου, τιμάται επίσημα η μνήμη των Eβραίων - θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Το tvxs.gr παρουσιάζει ένα μεγάλο ιστορικό αφιέρωμα για μία από τις πιο μαύρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας με ιστορικές αναδρομές, συνεντεύξεις με ειδικούς και μαρτυρίες των θυμάτων του ναζισμού. Η Ροζίνα Ασέρ Πάρδο γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1933. Όπως διηγείται η ίδια στην Ελένη Μπέλου το 2011 είναι «ακόμη εδώ γιατί συνέλληνες έσωσαν την οικογένειά μου».

Νάουσα: Παραιτήθηκε αντιδήμαρχος μετά από άρθρο του γιού του!

Νάουσα: Παραιτήθηκε αντιδήμαρχος μετά από άρθρο του γιού του!

Μεγάλη αναστάτωση επικρατεί εδώ και μερικές μέρες στη Νάουσα εξαιτίας της παραίτησης του αντιδημάρχου Θωμά Βραντσή επειδή ο γιος του αρθρογράφησε σε εφημερίδα...

Ο πρώην αντιδήμαρχος, δέχθηκε σκληρή κριτική απο ''συναδέλφους'' του στην πολιτική σκηνή της Νάουσας για το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος με δυνατό λόγο, που έτυχε να είναι ο γιός του, μίλησε με ειλικρίνια για όσα δεν του αρέσουν στον τόπο του.

To άρθρο του Νίκου Βράντση, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Νέοι Καιροί”.

O Τέος Ρόμβος μιλάει στον Θοδωρή Αντωνόπουλο

O Τέος Ρόμβος μιλάει στον  Θοδωρή Αντωνόπουλο

Από τις πλέον εμβληματικές μορφές του ελληνικού underground, ο 68χρονος σήμερα εκδότης, συγγραφέας, μεταφραστής και ακτιβιστής δέχεται τη LiFΟ στο σπίτι του, στη Σύρο, όπου ζει μόνιμα, και ξεδιπλώνει τη ζωή του.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ

Υπάρχουν γύρω μας κάποιοι άνθρωποι σπάνιοι, ιδιαίτεροι, ξεχωριστοί, που σε γοητεύουν όχι μόνο με τη ζωή, το έργο και την προσωπικότητά τους αλλά και με τον τρόπο που εξακολουθούν να πορεύονται στην καθημερινότητα. Που δεν επιδίωξαν ποτέ τιμές και δόξες, γιατί απλώς τους ήταν αχρείαστες - είναι, εξάλλου, η ίδια η παρουσία τους χαρισματική. Άνθρωποι που εκφράζουν μια Ελλάδα διαφορετική και που ο λόγος τους αποτελεί ανάσα, βάλσαμο κι ελιξίριο. Αναζητήσαμε έναν από αυτούς και σας τον παρουσιάζουμε.

Τα αντιναζιστικά παραμύθια της γιαγιάς μου

Τα αντιναζιστικά παραμύθια της γιαγιάς μου

Όλγα Στέφου

Η γιαγιά μου γεννήθηκε το 1936. Ή το 1935. Εκείνη την εποχή οι μανάδες μπέρδευαν την ημερομηνία γέννησης των παιδιών τους.

Η γιαγιά μου πήγε σχολείο μέχρι τη δευτέρα δημοτικού. Δεν ξέρει ούτε γραφή, ούτε ανάγνωση. Όταν θέλουμε να της δείξουμε πως έχουμε αλατίσει το φαγητό, ζωγραφίζουμε ένα μεγάλο Χ πάνω στο αλάτι. Η ίδια, όταν έπρεπε να φύγει μετανάστρια, έβαλε αντί για υπογραφή, έναν σταυρό. Έτσι, ποτέ δε μας διάβασε παραμύθια. Μας έλεγε τις ιστορίες της, χωρίς δράκους και χωρίς βασιλιάδες. Ήταν απλώς οι μνήμες της.

Προσκλητήριο

Προσκλητήριο

Ιχνηλασίες
Ενίοτε αρέσκομαι. Να φαντάζομαι ότι. Είναι κάτι βράδια. Που.

