Επειδή πραγματικά δεν έχω χειρότερο από τον βαλκάνιο επαρχιωτισμό, την παρελθοντολατρεία και τα αδάμαστα σύνδρομα εθνικής κατωτερότητας, να θυμίσω τα εξής:
Με τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου ξεκινάν οι προσπάθειες των λαών να μαζέψουν τα συντρίμμια τους από τη ναζιστική θηριωδία. Ταυτόχρονα ξεκινά ένας άλλος αγώνας, δυσκολότερος ίσως, αυτός της καταγραφής των θυμάτων και της απόδοσης της δικαιοσύνης. Ένας αγώνας που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ένα ψυχαναλυτικό σχόλιο, μια συζήτηση για τους ζητιάνους κι ένα κόμικ που κυκλοφορεί στα social media κι εξηγεί εξαιρετικά πώς επιδρά το ταξικό προνόμιο στην επαγγελματική εξέλιξη των ανθρώπων, που υποτίθεται ότι έχουν ίσες ευκαιρίες, μου έφεραν αυτές τις σκέψεις:
Ένας στους τέσσερεις Έλληνες αγοράζουν σεξ με θύματα τράφικινγκ, ή με ανήλικα κορίτσια που τα εκμεταλλεύονται ξένες και εγχώριες μαφίες. Kορίτσια που καταλήγουν με Aids είτε γιατί το κολλάνε απ’ τη σύριγγα της πρέζας -που μπαίνει στη φλέβα τους ακόμα και παρά τη θέλησή τους για να μετατρέπονται σε άβουλα κομμάτια κρέας- είτε γιατί το κολλάνε από τα σάπια κομμάτια κρέας που αδειάζουν πάνω στο κορμί τους τα βίτσια τους χωρίς προφύλαξη.
Στα 1000 και πλέον κείμενα αυτού του μπλογκ, είναι ελάχιστες οι φορές που ασχολήθηκα με την άποψη που κάποιο μη πολιτικό ή θεσμικό πρόσωπο εκφράζει δημόσια (νομίζω λιγότερες από πέντε). Θεωρώ ότι όποιος επιλέγει να εκφράσει τις απόψεις του δημόσια, έχει το δικαίωμα να το κάνει κι είναι προσωπική μου επιλογή να μην τρώω τον χρόνο μου για να του απαντήσω μέσα από εκατοντάδες λέξεις ενός ανούσιου –πρακτικά- κειμένου. Η περίπτωση, όμως, του κειμένου «Προς ένα νέο ΕΑΜ» του τακτικού αρθρογράφου της Καθημερινής, Στέφανου Κασιμάτη, είναι αυτό που λέμε «σταγόνα» σε ένα ποτήρι γεμάτο ρατσισμό, ομοφοβία και φιλοναζισμό που η ίδια η εφημερίδα εκτρέφει μέσα από τις σελίδες της.
Εἶμαι σχεδὸν σαράντα ὀχτὼ ἐτῶν, δουλεύω σχεδὸν τριάντα χρόνια, πάντα ὡς δευτεράντζα ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἑλληνικὸ κράτος, πληρώνοντας φόρους ὡς ἐὰν ἤμουν ἕνας, μόνος, κάγκουρας, μὲ μόνο τὸν ἑαυτό μου νὰ φροντίζω, κι ἂς εἶμαι μὲ τὸν ἀγαπημένο μου ἀπὸ τὰ εἴκοσι πέντε, πάντα παρίας καὶ νὰ χρειάζεται νὰ ἀγωνίζομαι, ἐνίοτε καὶ ξύλο νὰ παίζω, γιὰ τὰ στοιχειώδη τῆς ἀξιοπρέπειας.
Με αφορμή τη βάρβαρη επίθεση ομάδας τζιχαντιστών στο Charlie Hebdo και τις επιθέσεις σε τεμένη, σήμερα στις 12 το μεσημέρι, στο Art Garage (Σολωμού 13, Εξάρχεια), ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει ανοιχτή εκδήλωση- συζήτηση με τίτλο «Charlie Ηebdo: Υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία απέναντι στο θρησκευτικό φανατισμό, την ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό». |
| Φωτογραφία: Κατερίνα Μαυρώνα |
Οι gay δεν είναι μυώδεις άτριχοι άνδρες που χορεύουν μέχρι πρωίας στο Γκάζι. Οι gay δεν είναι τύποι η κινησιολογία των οποίων θυμίζει σέξυ γυναίκα που λένε "αγάπη μου". Οι gay δεν είναι όλοι νεαροί ούτε μεσήλικες "εκμαυλιστές" με λεφτά που το μόνο που τους νοιάζει είναι το με ποιον νέο ωραίο και διαθέσιμο θα περάσουν το βράδυ. Οι gay δεν είναι κολαούζοι, φίλοι της μοντέλας, της στάρλετ ή μάνατζερ του εκάστοτε κάποιου. Οι gay δεν ασχολούνται μόνο με το θέαμα. Οι gay δεν είναι ο Βαλλιανάτος που τη μία "είναι Χρυσαυγίτης", την άλλη σύμβουλος ΓΑΠ και όταν δεν είναι τίποτε από αυτά μας λέει πόσο καλός είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Οι gay δεν είναι αυτοί που η κυρίαρχη ιδεολογία μας λέει πως είναι. 
Ο Θεός ήταν πάντοτε το σπουδαιότερο αποκούμπι του ανθρώπου. Συνήθως εκείνου του ανθρώπου που ναι μεν ξέρει πως άλλα έλεγε στα νιάτα του, κι άλλα όταν μεγάλωσε, όμως κανείς δεν έχει εξηγήσει επιστημονικά αυτή τη μεταφυσική μεταστροφή όποιου συνειδητοποιεί ότι η ματαιότητα του λήγει με το που γίνει λίπασμα για τις γλάστρες. Η Αιγύπτια Άλια Έλμαχντυ έγινε το σύμβολο της αραβικής άνοιξης όταν ανέβασε μια γυμνή της φωτογραφία στο facebook. Μετά από αυτή την κίνηση η νεαρή φοιτήτρια από το Κάιρο δέχθηκε απειλές για τη ζωή της, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να μετακομίσει στην Σουηδία.
Η Ιορδάνα λέει ότι αισθάνεται σαν μικρό κοριτσάκι, όλο τρέλα. Στο σχολείο έρχεται όλο ζωντάνια. Τώρα ξέρουμε την αξία των γραμμάτων. Με τα γράμματα ελπίζουμε. Όλες σε μια καλύτερη ευκαιρία. Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε, όμως αυτό το χρωστάμε όλες στον εαυτό μας και στα παιδιά μας. Ο κύριος Άγγελος και το γλέντι μας το έκανε μάθημα. Δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω*.
Τι άλλο θα μας ζητήσουν; Να παντρεύονται οι άνθρωποι με τους
σκύλους;», είχε αναρωτηθεί ο Πειραιώς Σεραφείμ, όταν είχε τεθεί για
πρώτη φορά θέμα επέκτασης του Συμφώνου Ελεύθερης Συμβίωσης στα ομόφυλα
ζευγάρια και από τότε η αναρώτησή του διδάσκεται στις θεολογικές σχολές
της υφηλίου, ως δείγμα άφατης χριστιανική αγάπης. Διδάσκεται επίσης και
στα pet shops της Λεωφόρου Βουλιαγμένης.
