Πρόβα παρέλασης
ΚΙΜΠI
…Λοιπόν, κάντε τετράδες. Οι
άριστοι μπροστά, τα στουρνάρια πίσω. Έτσι. Θα κάνουμε βήμα για την
παρέλαση. Δεν θα ακούω «κιχ». Άχνα! Μέσα η κοιλιά, έξω το στήθος. Θα
ακούγεται μόνο το ποδοβολητό σας. Εν-δυο, εν-δυο… Με περηφάνεια. Εν-δυο,
εν-δυο, τρία κι εμπλοκή. Ψηλά τα κεφάλια, άδεια είναι έτσι κι αλλιώς,
δεν τα βαραίνει τίποτα.
Λοιπόν… Σας είπαν, βέβαια, οι δασκάλες
για την επέτειο. Έχετε καταλάβει γιατί θα παρελάσουμε; Επέτειος του
«Όχι». Πριν από εβδομήντα χρόνια οι παππούδες, οι προπαππούδες σας, όσοι
ζούσαν τέλος πάντων από τους προγόνους σας -ρωτήστε τις μανάδες σας
ποιοι- είπαν «όχι» στους Ιταλούς. Αν θέλετε τη γνώμη μου, μαλακία
έκαναν. Τα καλύτερα «όχι» είναι τα «ναι». Θέλω να πω, δεν μπορείς να
είσαι μόνο στείρα άρνηση. Πρέπει να έχεις θετική πρόταση. Δηλαδή, ας
έλεγαν στους Ιταλούς «θέλετε να περάσετε; Ωραία! Πόσα δίνετε;»