Που σέρνω τα γέρικα βήματά μου ώρες ολόκληρες στην πόλη. Και ξεροσταλιάζω στο αγιάζι του Δεκέμβρη. Γιατί κάνει κρύο το Δεκέμβρη. Ακόμη και στην Πάτρα. Τόσο που περπατάω σκυφτός. Χουχουλιάζοντας τα κοκκαλωμένα χέρια μου. Στο τριμμένο πανωφόρι. Κατευθυνόμενος στο μισογκρεμισμένο κτίριο. Που έχω παρανόμως καταλάβει. Για να αφήσω την τελευταία μου πνοή. Ανάμεσα σε χαρτοκιβώτια, φελιζόλ και πλαστικές σακούλες.

Ο Άρης ο βαφέας, το τέλος της εργασίας και ο τρίτος γύρος

Ο Άρης ο βαφέας, το τέλος της εργασίας και ο τρίτος γύρος

της Ειρήνης Μ.

 Ο κύριος Άρης είναι αυτό που λέμε μάστορας. Στη γειτονιά τον ξέρουν σαν μπογιατζή αλλά άμα η ζωή τα φέρει έτσι, μαθαίνεις να κάνεις τα πάντα. Όταν του λένε ότι είναι καλός μάστορας και τα μπορεί όλα, αυτός λέει ότι άμα στο λέει ο άλλος έχεις κι εσύ εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και το κάνεις. Στην Ελλάδα είναι κοντά 25 χρόνια, με δυο παιδιά μεγάλα και μια ζωή στο μεροκάματο και τα μαλλιά του δεν άσπρισαν, ούτε όταν περνούσε τα σύνορα από την Αλβανία για να έρθει ως εδώ. Σήμερα ήρθε να μας φτιάξει το παντζούρι που χάλασε. Έχει δυνατό χαρακτήρα, μου λέει, μπορεί να πει όχι στο τσιγάρο. 

Λένον, ο προφητικός

Λένον, ο προφητικός

Πέρασαν 33 χρόνια από τη δολοφονία του Τζον Λένον, τη νύχτα της 8ης προς 9η Δεκεμβρίου 1980, στη Νέα Υόρκη. Πυροβολήθηκε έξω από το σπίτι του, μπροστά στα μάτια της γυναίκας του, στην οποία απηύθυνε τον τελευταίο λόγο ξεψυχώντας, που ήταν μόνο μια λέξη: «Γιατί;». Εως την ύστατη στιγμή του ιερού χρόνου ο άνθρωπος αυτός δεν σταμάτησε να αναρωτιέται. Ακόμη και για το θάνατό του. Για τη φονική επίθεση εναντίον του.

Ο Μαντέλα κι ο Δεκέμβρης είναι η μνήμη της αντίστασης

Ο Μαντέλα κι ο Δεκέμβρης είναι η μνήμη της αντίστασης

 ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ

Ήταν πριν πολλά χρονιά. Όλος ο κόσμος διαδήλωνε κατά του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και για την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα. Στο Παρίσι, σε μία διαδήλωση, μία Γαλλίδα γυρίζει και ρωτάει: «Έχουμε δίκιο;» Ήταν τότε που ο νεοφιλελευθερισμός έμοιαζε παντοδύναμος, τότε που οι πεποιθήσεις και οι βεβαιότητες αμφισβητούνταν και η αδικία άρχιζε να αμπαρώνει όλες τις πύλες. Τώρα που πεθαίνουν και τα τελευταία σύμβολα της ελευθερίας, το παρόν μοιάζει να μην έχει οδό και το μέλλον αύριο. 

Ο Άγγελος των γραμμάτων

Ο Άγγελος των γραμμάτων

του Σάκη Ιωαννίδη

 Η Ιορδάνα λέει ότι αισθάνεται σαν μικρό κοριτσάκι, όλο τρέλα. Στο σχολείο έρχεται όλο ζωντάνια. Τώρα ξέρουμε την αξία των γραμμάτων. Με τα γράμματα ελπίζουμε. Όλες σε μια καλύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε, όμως αυτό το χρωστάμε όλες στον εαυτό μας και στα παιδιά μας. Ο κύριος Άγγελος και το γλέντι μας το έκανε μάθημα. Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω*.

Νέλσον Μαντέλα

Νέλσον Μαντέλα

Του Παντελή Μπουκάλα

Μπορεί ίσως να ειπωθεί ότι ο Νέλσον Μαντέλα δεν πέθανε στα 95 αλλά στα 67 του. Γιατί η ιστορία και η ζωή, ανθρωπομορφικά ιδωμένες, του χρωστούσαν τα 28 χρόνια της φυλάκισής του. Ασύλληπτος αριθμός τα 28 χρόνια, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι και εκτός φυλακής, ανελεύθερη θα ήταν η ζωή του στο απαρτχάιντ. Αλλά αν έγινε ασύλληπτο μέγεθος ο Μαντέλα, το χρωστάει και στα 28 χρόνια που υπήρξε δεσμώτης. Ενας ελεύθερος δεσμώτης. Ο στοχασμός, αναγκαία και μοναδική βακτηρία μέσα στο μπουντρούμι, τον βοήθησε να κατανοήσει βαθύτερα τα ανθρώπινα.

Το Μαζαράκι και το Γκρόζνι

Το Μαζαράκι και το Γκρόζνι

Μαριάννα Τζιαντζή

«Ήταν ένα ήσυχο παιδί, χωριατόπαιδο, οικογενειάρχης άνθρωπος. Δεν ήξερε από Αθήνα», λέει ο θείος του Τάσου Ντούπη. Και ο Τάσος Ντούπης είναι ο 28χρονος νέος από το Μαζαράκι της Πηνείας (του νομού Ηλείας), τον οποίο δολοφόνησε την Τρίτη ο μπράβος  ενός εστιατορίου στην Ομόνοια.

Τι γύρευε ένα χωριατόπαιδο στην οδό Γερανίου; Ο Τάσος ήρθε στην Αθήνα συνοδεύοντας τον πεθερό του που νοσηλεύεται σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Στην Αθήνα συνάντησε ένα φίλο και μια φίλη του και έτσι έμαθε ότι το πρώην αφεντικό της, ο εστιάτορας, της χρωστούσε μισθούς. Τότε ο «οικογενειάρχης» έκανε το αυτονόητο: πήγε μαζί τους στο εστιατόριο για να ζητήσουν τα δεδουλευμένα, αγνοώντας την πατροπαράδοτη συμβουλή «ου μπλέξεις». Εκεί κατέφτασε ο μπράβος, ο Τσετσένος από το Γκρόζνι, που σάπισε στο ξύλο τον νέο από το Μαζαράκι.

Έτσι κρατιέται η Ελλάδα

Έτσι κρατιέται η Ελλάδα

του Γιώργου Τούλα

Τρίτη βράδυ, περασμένες τρεις, ξημερώματα Τετάρτης. Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Εφημερεύει. Ο κόσμος ατέλειωτος στην αναμονή. Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό μοιάζουν υπεράνθρωποι. Ανταποκρίνονται σε όλους. Τους θυμωμένους, τους απογοητευμένους, τους πονεμένους. Νέα παιδιά στην πλειοψηφία τους, αγόρια και κορίτσια, με τεράστια υπομονή, παρά τις ελλείψεις, τους ελεινούς μισθούς, τις αντίξοες συνθήκες, τον ευτελισμό της υγείας από τον τηλεστάρ-κωμικό ηθοποιό-υπουργό υγείας. Τον ευτελισμό της νοημοσύνης μας. Πέντε παρά το πρωί φεύγω από το νοσοκομείο αφήνοντας πίσω τη μητέρα μου μετά από μια αναπάντεχη και επικίνδυνη περιπέτεια υγείας. Νιώθω μια καθησυχαστική αύρα. Νιώθω ότι ακόμα και όταν τα πάντα καταρρέουν τριγύρω υπάρχουν φύλακες άγγελοι, άνθρωποι με αρχές και αυταπάρνηση. Που δεν μοιάζουν με τα τέρατα που σχηματικά περιγράφουν ορισμένοι όλο το δημόσιο τομέα.